Σε κάθε νέα εμφάνισή του το κουαρτέτο εγχόρδων L’ anima επιβεβαιώνει ότι αυτή τη στιγμή είναι ένα από τα αξιολογότερα ελληνικά σύνολα μουσικής δωματίου. Τέσσερις μουσικοί, η Στέλλα Τσάνη (α΄ βιολί), η Μπρουνίλντα-Ευγενία Μάλο (β΄ βιολί), η Ελευθερία Τόγια (βιόλα) και η Λευκή Κολοβού (τσέλο), άριστα συντονισμένες, τονικά ακριβείς και αισθητικά στο ίδιο μήκος κύματος, πείθουν για τη σοβαρότητα της δουλειάς τους, η οποία είναι τουλάχιστον εφάμιλλη με αυτή άλλων περισσότερο προβεβλημένων συνόλων. Στις 6 Φεβρουαρίου συνεργάστηκαν με τον κλαρινετίστα Αγγελο Πολίτη, μουσικό της Φιλαρμονικής Ορχήστρας του Δήμου Αθηναίων. Η βραδιά πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα συναυλιών του ωδείου Ατενέουμ και αποδείχτηκε συναρπαστική.
Το πρόγραμμα ξεκίνησε με το διασημότατο Κουιντέτο σε λα μείζονα Κ.581 του Μότσαρτ. Πρόκειται για ένα από τα πρώτα έργα για κλαρινέτο και κουαρτέτο εγχόρδων, πρότυπο για ανάλογες συνθέσεις των Βέμπερ, Μπραμς και Ρέγκερ. Ξεχωρίζει για την πρωτοτυπία, αλλά κυρίως για την ποιότητα των μελωδιών του, οι οποίες βρήκαν στον Πολίτη έναν έξοχο ερμηνευτή: Ο μουσικός διαμόρφωνε τη μελωδική γραμμή με μεγάλη πλαστικότητα, αφήνοντας τη μουσική να αναπνέει και έθετε τη δεξιοτεχνία του στην υπηρεσία της έκφρασης, δίνοντας περιεχόμενο ακόμα και στις απαιτητικές «παραλλαγές» του τέταρτου μέρους. Στο τρίτο μέρος ο τυρολέζικος σκοπός, το «λέντλερ», αποδόθηκε τραγουδιστά και με ευγένεια, η οποία δεν αντέβαινε στην αδρότητα που υπαινίσσεται η «λαϊκή» προέλευσή του. Ομως, στο συγκεκριμένο έργο το κλαρινέτο μοιράζεται σχεδόν τον πρωταγωνιστικό ρόλο με το πρώτο βιολί, με το οποίο βρίσκεται συχνά σε διάλογο. Η Στέλλα Τσάνη ανταποκρίθηκε στο ζητούμενο με ιδιαίτερα ευπρόσδεκτη τονική ακρίβεια και αίσθηση του ύφους.
Στο Κουιντέτο έργο 115 του Μπραμς, που ακολούθησε, αρχικά η βιολονίστρια υπήρξε εκφραστικά πιο συγκρατημένη, πιο δωρική στις διατυπώσεις. Σύντομα, ωστόσο, πριν ακόμη ολοκληρωθεί το πρώτο μέρος του έργου, μετακινήθηκε στην περισσότερο ρομαντική αισθητική του Πολίτη με αποτέλεσμα έναν ακόμα συναρπαστικό μεταξύ τους διάλογο. Το βαθύ, λυρικό συναίσθημα του ποιητικού αργού μέρους δόθηκε με συγκινητική τρυφερότητα. Το τελευταίο μέρος, το οποίο και σε αυτό το έργο έχει μορφή θέματος με παραλλαγές, έδωσε την ευκαιρία στους πέντε μουσικούς να συνομιλήσουν με ένταση, πριν από την υπαινικτική, χαμηλόφωνη κατάληξη του έργου.
