Ανατέλλον αστέρι είναι χωρίς αμφιβολία η Χριστίνα Μπαζίλη. Η 22χρονη τσελίστρια, που γεννήθηκε και ζει στη Βιέννη, πραγματοποίησε στις 2 Απριλίου ένα ρεσιτάλ στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος», όπου μαζί με τον πιανίστα Κάρολο Ζουγανέλη ερμήνευσε τα «Πέντε κομμάτια σε λαϊκό ύφος» του Ρόμπερτ Σούμαν και τη Σονάτα του Φρανκ στη μεταγραφή της για τσέλο και πιάνο. Ανάμεσα στα δύο έργα η Μπαζίλη ερμήνευσε την εκτενή, απαιτητική Σονάτα για σόλο τσέλο του Ζόλταν Κόνταγι.
Οπως είναι προφανές από το πρόγραμμα, η νεαρή τσελίστρια έθεσε τον πήχυ πολύ ψηλά, επιλέγοντας έργα τα οποία αφενός είναι πολύ γνωστά, αφετέρου έχουν σημαντικές τεχνικές και ερμηνευτικές απατήσεις. Αν και σημειακά θα μπορούσε κανείς να σχολιάσει διάφορα, όπως ελάσσονες λεπτομέρειες τεχνικής τελειοποίησης ή ορθοτονίας, η γενική εικόνα της τσελίστριας ήταν απολύτως θετική.
Κατ’ αρχάς, σημειώνεται ότι παρά τη νεαρή ηλικία, η Μπαζίλη δεν αρκέστηκε σε δεξιοτεχνική επίδειξη ικανοτήτων ή στη φροντίδα για ωραίο και ισχυρό ήχο, παρότι διέθετε και τα δύο, όπως επιβεβαίωσε και εκτός προγράμματος αφενός με τον δεξιοτεχνικό «Χορό των ξωτικών» του Πόπερ, αφετέρου με το λυρικό «Μετά από ένα όνειρο» του Φορέ. Αντίθετα, και στα τρία έργα του προγράμματος μπορεί να μιλήσει κανείς χωρίς δισταγμό για ερμηνεία της μουσικής, για συναισθηματική επένδυση. Αυτό γινόταν φανερό από τον τρόπο σχηματισμού των φράσεων, από το πάθος αλλά και την τρυφερότητα που ανέδιδαν κυρίως τα έργα των Σούμαν και Φρανκ, στα οποία το συναίσθημα είναι πιο άμεσο. Στην περίπτωση της Σονάτας του Κόνταγι, άθλος υπήρξε από μόνη της η άρθρωση της μουσικής σε επιμέρους ενότητες με ξεχωριστό περιεχόμενο και περισσότερο ή λιγότερο φανερές αναφορές.
Σε όλη τη βραδιά η συμβολή του Κάρολου Ζουγανέλη υπήρξε αποφασιστική. Εμπλουτίζοντας το μέρος του πιάνου διαρκώς με αποχρώσεις, αποτέλεσμα μελετημένης φροντίδας για τη δυναμική και τις διακυμάνσεις της ταχύτητας, ο καλός πιανίστας συνεισέφερε στην πλαστικότητα των ερμηνειών και συνεργάστηκε οργανικά με την Μπαζίλη. Μαζί, οι δύο μουσικοί προσδιόρισαν τις διαφορετικές διαθέσεις καθενός από τα πέντε κομμάτια του Σούμαν και απελευθέρωσαν τον πληθωρικό λυρισμό της Σονάτας του Φρανκ, που στην εκδοχή της για τσέλο ηχεί ακόμη πιο ακαταμάχητος.
