Θα μπορούσε να είναι ένα στρατόπεδο χωρισμένο στα δύο: αυτοί που πήραν τον δρόμο για την πλατεία Νερού και το Release Athens, για να ικανοποιήσουν τις μελαγχολικές τους αποχρώσεις μέσα από τη shoegaze βουή των Ride και την πολυαναφορική, sui generis προσέγγιση των Smile, και εκείνοι που ήθελαν να μπουν στην ντίσκο των Pulp, γιατί η ρουτίνα δεν έχει πλάκα χωρίς λίγο γκλαμ.
Και αν η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι από τους χιλιάδες επισκέπτες της τέταρτης ημέρας του Release Athens ήταν εδώ τελικά για το ονειρικό «double bill» του Τομ Γιορκ και του Τζάρβις Κόκερ, το line up ήταν αδύνατο να μη χωριστεί άτυπα στα δύο, σε επίπεδο ενέργειας, διάθεσης, δυναμικής.
Μελαγχολικό απόγευμα, πριν από ένα χορευτικό βράδυ
Οι Ride βγήκαν στη σκηνή μετά το post punk ζέσταμα των Ολλανδών Tramhaus, σε μια συνθήκη που ήδη δεν ήταν ακριβώς ευνοϊκή για τη μουσική τους – μάλλον κανείς δεν θεωρεί ειδυλλιακό shoegaze σκηνικό τον καύσωνα και τον επίμονο ήλιο. Παρ’ όλα αυτά, ο Αντι Μπελ και η παρέα του έπαιξαν στωικά το σετ τους, χωρίς εξάρσεις και άρα χωρίς έντονες συγκινήσεις προς τα πάνω ή τα κάτω.
Και έπειτα, ήρθε το «βαρύ πυροβολικό» των Smile, μια εμφάνιση δικαίως πολυαναμενόμενη, μια και πρόκειται για τη σύμπραξη των Τομ Γιορκ και Τζόνι Γκρίνγουντ των Radiohead με τον Τομ Σκίνερ των Sons of Kemet. Το κοινό τούς υποδέχθηκε κάπως πιο χλιαρά από ό,τι θα υπέθετε κανείς από το γεγονός ότι τελευταία φορά που οι Radiohead ήρθαν στα μέρη μας το ημερολόγιο έγραφε 2000. Ταιριαστά σε κάθε περίπτωση με τις χαμηλές ταχύτητες με τις οποίες ξεκίνησαν το σετ τους.
Η εμφάνιση των Smile έμοιαζε λίγο με τους δίσκους τους: αναγνωρίζεις ηχητικά την κληρονομιά που κουβαλάνε, θαυμάζεις σε στιγμές πως την εξελίσσουν και τη μεταβολίζουν, αλλά δεν παύεις πίσω από όλα αυτά να ψάχνεις μια χαραμάδα που φωτίζει προς τους Radiohead, αφού δεν μπορείς να τους έχεις και γι’ αυτό θα ακούσεις ένα ακόμα side project τους. Οσο ο Τομ Γιορκ έλυνε ελαφρώς την εσωστρέφειά του –έστω και βγάζοντας τον σκούφο του– και τα γκάζια της μπάντας ανέβαιναν, οι Smile σε κέρδιζαν περισσότερο, σίγουρα πάντως ήταν μια εμφάνιση κόντρα στο φεστιβαλικό κλίμα και ένα σχήμα που θα έλαμπε πολύ περισσότερο σε έναν κλειστό χώρο.
Αλλά όλες αυτές οι εικασίες διαλύθηκαν ησύχως όταν η ώρα πήγε 23.15 και οι οθόνες στα δεξιά και τα αριστερά της σκηνής άρχιζαν να λάμπουν για τους αδιαφιλονίκητους πρωταγωνιστές της βραδιάς: τους Pulp.
«Ηταν ζεστή, ήταν μεγάλη, περιελάμβανε εσώρουχα και ξέχασα τους πρώτους στίχους του “Common People”»
Ηταν η 547η εμφάνιση των Pulp. Για το ελληνικό κοινό ήταν η τρίτη, με τον Τζάρβις Κόκερ να ικανοποιεί και τον πιο ψυχαναγκαστικό ανανεώνοντας το ραντεβού του με τους Αθηναίους κάθε 13 χρόνια ακριβώς. Οι Pulp, πέρα από τα… στατιστικά τους, υπόσχονταν από τις οθόνες του Release Athens πως «αυτή θα είναι μια νύχτα που θα θυμάστε για όλη σας τη ζωή».
