Δύο χρόνια έπειτα από εκείνο το αλησμόνητο (και πολύ ζεστό) βράδυ του Ιούλη στον Λυκαβηττό, όπου ο λυρισμός του είχε πλημμυρίσει την ατμόσφαιρα, ο λατρεμένος Βρετανός βάρδος επιστρέφει και πάλι στην Αθήνα. Ο Μόρισεϊ, για τους φίλους Μοζ, θα εμφανιστεί την Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου στο γήπεδο του Tae Kwon Do, στο Παλαιό Φάληρο, στο πλαίσιο της «World Peace Is None Of Your Business Tour» για την προώθηση του ομώνυμου δίσκου που κυκλοφόρησε πριν από λίγους μήνες.
Για ακόμη μία φορά κόσμος με γλαδιόλες στην τσέπη (όπως εμφανιζόταν ο Μόρισεϊ στον καιρό των Smiths) θα τρέξει να βρεθεί μπροστά στη σκηνή, θα φωνάζει ρυθμικά το όνομά του, θα παρακαλάει για τραγούδια των Smiths, θα τραγουδά με μισόκλειστα μάτια στίχους αγαπημένους, στίχους που ξέρει απ’ έξω κι ανακατωτά, και που κάποτε, στην ευαίσθητη εφηβεία του, τον είχαν σημαδέψει.
Ομως, αυτή τη φορά θα είναι κάπως διαφορετικά. Αυτή τη φορά, η ατμόσφαιρα αναμένεται να είναι πιο φορτισμένη. Κι αυτό, εξαιτίας της ακόλουθης δήλωσης του τραγουδιστή στην ισπανική El Mundo πριν από λίγο καιρό: «Μου έχουν αφαιρέσει ήδη τέσσερις φορές καρκινικούς ιστούς, αλλά εντάξει. Αν είναι να πεθάνω, θα πεθάνω. Και αν δεν είναι να γίνει, δεν θα γίνει. Αυτή τη στιγμή, όμως, αισθάνομαι καλά. Γνωρίζω ότι σε μερικές από τις πρόσφατες φωτογραφίες μου φαίνομαι κάπως εξουθενωμένος, αλλά αυτό είναι αποτέλεσμα της ασθένειας. Μην ανησυχείτε πάντως, θα ξεκουραστώ όταν πεθάνω». Αιχμηρός, κυνικός και ακατάδεκτος. Εκρυβε πάντα λίγο Oscar Wilde μέσα του. Ο Μόρισεϊ που δεν πάψαμε να αγαπάμε και που πάντα συγχωρούσαμε τις παραξενιές του, από την εποχή των Smiths.
Οι Smiths ήταν ουσιαστικά ο Στίβεν Πάτρικ Μόρισεϊ και ο Τζόνι Μαρ. Και ήταν μια μεγάλη έκρηξη, που άφησε ένα δυνατό απόηχο, επηρεάζοντας τη μετέπειτα άνθιση της κιθαριστικής, βρετανικής ποπ. Με χιούμορ, οξυδέρκεια και ένα δύστροπο ρομαντισμό, οι στίχοι του Μόρισεϊ απεικόνιζαν την κοινωνική αποξένωση, τη μοναξιά, σκιαγραφούσαν ολέθριες σχέσεις, σπίτια σαν φυλακή, μοναχικές βραδιές σε μίζερα club και εξέφραζαν μια πρόδηλη αντιπάθεια για την ανιαρή ντίσκο μουσική. Στίχοι που ντύνονταν με τις στιλάτες κιθάρες του Μαρ. Οι Smiths τελείωσαν νωρίς (1982 – 1987) μετά τον καβγά των δύο φρόντμαν, (έχει ενδιαφέρον στην ιστοσελίδα socomic.gr το ελληνικό κόμικ του Con με ντοκουμενταρισμένες σκηνές την ιστορία του συγκροτήματος), και ο Μόρισεϊ συνέχισε μόνος – καθόλου τυχαίος ο τίτλος του πρώτου του σόλου άλμπουμ «Viva Hate» (1988). Εκτοτε ο Μόρισεϊ επέμεινε ακούραστα να είναι δημιουργικός, διατηρώντας και ενισχύοντας την όλη αύρα μυστηρίου που είχε δημιουργηθεί γύρω από το όνομά του. Ηχογραφούσε μόνο όταν είχε κάτι καινούργιο να πει και έκανε εκλεκτές εμφανίσεις.
Εξέπληξε το βιβλίο του
Την περσινή χρονιά ο Μόρισεϊ κυκλοφόρησε την αυτοβιογραφία του από τις εκδόσεις Penguin, έναν τόμο 457 σελίδων, που εξέπληξε τους κριτικούς για τη λογοτεχνικότητα του κειμένου και καταναλώθηκε με λαιμαργία από τους απανταχού φαν του και όχι μόνο. Ενα βιβλίο που τον έφερε ξανά στο προσκήνιο, για να ακολουθήσει ο φετινός καινούριος του δίσκος «World Peace Is None Of Your Business». Παρά τις διαρκείς και αναπάντεχες αποκαθηλώσεις διαφόρων ομοτέχνων του, η λατρεία για τον Μόρισεϊ δεν έχει σταματημό, το είδωλό του είναι από στόφα που δεν λέει να ξεθωριάσει. Για ακόμη μία φορά κόσμος θα συρρεύσει στο Παλαιό Φάληρο, θα στριμωχτεί κάτω από τη σκηνή του, θα αδημονεί. Και ο Μοζ, με ύφος υπερήφανο, θα ανατρέξει σε αγαπημένους στίχους. Αλλά κι εμείς όλο και θα ζητάμε να ακούσουμε κάτι από Smiths. Οπως όταν το 2006, που ξεκίνησε το λάιβ του, στο ίδιο μέρος, με το «Panic». Και γίναμε όλοι αγαπημένοι. «Panic οn the streets of London/Panic οn the Streets of Birmingham/I wonder to myself/Could life ever be sane again? …».
