Πολλοί λόγοι εξηγούν τις σχεδόν sold out παραστάσεις όπερας ενός δίπτυχου έργου των Βάιλ/Μπρεχτ «Μικρό Μαχαγκόνυ» και «Αυτός που λέει Ναι» στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. Η βίαιη κριτική των γερμανών δημιουργών στον καπιταλισμό που παραπέμπει στην σημερινή πραγματικότητα, ο πειραματικός και διδακτικός τους χαρακτήρας για τον οποίο γράφτηκαν σε μια εποχή γενικευμένης κρίσης-λίγο πριν την επικράτηση του ναζισμού- απευθυνόμενα σ ένα κοινό που διψούσε για κοινωνική αλλαγή καθώς και υπογραφή του σκηνοθέτη Αλέξανδρου Ευκλείδη που επιλέγει τα τελευταία χρόνια να συνδέει τα θεάματα του με ζητήματα που απασχολούν τον θεατή, φαίνεται πως προσεγγίζουν, ειδικά σήμερα, μαζικό και διαφορετικό κοινό.
Γραμμένα στο πλαίσιο μιας επαναστατικής διαδικασίας, το «Μαχαγκόνυ» (1927) και το «Αυτός που λέει Ναι» (1930), κομβικά έργα της δημιουργικής συνεργασίας των Κούρτ Βαιλ και Μπέρτολντ Μπρεχτ «συνδέονται άνετα με την εποχή μας», αναφέρει ο Αλέξανδρος Ευκλείδης. « Είναι η ίδια εποχή ενός συστήματος που βασίζεται στα χειρότερα ένστικτα: ιδιοκτησίας, αγοράς απόλαυσης», επισημαίνει δίνοντας το στίγμα της δικής του εκκίνησης γι αυτήν την παραγωγή. «Είναι η περίοδος που βιώνουμε είναι και ένα παλιό πρότζεκτ -κοινό με τον μαέστρο της παράστασης Βλαδίμηρο Συμεωνίδη κι αναζητούσαμε τρόπους να το υλοποιήσουμε». Η αλήθεια είναι ότι δύσκολα θα ανέβαινε αν το ίδρυμα Κούρτ Βάιλ που εδρεύει στη Νέα Υόρκη δεν τη χρηματοδοτούσε κατά το ήμισυ.
Στη σύγχρονη παραγωγή του ΟΜΜΘ- σε συνεργασία με την Εθνική Λυρική Σκηνή – οι συντελεστές δένουν δυο διαφορετικά ως προς την καλλιτεχνική τους φόρμα και ως προς την πολιτική στόχευση έργα. Το «Μαχαγκόνυ», εξηγεί ο σκηνοθέτης, είναι ένα δύσκολο, άπαικτο σχεδόν(ανέβηκε μια φορά στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών) στην Ελλάδα, πειραματικό (γράφτηκε για ένα Φεστιβάλ Πειραματικού Θεάτρου). «Δεν έχει τη μορφή ενός κλασικού εύπεπτου έργου αλλά βασίζεται σε ποίηση του Μπρεχτ με βαθειά νοήματα που μας προκαλεί για μια πυκνή παράσταση». Αντίθετα το διδακτικό έργο «Αυτός που λέει Ναι» με το οποίο πειραματίστηκε ο Μπρεχτ πριν την αυτοεξορία του για να απευθυνθεί στα σχολεία, βασίζεται σε πιο «κλασικά αφηγηματικά μοντέλα».
Ένα βουνό από μπάζα, απορρίμματα πολιτισμού της καταναλωτικής κοινωνίας συνθέτουν το σκηνικό(Γιάννη Κατρανίτσα). Είναι η πόλη όπου κυριαρχεί η απόλυτη αναρχία, η ηδονοθηρία, η πόλη πρότυπο του καπιταλισμού όπου όλα επιτρέπονται εκτός από ένα: να μην έχεις χρήματα, και που καταρρέει υπό το βάρος των ίδιων των αμαρτημάτων της.
Το «Μακαχόνυ» είναι κριτική στον καπιταλισμό, το «Αυτός που λέει Ναι» είναι απλή ηθική διδασκαλία σε θεατρική μορφή που ξεκινά από την ιδέα: «για μια ριζοσπαστική καλλιτεχνική παραγωγή δεν αρκεί να αλλάξεις το έργο τέχνης, αλλά πρέπει να αλλάξει ο θεατής του», διευκρινίζει ο Αλ.Ευκλείδης. «Και τα δύο ωστόσο αποτελούν εκδοχές του πώς να προσεγγίσει κανείς διαφορετικά κοινά με διαφορετικά μέσα προτρέποντας τον θεατή να αλλάξει στάση ζωής»
Στην κοινή όπερα για «οικονομία μουσικών και καλλιτεχνικών δυνάμεων» με την ορχήστρα δωματίου Contra Tempo, τη χορωδία Ι.Ν Αγίων Κυρίλλου & Μεθοδίου Θεσσαλονίκης συμμετέχουν οι Αγγελική Καθαρίου, Αννα Στυλιανάκη, Δημήτρης Ναλμπάντης, Χρηστος Κεχρής, Διονύσης Τσαντίνης και Κωνσταντίνος Κατσάρας.
Παραστάσεις: σήμερα 25/9 και αύριο 26/9 (στις 21:00) στην αίθουσα Αιμίλιος Ριάδης , στο κτίριο Μ2 του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης.
