Σίγουρα θα σας έχει τύχει να πάτε σε ένα λάιβ και να φύγετε κάπως απογοητευμένοι, καμιά φορά και οργισμένοι. Μια από εκείνες τις ζωντανές εμφανίσεις που οι καλλιτέχνες είναι κακοδιάθετοι (και το δείχνουν) ή φαίνονται βαριεστημένοι, σαν να διεκπεραιώνουν «άλλη μια μέρα στη δουλειά». Πιο συχνό είναι βέβαια αυτό το φαινόμενο με μουσικούς κάπως μεγαλύτερης ηλικίας, οι οποίοι δεν διαθέτουν πια τη φλόγα της δημιουργικής και φυσικής τους νιότης.
Αυτό πάντως, αν και το φοβόμασταν λίγο, δεν συνέβη με τον Ντέιβιντ Μάρεϊ στο Half Note. Αντίθετα, o εξηντάχρονος βιρτουόζος σαξοφωνίστας και τα άλλα δύο εξαιρετικά μέλη του τζαζ τρίο του μας πρόσφεραν δυόμισι ώρες υψηλής μουσικής ποιότητας, αποσπώντας το απλόχερο χειροκρότημα του κοινού.
Μια κυρία δίπλα μου ρώτησε ξαφνιασμένη «αυτό ήταν;» μόλις ο Ντέιβιντ Μάρεϊ υποκλίθηκε και είπε «goodbye» ύστερα από μια ώρα παιξίματος. Η ανησυχία της πάντως δεν είχε βάση, αφού σε λίγο ο λευκοντυμένος Μάρεϊ βρισκόταν ανάμεσά μας, συζητώντας χαλαρά με τους θαμώνες του Half Note, προτού ξανανέβει στη σκηνή για άλλη μιάμιση ώρα ακόμη πιο ευρηματικών και απολαυστικών τζαζ αυτοσχεδιασμών.
Υπάρχουν μουσικοί -ανεξαρτήτως ηλικίας- με εξαιρετική δισκογραφία αλλά αδυναμία στη ζωντανή εμφάνιση· υπάρχουν κι εκείνοι που ζουν κυριολεκτικά, «τρέφονται» από τις συναυλίες και την αγάπη του κόσμου.
Δεν είναι τυχαίο πως γερόλυκοι της μουσικής όπως οι Rolling Stones ή ο Τζίμι Πέιτζ έχουν ακόμα την ικανότητα να ξεσηκώνουν χιλιάδες κόσμου στα στάδια που εμφανίζονται. Αυτό μας θύμισε το περασμένο Σάββατο και ο Ντέιβιντ Μάρεϊ με τους συνοδοιπόρους του: πως η καλή ζωντανή μουσική είναι μια εμπειρία αξέχαστη, ειδικά όταν εκείνος που την προσφέρει δείχνει να το ευχαριστιέται το ίδιο…
