Εάν πέτυχε ένα πράγμα η συναυλία του συνόλου «Κύκλος» στις 7 Μαρτίου στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος», είναι να ανατρέψει τη στερεότυπη αντίληψη ότι ο Σκαλκώτας είναι «δυσπρόσιτος» συνθέτης, συχνά πιο «στριφνός» ακόμα και από όσους συναδέλφους του συνέθεσαν σε ανάλογο ιδίωμα. Αφιερωμένη σε μουσική για πνευστά όργανα και πιάνο, η βραδιά ανέδειξε την απρόσμενα εξωστρεφή πλευρά ενός δημιουργού, ο οποίος ενδιαφέρεται να απολαύσει το ακροατήριο τη μουσική του και επιθυμεί να προσφέρει στους ερμηνευτές έργα μέσα από τα οποία θα λάμψουν οι ικανότητές τους.
Ως προς αυτό το τελευταίο σημείο ίσως υπερέβαλε ο Σκαλκώτας και ενδεχομένως αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι συγκεκριμένες συνθέσεις παραμένουν λιγότερο γνωστές: Συχνά η δεξιοτεχνία που απαιτείται από τους μουσικούς είναι υπεράνθρωπη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η τριμερής Σονάτα κοντσερτάντε για φαγκότο και πιάνο, την οποία απέδωσαν υποδειγματικά ο Γιώργος Φαρούγγιας (φαγκότο) και ο Στέφανος Θωμόπουλος (πιάνο). Πάντως, εάν αφήσει κανείς στην άκρη τη δεξιοτεχνία, το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του έργου είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Σκαλκώτας αξιοποιεί το ξεχωριστό ηχόχρωμα του συγκεκριμένου ξύλινου πνευστού, δημιουργώντας ατμόσφαιρες έντονου λυρισμού.
Τριμερές είναι επίσης το Κοντσερτίνο για όμποε και πιάνο, με δύο δεξιοτεχνικά, ανάλαφρα περιβάλλοντα μέρη και ένα σκοτεινό, σχεδόν πένθιμης διάθεσης μεσαίο. Το ερμήνευσαν με ακρίβεια ο Μάριος Αργυρός (όμποε) και ο Τίτος Γουβέλης (πιάνο). Τη βραδιά άνοιξαν οι Θωμόπουλος, Αργυρός, Φαρούγγιας και ο τρομπετίστας Σπύρος Αρκούδης με το πρώτο κουαρτέτο για πιάνο και πνευστά, έργο ανάλαφρο με στοιχεία τζαζ, ιδίωμα που ο Σκαλκώτας είχε γνωρίσει σίγουρα κατά τα χρόνια των σπουδών του στο Βερολίνο. Ακόμα πιο ξεκάθαρη είναι η επίδραση των Γερμανών δασκάλων του, ιδιαίτερα δε του Κουρτ Βάιλ στο δεύτερο κουαρτέτο, που δομείται από τάνγκο και φοξτρότ.
Μόνο έργο που ξέφευγε από το «θέμα» της βραδιάς ήταν η «Νυκτερινή διασκέδαση», ένα «χαρακτηριστικό κομμάτι» για ξυλόφωνο και πιάνο, το οποίο δόθηκε στη μεταγραφή του από τους Ντον Στούαρτ και Γκούντερ Σούλερ. Η διασκεδαστική αυτή μουσική σελίδα, που θα μπορούσε να συνοδεύει θαυμάσια κωμικές ταινίες του βωβού, αποδόθηκε με κέφι και ακρίβεια από τους Δημήτρη Δεσύλλα (ξυλόφωνο) και Τίτο Γουβέλη.
