Εχει τέτοια θεατρικότητα ο Θεόδωρος Κουρεντζής καθώς διευθύνει τη MusicAeterna, την ορχήστρα και χορωδία που ο ίδιος δημιούργησε στη Ρωσία, που προκαλεί πολλούς συνειρμούς. Εχει έναν τρόπο, διόλου ευκαταφρόνητο, να υποβάλλει το κοινό σ’ ένα είδος μεθυστικής ύπνωσης, μία διαδικασία που επαναλήφθηκε και στο Μέγαρο Μουσικής, όπου παρουσίασε τη δική του, συναυλιακή, εκδοχή της όπερας του Πέρσελ «Διδώ και Αινείας». Η συναυλία άνοιξε με το Dixit Dominus του Χέντελ, αλλά είναι ο Πέρσελ που χαράχτηκε στο μυαλό του κοινού. Εξύφανε έναν τεράστιο θόλο συγκίνησης.
Ο Κουρεντζής, γεννημένος το 1972, είναι μία ακόμη χαρακτηριστική και μάλλον σπάνια περίπτωση χαρισματικού Ελληνα μουσικού που διαπρέπει διεθνώς. Στη Ρωσία είναι ίνδαλμα και εκεί ανάμεσα σε πολλές διακρίσεις και πρωτοβουλίες, έχει ιδρύσει («γεννήσει» είναι πιο σωστό) τη MusicAeterna.
Η σχέση με τους μουσικούς του, τους χορωδούς του και τους μονωδούς του είναι σχέση ιεραρχημένη, σμιλεμένη και επεξεργασμένη στην εντέλεια πάνω σ’ έναν άξονα πατρικής προστασίας, αδελφικής σύμπνοιας και ηγετικής φροντίδας, σχέση ισότιμα συμπληρωματική και αλληλοεξαρτώμενη. Μουσικά, αυτό που έφεραν στην Αθήνα ήταν ανωτάτου επιπέδου. Και δεν ήταν μόνο οι εκπληκτικές ερμηνείες (όπως της σοπράνο Anna Prohaska στον ρόλο της Διδούς), η μαγική οικονομία στη θεατρική ανάπτυξη και η εξουθενωτικά ωραία υπερέκταση του συναισθήματος, αλλά το υπόγειο ρεύμα επικοινωνίας ανάμεσα στον Κουρεντζή και τους μουσικούς, ένα δίκτυο αρτηριών και αιμοφόρων αγγείων.
Ο Θεόδωρος Κουρεντζής είναι από μόνος του μία μουσική ιδιοφυΐα, το χάρισμα της οποίας υπερβαίνει την παραγωγή μιας αξιομνημόνευτης συναυλίας. Οταν διευθύνει πάλλεται με αβίαστα ενορχηστρωμένες κινήσεις, δημιουργώντας ωστικό κύμα. Προχθές, που μας παρουσίασε στο Μέγαρο ένα πρόγραμμα με έργα από τον 17ο αιώνα, έργα από τα βαθιά κοιτάσματα της δυτικής παιδείας, τόσο σε άκουσμα όσο και σε νόημα, έμοιαζε και ο ίδιος με φιγούρα εκείνης της εποχής. Είχε τα μακριά, καστανά μαλλιά του πιασμένα πίσω, φορούσε στενό παντελόνι και μεγάλα παπούτσια και είχε ένα ριχτό πουκάμισο με πτυχώσεις. Εμοιαζε με έναν καλλιτέχνη του 1680 στη Γαλλία, την Αγγλία ή τη Βρετανία.
«Διδώ και Αινείας»
Είναι εμπειρία, και όχι μόνο μουσική, να ακούσει κανείς πώς έχει δουλέψει πάνω στον Χένρι Πέρσελ. Το ίδιο το κείμενο (του ποιητή Nahum Tate, 1652-1715) θέτει ζητήματα ηθικής αλλοίωσης της «Αινειάδας» του Βιργιλίου, αλλά με προεκτάσεις σύμφυτες με τις οντολογικές αναζητήσεις του 17ου αιώνα. Το βαθύ φιλοσοφικό υπόστρωμα του θανάτου, όπως μοναδικά αποτυπώνεται στον θρήνο της Διδούς, διαπλέκει ένα δαιδαλώδη πεσιμιστικό ανορθολογισμό, που όμως πατάει πάνω σε πρώιμες, αλλά εμφανείς ψυχολογικές αναλύσεις της ενοχής και της προβολής.
Πέραν αυτού, βεβαίως, η όπερα του Πέρσελ είναι ένα μουσικό αριστούργημα που μπορεί να επιδράσει εις βάθος αν ερμηνευτεί όπως ερμηνεύτηκε από τη MusicAeterna. Ο Αινείας του βαρύτονου Tobias Berndt ήταν μία στιβαρή παρουσία αλλά οι γυναικείες φωνές, που έχουν και τον πρώτο ρόλο, συνέβαλαν στο κλίμα υπνωτιστικής κάθαρσης. Ανάμεσα στις μονωδούς (σε ρόλο μάγισσας) η μόνη Ελληνίδα στη χθεσινή συναυλία, πλην του μαέστρου, η Ελένη-Λυδία Σταμέλλου, που διακρίθηκε για την ερμηνεία της. Ηταν μία συνολική εμπειρία αισθήσεων, ένα γεγονός όχι μόνο μουσικό.