Οσο ο Τζάρβις Κόκερ μεγαλώνει, τόσο η πλάστιγγα γέρνει περισσότερο προς τον ευγενή, «καθημερινό» διανοούμενο που είναι, και λιγότερο προς το υπερσεξουαλικό πλάσμα που υπόσχεται στους στίχους του. Αυτό δεν σημαίνει πως κάθε τίναγμα του χεριού του δεν είναι ικανό να ηλεκτρίσει μια ολόκληρη, σφιχτά γεμάτη πλατεία Νερού, φέροντας κάτι και από τα δύο.
Οπερ και εγένετο, από την πρώτη στιγμή που η σκιά του εμφανίστηκε με φόντο ένα εικονικό φεγγάρι, γεμάτο όσο σχεδόν και το κανονικό και την αλά Τζέιμς Μποντ ατμόσφαιρα του εισαγωγικού «I Spy». Ηταν το νεύμα πριν το «Disco 2000» επιβεβαιώσει τη λαχτάρα όλων των μεγάλων πλέον παιδιών των 90s που ήρθαν για να εφησυχάσουν πως οι καρτ ποστάλ της κομβικής τους δεκαετίας ακόμη δεν έχουν ξεθωριάσει – ούτε και οι αναμνήσεις από τη Φρεαττύδα και τη Μαλακάσα, από το 1998 και το 2011 αντίστοιχα («Do You Remember The First Time?», για να επικαλεστούμε και τον ποιητή του Σέφιλντ).
Μόνο που οι Pulp σε καμία περίπτωση δεν είναι η μπάντα που θα «μυρίσει» νοσταλγία. Αντιθέτως, εκπέμπουν ειλικρίνεια και αληθινή πίστη στα τραγούδια τους πάνω στη σκηνή, ακόμα και αν γράφτηκαν σε μια άλλη ζωή, όταν ο αρχηγός τους δεν φορούσε κοκάλινα γυαλιά και έσπαγε πιο συχνά τη μέση. Πλέον, του αρέσει να πηγαινοέρχεται στο βάθρο στο πίσω μέρος της σκηνής, να περνάει την ακουστική του κιθάρα στον ώμο και να δείχνει περήφανα τη βέρα του, μια και παντρεύτηκε την περασμένη εβδομάδα, όπως μας είπε. Ηταν μια έμμεση απάντηση σε εκείνο το «Jarvis, marry me» (μτφρ.: «Τζάρβις, παντρέψου με») που ακούστηκε ανάμεσα στα πρώτα κομμάτια από το κοινό και το λευκό κορμάκι που εκσφενδονίστηκε πάνω στη σκηνή στο encore και το «Underwear».
«Ηταν ζεστή, ήταν μεγάλη, περιελάμβανε εσώρουχα και ξέχασα τους πρώτους στίχους του “Common People”», έγραψε λίγη ώρα μετά τη δίωρη εμφάνιση των Pulp ο αρχηγός τους στο Instagram, αυτοσαρκαζόμενος που ξέχασε στην Αθήνα τον μοναδικό στίχο της δισκογραφίας του που αναφέρεται στην Ελλάδα. Επαιξαν από την αρχή όμως το «Common People», που είναι αδύνατο να αντισταθεί κανείς στη συναυλιακή του γοητεία. Και ενώ όλοι πίστευαν πως η βραδιά θα τελείωνε με τον ύμνο τους, οι Βρετανοί επιφύλασσαν και δεύτερο encore, για να κλείσουν τελικά με την ενατένιση του «Glory Days» και τη σιωπηλή αίσθηση πως αυτή θα είναι η τελευταία φορά που τους βλέπουμε, το πραγματικά τελευταίο encore.
Ακόμα και έτσι, εκείνο το «Let’s all meet up in the year 2024» (μτφρ.: «Ας συναντηθούμε όλοι το 2024») το οποίο έγραφαν τα t-shirts που έβρισκε κανείς στον επίσημο πάγκο της μπάντας κατάφερε να εκπληρώσει την προφητεία με την οποία οι Pulp μάς υποδέχθηκαν στην πιο μοναδική 547η φορά που έχουμε ζήσει ποτέ.
