Η Τρίτη συμφωνία του Ραχμάνινοφ ολοκληρώθηκε το 1936. Ηταν η εποχή μετά τον «μεγάλο πόλεμο», κατά την οποία στην Ευρώπη ο μουσικός κόσμος είχε αφήσει πίσω του τον ιδεαλισμό του παρελθόντος και εξερευνούσε περισσότερο «χρηστικές» όψεις της μουσικής τέχνης. Ο Ραχμάνινοφ εγκατέλειψε τη Ρωσία το 1917 και λίγο αργότερα εγκαταστάθηκε στις ΗΠΑ. «Αισθάνομαι σα φάντασμα που περιπλανάται σε έναν κόσμο ξένο» έλεγε, εκφράζοντας ταυτόχρονα την αποξένωσή του από τις μουσικές εξελίξεις. Κι όμως: στην Τρίτη συμφωνία του μπολιάζει την πληθωρική, έντονα συναισθηματική, απολύτως αναγνωρίσιμη μουσική του γλώσσα με στοιχεία της νέας εποχής: τις λακωνικές, συμπυκνωμένες, νευρικές σύντομες φράσεις, τις αποσπασματικές διατυπώσεις και τη δομή σε αντιθετικά επεισόδια. Υπονομεύει τον έντονο συναισθηματισμό μέσα από χαρακτηριστικά της ενορχήστρωσης.
Είναι δύσκολο να βρει κανείς την ισορροπία ανάμεσα σε όλα αυτά τα στοιχεία, έτσι ώστε αφενός να μην καταλήξει γλυκερός, υποβαθμίζοντας τα νεωτερικά χαρακτηριστικά του έργου, αφετέρου να μην επικεντρωθεί στην ανάδειξη των λεπτομερειών, παραγνωρίζοντας το βασικό στίγμα της μουσικής. Στις 14 Μαρτίου, στην αίθουσα «Χρήστος Δ. Λαμπράκης», ο Μύρων Μιχαηλίδης οδήγησε την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών σε μία ερμηνεία ισορροπημένη και ταυτόχρονα συναρπαστική. Απέσπασε από τα έγχορδα, ακόμα και από τα τσέλα, ήχο γεμάτο και πλούσιο και κατάφερε να κάνει την ορχήστρα να «τραγουδήσει» τη μουσική. Ταυτόχρονα, επιλέγοντας σφιχτές ταχύτητες απέφυγε να παρασυρθεί από τον μελωδικό χείμαρρο, επομένως και από περιττούς συναισθηματισμούς. Τα επιμέρους επεισόδια ήταν ξεκάθαρα δομημένα μεταξύ τους και οι ενορχηστρωτικές καινοτομίες, τα μεμονωμένα σχόλια που εμπιστεύεται ο συνθέτης σε διάφορα όργανα, προβλήθηκαν με σαφήνεια. Ετσι, ένα έργο που κινδυνεύει από ασάφεια χαρακτήρα, δόθηκε με απόλυτη σαφήνεια.
Η συναυλία ξεκίνησε με τη σύνθεση «Autopsy-Syntax-Mechanism» που ολοκλήρωσε ο Αντώνης Ρούβελας ύστερα από παραγγελία της Κρατικής: Μία διαδοχή από ενδιαφέρουσες ηχητικές εντυπώσεις και ατμόσφαιρες, που απομένει στο μέλλον να αποκτήσουν σαφέστερη ταυτότητα. Ακολούθησε το Κοντσέρτο για κλαρινέτο του Μότσαρτ, το οποίο ερμήνευσε ο 21χρονος Ζαχαρίας Φώτης, ένας εντυπωσιακός κλαρινετίστας, με ισχυρό, στρογγυλό και σίγουρο ήχο, όπως επίσης μουσικότητα. Συνεργάστηκε άριστα με την ορχήστρα, η οποία υπήρξε κομψή και ανάλαφρη, στήριζε τον σολίστα και επιπλέον βρισκόταν σε γόνιμο, οργανικό διάλογο μαζί του.
