Ο δαιμόνιος Damon Albarn για πρώτη φορά σόλο. Ο αεικίνητος Βρετανός, ένας από τους πρωτομάστορες της brit pop και -μετά την πτώση της- ένας κατά συρροήν πειραματιστής, αφήνει στην άκρη τις κοφτές κιθάρες, τα χαρωπά τύμπανα και τον διάχυτο ηλεκτρισμό, μένει μοναχός του, αυτός και οι εμμονές του, και μας παρουσιάζει την πρώτη εξ ολοκλήρου προσωπική του δουλειά με τίτλο «Everyday Robots», έναν δίσκο απαλής και νοσταλγικής ποπ μουσικής.
Ηταν στη δεκαετία του 1990 όταν ο Damon Albarn με τους Blur ταρακούνησε τα νερά της βρετανικής σκηνής με πολύ δυνατές στιγμές. Αλλά και στη συνέχεια, μετά τον καυγά με τον Graham Coxon, τον άλλο μεγάλο των Blur, και τη διάλυση του συγκροτήματος, ο Albarn δεν σταμάτησε να δοκιμάζει. Εφτιαξε τους Gorillaz, όπου μπέρδεψε ραπ, σόουλ και ποπ και βρέθηκε να παίζει πίσω από κινηματογραφικό πανί τη στιγμή που κινούμενα σχέδια εναρμονίζονταν με τη μουσική. Μουσικό θέαμα με το οποίο μας συνεπήρε. Εστησε το «Africa Express», ένα πρότζεκτ με φιλανθρωπικό χαρακτήρα όπου μουσικοί από την Αφρική παρουσιάζουν τους ήχους της πατρίδας τους στη Βρετανία και το αντίστροφο, από το οποίο προέκυψε η διεύρυνση των μουσικών συνόρων και διάφορες συνεργασίες. Ετσι γνώρισε τους Αμαντού και Μαριάμ, το τυφλό ζευγάρι από το Μάλι, και συνεργάστηκε μαζί τους: είναι διάχυτη η ηλεκτρισμένη παρουσία του στο κομμάτι «Sabali». Εστησε το βραχύβιο συγκρότημα The Good, The Bad and the Queen, επιστρατεύοντας τον μπασίστα των Clash, Paul Simonon, τον κιθαρίστα των Verve, Simon Tong, και τον ντράμερ Tony Allen. Ενώ πρόσφατα συμφιλιώθηκε με τον Graham Coxon και επανένωσε τους Blur με τους οποίους περιόδευσε τόσο στη Βρετανία όσο και σε σημαντικά ευρωπαϊκά φεστιβάλ. Και επειδή κανείς πλέον δεν πίστευε ότι θα ξαναδεί το βρετανικό συγκρότημα live, στις εμφανίσεις τους επικράτησε φρενίτιδα. Παρών ήμουν στο περσινό Primavera Sound Festival της Βαρκελώνης, όταν κατά το «Song 2» ο χρόνος έμοιασε να σταματά.
Αναζήτηση στις ρίζες του
Και πάλι ανησυχία για αυτόν τον αεικίνητο καλλιτέχνη. Δημιουργική ανησυχία. Και εσωστρέφεια. Ο Damon Albarn στο καινούργιο «Everyday Robots» αναζητάει τις ρίζες του, επιστρέφει στην παιδική του ηλικία, σε όσα τον επηρέασαν. Αν εξαιρέσουμε κάποιες λίγες στιγμές, όπως το κεφάτο «Mr Tempo», ένα κομμάτι με στοιχεία της gospel όπου ξεχωρίζει μια παιδική, χαρωπή αφέλεια, τα συναισθήματα που πηγάζουν από τη νέα του δουλειά είναι η μελαγχολία, η νοσταλγία και η ανάγκη για συμφιλίωση με το παρόν. Ο ίδιος αναφέρει πως «είναι ένα άλμπουμ για την αγάπη, την απώλεια, το να μεγαλώνεις και το να είσαι εντάξει με αυτό. Δεν είμαι συνειδητά μελαγχολικός, στην πραγματικότητα είμαι συχνά το αντίθετο – ζωηρός και εξωστρεφής. Ετσι, αυτό το μελαγχολικό συναίσθημα ίσως προέρχεται από τη χρήση ορισμένων συγχορδιών, το οποίο, καθώς ισχύει, έχει πολλές ομοιότητες με ορισμένους Αγγλους μουσικούς της φολκ».
Ο Βρετανός μουσικός στα νέα του τραγούδια παρουσιάζεται ήρεμος και μετρημένος. Δείχνει να αναζητάει τη γαλήνη και να θέλει να κρατήσει τους τόνους χαμηλά. Στο εξώφυλλο παρουσιάζεται σκυφτός, μόνος και σκεφτικός. Ο δίσκος κυλάει ομαλά, χωρίς παραφωνίες, χωρίς εξάρσεις – λιτή ενορχήστρωση, μόνο τα απαραίτητα, και καθαρή φωνή: ο Albarn τραγουδά, κάποτε μουρμουρίζει, ποτέ δεν φωνάζει. Αν αναζητούσαμε τους Blur στο «Everyday Robots», δεν θα βρίσκαμε το «Park Life» ή το «Girl and Boys», αλλά συναισθηματικά κομμάτια όπως το «Tender». Θα βλέπαμε τις μελωδικές στιγμές των Gorillaz, θα διακρίναμε τη νοσταλγία του καλλιτέχνη για την παλιά καλή ποπ μουσική, τη μουσική των Beatles και του Bob Dylan και ίσως εντοπίζαμε την ώς τώρα περιπλάνησή του στις μουσικές του κόσμου.
