Μία προσωπικότητα, σύνθετη και περίπλοκη, μέσα από την εξωστρεφή αμεσότητά της, όπως αυτή του Γιόνας Κάουφμαν, έχει την ικανότητα να μαγεύει το κοινό, να το υποτάσσει σε μία ορισμένη θερμοκρασία πνευματικής αναζωπύρωσης. Προχθές το βράδυ, η πολυαναμενόμενη εμφάνιση του Γερμανού τενόρου Γιόνας Κάουφμαν μαζί με τη μικρή και κομψή Kammerorchester Wien-Berlin, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, έφερε στον νου κάτι από τη λάμψη των παλαιών ημερών, με το μέγα πλήθος ενωμένο από την αίσθηση ότι είχε βιώσει και μοιραστεί κάτι υψηλό και βαθύ.
Ο Γιόνας Κάουφμαν είναι σε διεθνή περιοδεία, και στην Αθήνα παρουσίασε αυτό το ευέλικτο σχήμα λίγο πριν αρχίσει τις εμφανίσεις του στο Κόβεντ Γκάρντεν στην όπερα του Πουτσίνι «Μανόν Λεσκώ». Στο Μέγαρο τραγούδησε Μάλερ, από τον κύκλο «Τραγούδια ενός οδοιπόρου», με έναν τρόπο απολύτως υποβλητικό, σχεδόν υπνωτιστικό, χαοτικά γαλήνιο και απέραντα σκοτεινό. Καταλάβαινε κανείς γιατί εξασκεί αυτή τη γοητεία. Η φωνή του, καθησυχαστική αλλά αρχέγονη, καταγωγική, έρχεται από πολύ μακριά και ξετυλίγεται με επίδραση βαθμιδωτή. Η αρχιτεκτονική του παραστήματός του, ευθυτενές με έλεγχο κάθε νεύρου, η κατατομή του, κλασική, με στρογγυλεμένη αρρενωπότητα, τα μάτια του βαθιά σμιλεμένα, τα χέρια σε στάση έκκλησης. Ο δικός του Μάλερ, ο Μάλερ του Γιόνας Κάουφμαν, έφτασε στ’ αυτιά μου γνήσιος, με την έννοια ότι ένιωσα σαν μετάγγιση τον αρχικό σπινθήρα, με άλλα λόγια, ο Κάουφμαν ένιωθε στο ακέραιο τι τραγουδούσε, δονούσε χορδές. Υπήρχε μία μετάληψη, ένα αίσθημα υπερβατικού περάσματος, μία εμπειρία θρησκευτικού συναισθήματος.
Ο Κάουφμαν έδειξε αυθόρμητος, ευγνώμων, χαρούμενος με την αποθέωση. Εδωσε πέραν του προγράμματος και η ορχήστρα που τον συνόδευσε, 17 άτομα με εξάρχοντα τον Rainer Honeck, έπαιξε επίσης Μέντελσον, Ρ. Στράους και Σένμπεργκ. Το έργο του τελευταίου (Εξαϋλωμένη νύχτα), από την τονική του περίοδο, άρεσε πολύ στο κοινό. Η εμφάνιση του Κάουφμαν στο Μέγαρο, στις 13 Μαΐου 2014, ήταν μία εγγραφή υψηλού πολιτισμού.
