Εντελώς διαφορετικές απαιτήσεις είχαν τα τρία έργα που παρουσίασε η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών στις 7 Φεβρουαρίου στην αίθουσα «Χρήστος Δ. Λαμπράκης»: Μότσαρτ, Μπρούκνερ και Κουμεντάκης ανήκουν από κάθε άποψη σε τελείως διαφορετικούς κόσμους. Υπό τη διεύθυνση του Κάρολου Τρικολίδη η ορχήστρα φάνηκε έτοιμη να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις που θέτουν οι δύο πρώτοι συνθέτες. Ωστόσο, για το έργο του Κουμεντάκη αποδείχτηκε λιγότερο καλά προετοιμασμένη. Το γνωστό και ενδιαφέρον «Amor fati» έχει αρκετές δυσκολίες, απαιτεί δε ακριβή συντονισμό και μέγιστη διαφάνεια ιδίως από τα έγχορδα, προκειμένου να αντιληφθεί ο ακροατής τα διαφορετικά επίπεδα της γραφής. Η ορχήστρα απέδωσε τις διαθέσεις της μουσικής γενικόλογα, χωρίς να αναδείξει τις αναφορές του Κουμεντάκη ούτε τα ιδιαίτερα χρώματα που επιδιώκει ο συνθέτης.
Πολύ επιτυχέστερη υπήρξε η απόδοση του Κοντσέρτου για πιάνο αρ. 17 του Μότσαρτ. Τα δύο περιβάλλοντα μέρη δόθηκαν από τον Τρικολίδη ζωηρά, ανάλαφρα, με παλμό και αίσθηση του ύφους. Στο μεσαίο, ένα «αντάντε», αφέθηκε χώρος στην πιανίστρια Δόμνα Ευνουχίδου να κινηθεί με άνεση, όπως έκρινε. Η σολίστ απέδωσε πρώτο και τρίτο μέρος με ιδιαίτερη κομψότητα, ευγένεια και μουσικότητα. Εχοντας δουλέψει τις φράσεις στις λεπτομέρειές τους, προσέθετε χρώματα και σκιάσεις, που αναδείκνυαν τη μουσική και πρόσφεραν επιπλέον απόλαυση στους ενημερωμένους ακροατές. Η ερμηνεία της υπήρξε αέρινη και ταυτόχρονα ουσιαστική. Στο μεσαίο μέρος η μουσική παρέσυρε, κάποτε, σε πληθωρικά συναισθηματικές διατυπώσεις, οι οποίες στη συγκεκριμένη περίπτωση έρχονταν σε αντίθεση με την καθαρότητα στα άλλα δύο μέρη.
Διαφορετικές προκλήσεις έθεσε στην Κρατική η «Ρομαντική» τέταρτη Συμφωνία του Αντον Μπρούκνερ. Εξοικειωμένος με το έργο, ο Τρικολίδης οδήγησε το σύνολο στην επιτυχημένη απόδοση των διαφορετικών κόσμων που απαρτίζουν την παρτιτούρα, τόσο των υψηλοφρόνων και ταυτόχρονα μεγαλεπήβολων –στο όριο του στομφώδους– ενοτήτων όσο και των βαθύτατα λυρικών, έντονα μελωδικών παραγράφων. Η ξεκάθαρη μεταξύ τους άρθρωση, ο σεβασμός στις εκφραστικές παύσεις και οι σταδιακές κλιμακώσεις και αποφορτίσεις συνέβαλαν στο θετικό αποτέλεσμα. Ο ηδονικός ήχος αποτελεί βασική προϋπόθεση και η Κρατική τον διέθετε τόσο στις επιβλητικές εκρήξεις όσο και στις λυρικές σελίδες. Ξεχωριστή μνεία πρέπει να γίνει στην απόδοση των χάλκινων πνευστών, ιδιαίτερα των κόρνων και του Κώστα Σίσκου.
