Μπετόβεν και Στράους ερμήνευσαν ο πιανίστας Απόστολος Παληός και η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών υπό τον καλλιτεχνικό της διευθυντή Στέφανο Τσιαλή στις 6 Φεβρουαρίου, στην αίθουσα Φίλων της Μουσικής.
Με κάθε νέα εμφάνισή του ο Παληός πείθει ότι ανήκει στους σημαντικότερους πιανίστες της γενιάς του. Η ερμηνεία του στο 3ο Κοντσέρτο για πιάνο του Μπετόβεν ήταν από κάθε άποψη ισορροπημένη. Διέθετε δύναμη και δεξιοτεχνία, όπως απαιτούν το πρώτο και το τρίτο μέρος του έργου, αλλά κυρίως επέδειξε θαυμάσια αίσθηση του ύφους αυτής της μουσικής, που βρίσκεται ανάμεσα στον κλασικισμό και στο ρομαντισμό. Η καθαρότητα με την οποία διατυπώνονταν οι φράσεις και οι λεπτές διαβαθμίσεις στη δυναμική προσέθεταν ευγένεια σε ένα έργο, του οποίου κύριο χαρακτηριστικό είναι η ορμητικότητα. Το αργό δεύτερο μέρος διέθετε το φως και την καθαρότητα του 18ου αιώνα, ταυτόχρονα όμως δεν έκρυβε τη συναισθηματική πίεση που υπάρχει κάτω από τη φαινομενικά ήρεμη επιφάνεια.
Συνολικά, ο Παληός απέφυγε υπερβολικά δραματικές χειρονομίες και μεγαλοστομίες, προτιμώντας την πολύ αποτελεσματικότερη λιτότητα. Ομως, παρότι ήταν σαφές ότι ο πιανίστας δεν είχε στόχο να επιβληθεί στο έργο, η ορχήστρα παρέμεινε υπερβολικά διακριτική: περισσότερο τον πλαισίωνε παρά μπήκε σε ουσιαστικό διάλογο μαζί του.
Η ώρα της ήρθε στο δεύτερο μέρος της βραδιάς, στο οποίο ακούστηκε το ναρκισσιστικό συμφωνικό ποίημα «Η ζωή ενός ήρωα», που συνέθεσε ο Ρ. Στράους έχοντας κατά νου τον εαυτό του. Μουσική πολυτελής και μεγαλόστομη, τυπική της αισθητικής του τέλους του 19ου αιώνα, με ιδιαίτερα πλούσια ενορχήστρωση και πλήθος από σολιστικά μέρη για κάθε όργανο της ορχήστρας, δόθηκε συνολικά με επιτυχία από την Κρατική.
Περιττό να αναφερθούν όλες οι καλές επιμέρους συνεισφορές των μουσικών (Σέμσης, Σίσκος, Βάμβας, Α. Οικονόμου, Μουρίκης, Παντελίδου, Σταθουλόπουλος κ.ά.), καθώς είναι γνωστή η ποιότητα ενός εκάστου, στην οποία άλλωστε έχει γίνει πολλές φορές αναφορά και στο παρελθόν.
Αξίζει περισσότερο να υπογραμμιστεί η επιτυχημένη απόδοση του συνόλου των εγχόρδων και η αποτελεσματικότητα με την οποία ο Τσιαλής σμίλεψε τους τεράστιους ηχητικούς όγκους του έργου, δίνοντας παλμό και σφρίγος στη μουσική. Ανάμεσά τους, τα λυρικά σημεία αποτελούσαν ανάπαυλες, αλλά και συνεκτικές γέφυρες προς την επόμενη κορύφωση.
