Σε άλλες εποχές η κριτική για τις δύο συναυλίες της Φιλαρμονικής της Βιέννης υπό τον Ντανιέλε Γκάτι στο Μέγαρο Μουσικής θα αναφερόταν αναλυτικότερα στην ποιότητα της περίφημης ορχήστρας: στον θερμό, συμπαγή, ομοιογενή, πολυτελή ήχο των εγχόρδων, στα μαλακά ξύλινα και στον στρογγυλεμένο ήχο των χάλκινων πνευστών, άριστο «εργαλείο» για τις τέσσερις Συμφωνίες του Μπραμς που περιλάμβανε το πληκτικά σχολαστικό πρόγραμμα στις 15 και 16 Φεβρουαρίου.
Η κριτική θα αφιέρωνε περισσότερο χώρο στο πόσο ανεκμετάλλευτη άφησε ο Γκάτι τη σπάνια ορχήστρα. Πώς κατέστησε κουραστικές δύο από τις πιο συναρπαστικές συμφωνίες του Μπραμς, τη δεύτερη και την τρίτη, επιλέγοντας αργές ταχύτητες, βηματισμό βαρύ και αδιαφοροποίητο ανάμεσα στις επιμέρους ενότητες αλλά και ανάμεσα στα μέρη των έργων, με αποτέλεσμα διατυπώσεις χωρίς φαντασία ή πλαστικότητα. Συχνά, όπως στο πρώτο μέρος της 2ης Συμφωνίας, ο Γκάτι διέστελλε τόσο τις διάρκειες, ώστε κατέληγε να αναχαιτίζει τη φυσική ροή της μουσικής. Επιτυχέστερα αποδόθηκαν τα ζωηρά μέρη των έργων, ιδιαίτερα τα έντονα δραματικά περιβάλλοντα όσο και το χαρίεν τρίτο μέρος της 1ης Συμφωνίας, αλλά και τα δύο τελευταία μέρη της 4ης Συμφωνίας.
Σε άλλες εποχές, βέβαια, οι χορηγοί θα διαγκωνίζονταν ποιος έπειτα από τέτοια πολυτελή μετάκληση θα προσέφερε την πιο λαμπρή δεξίωση ενώ το όνομά τους θα αναγραφόταν με πολύτιμα μέταλλα και ημιπολύτιμους λίθους σε στιλπνή πλάκα, αναρτημένη σε περίοπτη θέση. Σήμερα, που τα χρέη του Μεγάρου προς κάθε κατεύθυνση αποτελούν πονοκέφαλο για το ίδιο, για τις κυβερνήσεις αλλά και για όσους έχουν να λαμβάνουν, ο ένας χορηγός είναι η Εθνική Τράπεζα, ο δεύτερος επιλέγει την ανωνυμία. Πιθανώς από σεμνότητα. Ισως, πάλι, επειδή προκαλούν το δημόσιο αίσθημα χορηγίες που δίνονται για «πολύτιμες στιγμές», οι οποίες εξατμίζονται αυτοστιγμεί. Την ίδια ώρα που η Καμεράτα -η οποία βρίσκεται σε ανοδική πορεία με σημαντική διεθνή παρουσία- ακυρώνει συναυλίες μη μπορώντας να πληρώσει μουσικούς και η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών δυσκολεύεται να αναπληρώσει τακτικές θέσεις μουσικών. Την ίδια στιγμή που το ίδιο το Μέγαρο δυσκολεύεται να γεμίσει το πρόγραμμα των υπόλοιπων βραδιών και καταφεύγει σε επιλογές, άλλοτε αδιανόητες.
Δύσκολο να γράψει κανείς μία κριτική όπως άλλοτε. Σαν τίποτε να μην έχει μεσολαβήσει.
