Εμπνευσμένο από χορικό του Λούθηρου είναι το κοντσέρτο για βιολοντσέλο και ορχήστρα «Με την πτώση του Αδάμ» του Ολιβιέ Γκράιφ, το οποίο παρουσίασε η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών υπό τον Μύρωνα Μιχαηλίδη στο Μέγαρο Μουσικής στις 20 Μαρτίου. Το έργο του πολωνο-εβραϊκής καταγωγής Γάλλου συνθέτη πρωτοπαρουσιάστηκε το 1999 έπειτα από Λειτουργία στην Παναγία των Παρισίων. Η μουσική ανταποκρίνεται στην επιδιωκόμενη μυστικιστική διάσταση και, ταυτόχρονα, αποδίδει το κείμενο με έντονα δραματικό τρόπο. Η βαθιά συγκινητική, τονική μελωδική γραμμή του τσέλου συνομιλούσε ή σε άλλα σημεία βαλλόταν από ατονικές φράσεις στο πιάνο (Θάνος Μαργέτης) ή στα ξύλινα πνευστά. Αλλοτε πάλι χανόταν μέσα στην επιβλητική ενορχήστρωση, καθώς ακόμα και ο ρωμαλέος ήχος της τσελίστριας Εμμανουέλ Μπερτράν αδυνατούσε να συναγωνιστεί το προβλεπόμενο πλήρες σώμα εγχόρδων και τα κόρνα. Μάλερ, Σοστακόβιτς και Σνίτκε υπήρξαν προφανείς αναφορές. Ωστόσο, το έργο του Γκράιφ διέθετε σαφή, διακριτή ταυτότητα.
Παρότι η επιλογή του συγκεκριμένου έργου υπήρξε επιτυχημένη, δεν παύει να τίθεται το εύλογο ερώτημα, γιατί η Κρατική επέλεξε αυτό –και στο παρελθόν τόσα άλλα έργα που στηρίζονται από δραστήριους πολιτιστικούς φορείς κυρίως Γάλλων και Γερμανών με τους οποίους η ορχήστρα συνεργάζεται σταθερά– και όχι ένα έργο Ελληνα συνθέτη, πρωτίστως ιστορικό, δεδομένου ότι η πρώτη ορχήστρα της χώρας αμείβεται από χρήματα Ελλήνων φορολογουμένων με σκοπό, μεταξύ άλλων, να προβάλλει την ελληνική μουσική δημιουργία, χρόνια τώρα παντελώς απούσα από τα προγράμματά της.
Η συναυλία ξεκίνησε με την «Παβάνα για μια νεκρή ινφάντα» του Ραβέλ. Αποφεύγοντας «ιμπρεσιονιστικές» προσεγγίσεις και κρατώντας καθαρή τη γραμμή και την άρθρωση της μουσικής, ο αρχιμουσικός Μύρων Μιχαηλίδης απελευθέρωσε τον αισθησιασμό του έργου, με τρόπο που σπάνια έχει ακουστεί σε ελληνική αίθουσα συναυλιών. Στην πρώτη Συμφωνία του Σούμαν, η οποία έκλεισε το πρόγραμμα, ο Μιχαηλίδης ανέδειξε δυναμικά τον αισιόδοξο χαρακτήρα της μουσικής. Η ορμητικότητα του πρώτου και του τρίτου μέρους υπογράμμισαν τη χαρά της ζωής, ενώ στον λυρισμό του δεύτερου μέρους συνέβαλαν αποφασιστικά τα τσέλα της ορχήστρας. Ιδιαίτερα επιτυχημένο υπήρξε το τρίτο μέρος, όπου ο αρχιμουσικός όρισε κατ’ αρχάς έναν ευχάριστο λικνιστικό παλμό και στη συνέχεια προσδιόρισε με σαφήνεια το διαφορετικό ύφος καθενός από τα δύο Τρίος.
