Δυναμικά ξεκίνησε ο «κύκλος Μπραμς» της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών στην αίθουσα «Χρήστος Δ. Λαμπράκης» στις 4 Απριλίου. Ο Ρώσος αρχιμουσικός Νικολάι Αλεξέγεφ διηύθυνε την «Ακαδημαϊκή εισαγωγή», την πρώτη Συμφωνία και το Διπλό κοντσέρτο του συνθέτη, αναδεικνύοντας το πάθος της μουσικής χωρίς να χάνει τα περιγράμματα της μορφής. Τα έγχορδα της Κρατικής ανταποκρίθηκαν με μεστό, μεγαλόπρεπο ήχο, ενώ τα θαυμάσια πνευστά, ξύλινα και χάλκινα, προσέθεσαν τις καθοριστικές πινελιές.
Το εμπνευσμένο Διπλό κοντσέρτο για βιολί και βιόλα είχε την τύχη δύο πολύ καλών σολίστ, του 29χρονου Ελληνοϊάπωνα Νώε Ινούε στο βιολί και του 54χρονου Φινλανδού Μάρτι Ρούσι στο τσέλο. Διαφορά στην ηλικία, διαφορά και στο παίξιμο, που όμως λειτούργησε δημιουργικά, συμπληρωματικά, καθώς στον ωραίο, γενναιόδωρο και εκφραστικά παλλόμενο ήχο του νεαρού βιολιστή αντιπαρατέθηκε η πιο λιτή, περισσότερο «προτεσταντική» αλλά εξίσου εκφραστική μελωδική γραμμή του ώριμου τσελίστα. Η αίσθηση του ρυθμικού στοιχείου και ο διακριτικός αλλά εύστοχος τονισμός του από τον Ινούε, ειδικά στο τρίτο μέρος του έργου, συνέβαλε στη σαφέστερη άρθρωση των φράσεων. Παρότι, ειδικά στην αρχή του αργού, δεύτερου μέρους ο συντονισμός με την ορχήστρα δεν ήταν πάντοτε ιδανικός, η χημεία των σολίστ με τον αρχιμουσικό λειτούργησε δημιουργικά και έκρινε τη συνολικά πολύ καλή ερμηνεία.
Θα έλεγε κανείς ότι ένα από τα επιτυχέστερα στοιχεία της διεύθυνσης του Αλεξέγεφ ήταν η ευελιξία των ταχυτήτων του, με αποτέλεσμα ακόμα και τα πιο άκαμπτα και «ακαδημαϊκά» τμήματα της πρώτης συμφωνίας να φαίνεται ότι κυλούν αβίαστα. Ετσι, σε όλο το έργο τα παλλόμενα έγχορδα «τραγούδησαν» τις πλατιές μελωδίες με ήχο γεμάτο, μεγαλόπρεπο αλλά χωρίς στόμφο. Στο τρίτο μέρος τα ξύλινα (όμποε: Δημήτρης Βάμβας, κλαρινέτο: Σπύρος Μουρίκης) συνεισέφεραν κρίσιμες πινελιές, στο τέταρτο μέρος τα τρομπόνια απέδωσαν εξαιρετικά το «κοράλ», ενώ κόρνο (Σπύρος Κάκος) και φλάουτο (Χρυσή Πιλαφτσή) σφράγισαν με την άριστη συνεισφορά τους το συνολικά θετικό αποτέλεσμα.
Η «Ακαδημαϊκή εισαγωγή», με την οποία ξεκίνησε το πρόγραμμα, άφησε να διαφανούν τα χαρακτηριστικά όσων θα ακολουθούσαν: Ελέγχοντας την ταχύτητα και διατηρώντας το πάθος σε όρια, ο Αλεξέγεφ ανέδειξε την ανάλαφρη πτυχή του έργου μέχρι το τέλος, οπότε για την επιβλητική κατάληξη απελευθέρωσε πλήρως όλες τις δυνάμεις.
