Αισιοδοξία κυριάρχησε στην εναρκτήρια συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών στην αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης», στις 3 Οκτωβρίου. Ο επικοινωνιακός νέος διευθυντής της Στέφανος Τσιαλής ξεκίνησε τη θητεία του θετικά, επιλέγοντας δύο έργα του Ντβόρζακ.
Ανάμεσα στις συνθέσεις του Βοημού, ο Θοδωρής Τζοβανάκης υπήρξε σολίστ στο πρώτο Κοντσέρτο για πιάνο του Σοπέν. Ενας από τους καλύτερους Ελληνες πιανίστες, ο Τζοβανάκης διαθέτει ήδη αρκετή εμπειρία, ώστε να προτείνει με αυτοπεποίθηση προσωπικές ερμηνείες. Στο δημοφιλές Κοντσέρτο του Σοπέν εστίασε αφενός στην ανάδειξη της ομορφιάς του ήχου, αφετέρου στην εκφραστικότητα που ενυπάρχει στην προκλητικής γοητείας μελωδική γραμμή του έργου. Η σχετικά αργή ταχύτητα, την οποία επέβαλε στην ορχήστρα, του επέτρεψε να κάνει με επιτυχία και τα δύο. Οι φράσεις αναλύονταν προσεκτικά, κάθε τονισμός είχε εκφραστικό βάρος και άρθρωνε με προσωπικό τρόπο τη ρευστή μελωδική γραμμή του Σοπέν. Οι σημειακές αυξομειώσεις στην ταχύτητα, πιο έντονες λόγω των αυξημένων χρονικών περιθωρίων που δημιούργησε ο πιανίστας, χάριζαν περαιτέρω πλαστικότητα στη μουσική. Στο δεύτερο μέρος η ορχήστρα περιορίστηκε σε υπαινιγμούς, αφήνοντας στον Τζοβανάκη ελεύθερο το πεδίο να διαμορφώσει τη νυκτερινή εξομολόγηση του Σοπέν με διαύγεια και ευαισθησία, όπως επίσης με εμφανή σκέψη και δαμασμένο συναίσθημα. Ο διάλογος με το φαγκότο, το μέρος του οποίου απέδωσε θαυμάσια ο Βασίλης Λιοδάκης, υπήρξε ένα από τα πιο ποιητικά σημεία της βραδιάς. Ανάλογα αναλυτική υπήρξε η ερμηνεία του τρίτου μέρους, όπου η κομψότητα και η λεπτομερής επεξεργασία κάθε φράσης αντιστάθμισαν τη συναισθηματική αμεσότητα της μουσικής.
Η βραδιά ξεκίνησε ζωηρά με την κεφάτη εισαγωγή «Καρναβάλι» και ολοκληρώθηκε με την αισιόδοξη όγδοη Συμφωνία του Ντβόρζακ. Ευχάριστη έκπληξη υπήρξε ήδη από την αρχή της Συμφωνίας ο γεμάτος ήχος στα τσέλα, ενώ ιδιαίτερα επιτυχημένο ήταν το δεύτερο μέρος, με την ελαφράδα των ξύλινων πνευστών, την επισημότητα των χάλκινων και τον θερμό ήχο των εγχόρδων σε διάλογο και ισορροπία. Το χορευτικό τρίτο μέρος κρατούσαν καλά προσγειωμένο τα έξι κοντραμπάσα, ενώ το τελικό μέρος διέθετε δύναμη και λάμψη που παρέσυραν. Ο Τσιαλής φάνηκε να έχει τον έλεγχο για την τήρηση της πειθαρχίας, αλλά ταυτόχρονα και τη γλυκύτητα για την απόδοση του χαμόγελου που αποπνέει αυτή η μουσική.
