Η άνοιξη φτάνει στο τέλος και είναι μια καλή στιγμή για έναν μίνι μουσικό απολογισμό στον χώρο της αγαπημένης μας garage/blues/stoner/indie… σκηνής (δεν έχει νόημα να αναφερθούν όλες οι επιρροές), ίσως το πιο ανήσυχο και δημιουργικό κομμάτι της ροκ μουσικής σήμερα. Είχε πραγματικό ενδιαφέρον η φετινή άνοιξη κυρίως σε επίπεδο δισκογραφίας –αλλά όχι μόνο– με νέες δουλειές να παρουσιάζονται ή να ανακοινώνονται. Ακολουθούν όσα ξεχωρίσαμε.
Στα δικά μας αρχικά, ο Μάρτης άνοιξε με τον καλύτερο τρόπο χάρη στο μυσταγωγικό λάιβ των «Black Rebel Motorcycle Club», των κορυφαίων πιθανότατα εκπροσώπων του είδους, τους οποίους απολαύσαμε στο Γκάζι. Το νήμα της επιρροής τους ακολουθούν πολλές αξιόλογες μπάντες, ανάμεσά τους και αρκετοί εκπρόσωποι της ελληνικής underground σκηνής όπως οι «The Noise Figures» και οι «Beggar’s Blues Diary».
Συνέχεια στο τέλος του μήνα με το νέο άλμπουμ των πιο ηλεκτρισμένων «Band of Skulls». Μέσα από το «Himalayan» το τρίο από το Σαουθάμπτον δείχνει να εξελίσσει αλλά και να ομαλοποιεί –με την καλή έννοια– τον ήχο του βρίσκοντας ισορροπία ανάμεσα στις διάφορες επιρροές. Αν και μερίδα του βρετανικού Τύπου επέκρινε τις «υπερβολικές ομοιότητες» με τις δημιουργίες πιο γνωστών και πετυχημένων συγκροτημάτων του χώρου («Kings of Leon», «Queens of the Stone Age»), η δική μας άποψη είναι πως οι «Skulls» απέχουν πολύ από την απλή αντιγραφή. Κομμάτια όπως το εναρκτήριο «Asleep at the Wheel», το εξωτικό «Himalayan» και το αινιγματικά σκοτεινό «I Feel Like Ten Men, Nine Dead and One Dying» ξεχωρίζουν δίνοντας το στίγμα μιας μπάντας που γίνεται διαρκώς καλύτερη.
Αναμφισβήτητα πάντως το μεγάλο γεγονός των τελευταίων μηνών ήταν η κυκλοφορία του «Turn Blue», του πολυαναμενόμενου νέου δίσκου των «Black Keys», του διδύμου από το Οχάιο που έφερε τα garage blues στον χώρο του mainstream χωρίς μάλιστα τους σοβαρούς –και καταστρεπτικούς– συμβιβασμούς που θα περίμενε κανείς από μια τέτοια μετάβαση. Μπορεί το νέο άλμπουμ να μη φτάνει το αριστουργηματικό «Brothers» του 2011, όμως αναμφίβολα δείχνει μια μπάντα στο απόγειο των καλλιτεχνικών της δυνάμεων, γεμάτη αυτοπεποίθηση και διάθεση για νέες εξερευνήσεις. Μέσα στα επτά λεπτά του «Weight of Love» προλαβαίνουμε να γευτούμε σχεδόν όλη τη δεκαπεντάχρονη εξέλιξή τους. Οι «βρώμικες» κιθάρες του Νταν Αουερμπαχ είναι στη θέση τους («In Our Prime»). Το ίδιο και τα «ανοικονόμητα» ντραμς του Πάτρικ Κάρνεϊ που βρίσκονται πάντα εκεί για να δώσουν τον ρυθμό. Συνολικά θα λέγαμε ότι οι «γωνίες» έχουν φύγει, το αποτέλεσμα όμως παραμένει συναρπαστικό και σίγουρα το κορυφαίο της χρονιάς. Τουλάχιστον μέχρι ο σύγχρονος «ιερέας» του είδους, Jack White, να πει τη δική του κουβέντα τον Ιούνιο με το νέο του LP, «Lazaretto»…
