Στα χαρτιά, η ιδέα είχε ενδιαφέρον: η παρουσίαση της «παλαιότερης σωζόμενης αγγλικής όπερας» «Αφροδίτη και Αδωνις» του Τζον Μπλόου από μουσικούς φιλέρευνους και έμπειρους όσο ο Μάρκελλος Χρυσικόπουλος (μουσική διεύθυνση και τσέμπαλο), ο Ανδρέας Λινός (βιόλα ντα γκάμπα και σκηνοθεσία, σκηνικά), ο Ιάσων Ιωάννου (τσέλο), ο Θεόδωρος Κίτσος (θεόρβη) και οι υπόλοιποι σταθεροί συνοδοιπόροι τους, αυτή τη φορά σε συνεργασία με την Καμεράτα, εξοικειωμένη πλέον στο ρεπερτόριο της μπαρόκ μουσικής, ήταν θετικά δεδομένα.
Πράγματι, δε, το ενόργανο κομμάτι της παρουσίασης αποδείχτηκε το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της παραγωγής: Οι μουσικοί απέδωσαν το κείμενο του Μπλόου με ευαισθησία και αίσθηση του ύφους. Ωστόσο, ο κόπος τους όπως και η ενασχόλησή τους με τη λεπτομέρεια πήγαν χαμένα στην τελείως ακατάλληλη αίθουσα «μπανκέ», στο δεύτερο υπόγειο του μεγαρικού συγκροτήματος. Χωρίς ανακλαστικές επιφάνειες, ο ήχος είτε διαχεόταν στον χώρο είτε τον απορροφούσαν τα βελούδινα πετάσματα στο πίσω μέρος της ορχήστρας. Η προβληματική ακουστική, γνωστή και από προηγούμενες εκδηλώσεις στον συγκεκριμένο χώρο, έπληξε ακόμα περισσότερο τις αδύναμες φωνές των τραγουδιστών, κατάλληλες ίσως για κάποια αίθουσα των ανακτόρων του Καρόλου Β΄, επενδυμένη με φιλική προς τον ήχο μπουαζερί. Διασώθηκαν οι τρεις πιο ισχυρές φωνές, της Αφροδίτης (Μαρία Παλάσκα), του Αδώνιδος (Σταύρος Νικολάου) και ενός εκ των Κυνηγών (Μιχάλης Ψύρρας). Ασχολίαστη ας μείνει η απόδοση των αγγλικών, μιας γλώσσας που ούτως ή άλλως τραγουδιέται αρκετά δύσκολα.
Ενδεχομένως, η επιλογή αρκετών από τις φωνές, όπως και η σκηνοθεσία, έγινε με κριτήριο να μιμηθεί ένα στοιχείο «αφελές» ή «ερασιτεχνικό», το οποίο πιθανώς να αποδίδεται στο συγκεκριμένο θέαμα. Ετσι, υποθέτει κανείς, δικαιολογούνται επίσης τα κοστούμια, καθημερινές ενδυμασίες για όλους, μέχρι τη στιγμή που το πρωταγωνιστικό ζευγάρι αναλαμβάνει τους ρόλους του και ενδύεται «ρούχα εποχής». Ωστόσο, δύσκολα μπορεί να μιμηθεί κανείς πειστικά το «αφελές» και το «ερασιτεχνικό», αφού κάτι έχει ή δεν έχει αυτές τις ιδιότητες.
Στα θετικά της παράστασης λογίζεται σίγουρα το σκηνικό, μιμούμενο με επιτυχία τρισδιάστατη χαρτοκοπτική, ταυτόχρονα επίσης την αισθητική και την προοπτική μιας μπαρόκ σκηνής. Με δεδομένα το επιτυχημένο μουσικό μέρος και το καλό σκηνικό, θα άξιζε αναβίωση της παραγωγής με άλλους όρους σε καταλληλότερο χώρο.
