Ακόμα ένας εξαιρετικός πιανίστας, ο Δημήτρης Βασιλάκης, εμφανίστηκε στις 15 Φεβρουαρίου στο πλαίσιο του κύκλου «Το πιάνο στα φόρτε του», που πραγματοποιείται φέτος για δεύτερη χρονιά στον «Παρνασσό» σε επιμέλεια του δραστήριου πιανίστα Στέφανου Νάσου. Ποιητικός, χωρίς να καταφεύγει σε εύκολα εφέ, ο Βασιλάκης ξεκίνησε το πρόγραμμά του με τα «Ευγενή και συναισθηματικά βαλς» του Ραβέλ στη μορφή τους για πιάνο (1911). Τόνισε τον μοντερνισμό της μουσικής και απέφυγε τον «συναισθηματισμό» ακόμα και στα αργά βαλς, παραμένοντας ανάλαφρα κομψός αλλά επίσης μεγαλόπρεπος ή και στοχαστικός στο τέλος, φωτίζοντας από μέσα τη μουσική.
Οι τέσσερις σονάτες του Σκαρλάτι (σε σολ ελάσσονα, Κ.125, 427 και 454), που ακολούθησαν χωρίς διακοπή, πραγματοποίησαν τη μετάβαση από μια ταραγμένη διάθεση στροβιλισμών σε έναν κόσμο φωτός, υγιή, διαυγή και συναισθηματικά άμεσο ακόμα και στις μελαγχολικές αποχρώσεις του. Ο Βασιλάκης τον απέδωσε με καθαρότητα και σαφήνεια, που αναδείκνυαν τις ποιότητες αυτές.
Στο δεύτερο μέρος ο πιανίστας έπαιξε τις «Παραλλαγές Γκόλντμπεργκ» του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ. Η μουσικότητά του υπαγόρευε τον σχηματισμό των φράσεων παίρνοντας ίσες αποστάσεις από τον ακαδημαϊσμό και τον συναισθηματικά υπερχειλίζοντα ρομαντισμό. Το αποτέλεσμα υπήρξε μια καλοζυγισμένη απόδοση, ενίοτε συναισθηματικά έντονη, όπως στην περίφημη, έξοχη 25η παραλλαγή.
Μία εβδομάδα αργότερα, στις 20 Φεβρουαρίου στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος», εξαιρετικός αποδείχθηκε επίσης ο 25χρονος Αλέξανδρος Δρόσος σε τελείως διαφορετικό ρεπερτόριο. Απέδωσε υποδειγματικά το «Φιλί του Θείου Βρέφους», ένα από τα «Είκοσι βλέμματα πάνω στο Θείο Βρέφος» του Ολιβιέ Μεσιάν και υπήρξε εντυπωσιακός στο «Επίμονο τραγούδι» («Canto ostinato») του Σίμεον τεν Χολτ, έργο ανοιχτό επίσης σε πολλούς συνδυασμούς οργάνων και ερμηνειών. Τεχνική και δεξιοτεχνία εξυπηρέτησαν άριστα τη μεταφυσική διάσταση της μουσικής του Μεσιάν, ενώ η ακρίβεια, η πλαστικότητα σε ταχύτητα και δυναμική αλλά και η φαντασία στον χειρισμό των επαναλαμβανόμενων μοτίβων έδωσαν παλμό στο εκτενές μινιμαλιστικό έργο του Τεν Χολτ.
Ενδιαφέρουσες ήταν οι δύο συνθέσεις του ίδιου του Δρόσου. Η «Ακολουθία» διέθετε την τρυφερότητα και τη γοητεία μουσικής από «μουσικό κουτί» που σταδιακά γινόταν όλο και πιο σύνθετη, ενώ το έργο «The abundant lake» συσχέτισε με επιτυχία (δεξιοτεχνική) κίνηση και στάση με εναλλαγές διαθέσεων και χρωμάτων.
