Εργα μουσικής δωματίου των Σοστακόβιτς, Μποροντίν και Σούμπερτ ερμήνευσε στις 29 Απριλίου στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος» το Κουαρτέτο εγχόρδων «Τετρακτύς». Το 2008, όταν πρωτοεμφανίστηκαν, οι Γιώργος και Κώστας Παναγιωτίδης (βιολί), Αλί Μπάζεγκμεζλερ (βιόλα) και Δημήτρης Τραυλός (τσέλο), ενθουσίασαν για το ρεπερτόριο που πρότειναν αλλά και για το μεταξύ τους «δέσιμο», που αποτυπωνόταν στο αποτέλεσμα. Τα ίδια στοιχεία εξακολουθούν να αποτελούν αρετές του συνόλου.
Η συναυλία ξεκίνησε καλά, καθώς μέσα από τη λιτή, συμπυκνωμένη γραφή του, το 7ο Κουαρτέτο του Σοστακόβιτς έδωσε την ευκαιρία να φανούν οι βασικές αρετές των μουσικών του «Τετρακτύς». Επιπλέον, μέσα από σύντομα σολιστικά τμήματα, ο συνθέτης παρέχει την ευκαιρία σε καθέναν από τους τέσσερις να φανερώσει ποιότητες του παιξίματός του, την ορθοτονία και την ποιότητα του ήχου. Το μηχανιστικό πρώτο μέρος αποδόθηκε χωρίς υπερβολή, η βαθιά θλίψη του δεύτερου υπήρξε συγκινητική, ένταση χαρακτήρισε την απόδοση του τρίτου μέρους, ενώ ποιητική ήταν η ερμηνεία του λιτού τελευταίου.
Η ερμηνεία του δεύτερου Κουαρτέτου του Μποροντίν δεν ήταν στο ίδιο επίπεδο. Μοιάζει ως εάν τα μέλη του «Τετρακτύς» να διστάζουν να ενδώσουν στη μελωδικότητα της μουσικής του Ρομαντισμού. Φαίνεται, επίσης, να μην την αντιμετωπίζουν και οι τέσσερις με τον ίδιο τρόπο. Ενδεικτικά, στο τρίτο μέρος του έργου το τσέλο εισήγαγε τη λυρική μελωδία με λιτό τρόπο, σχεδόν αποστασιοποιημένα, ενώ το πρώτο βιολί, που την παρέλαβε στη συνέχεια, την γέμισε με συναίσθημα, επιστρατεύοντας έντονα παλλόμενο ήχο (βιμπράτο) και μεγάλη πλαστικότητα στη διαμόρφωση της μελωδικής γραμμής: θαυμάσια και τα δύο, αλλά τελείως διαφορετικά μεταξύ τους.
Για το Κουιντέτο έργο 163 του Σούμπερτ οι «Τετρακτύς» συνεργάστηκαν με τον Νικόλα Καβάκο, σόλο τσέλο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Το έργο, σαφέστατα καλύτερα προετοιμασμένο, αποτέλεσε πραγματική πρόκληση και απέσπασε την επιτυχέστερη ερμηνεία της βραδιάς, παρότι φάνηκε στο τέλος να κουράζει τους μουσικούς. Εξοχη υπήρξε η απόδοση του δεύτερου μέρους: τη γλυκύτητα και τη γαλήνη του πρώτου τμήματος ακολούθησε η έντονα δραματική απόδοση του μεσαίου, ενώ στο τρίτο τμήμα οι «Τετρακτύς» απέδωσαν συναρπαστικά τη μυστικιστική, απόκοσμη ατμόσφαιρα της μουσικής. Εξίσου επιτυχημένη ήταν η ερμηνεία του τελευταίου μέρους, όπου στον χορευτικό ρυθμό εναλλάσσονταν κέφι και χάρη.
