Τα μουσικά φεστιβάλ της Αθήνας είναι μία σταθερή πραγματικότητα για την πόλη. Τα είκοσι χρόνια του Rockwave ―που γιορτάστηκαν δεόντως με τους χιλιάδες επισκέπτες στη δυναμική συναυλία των Black Keys (και των Black Angels) το περασμένο Σάββατο― έρχονται να επιβεβαιώσουν μία διαχρονική αξία για την Αθήνα, παρ’ όλες τις επιμέρους διαφωνίες, ανά τα χρόνια, για την ίδια τη διοργάνωση. Οπως συμβαίνει και τώρα με τα πέντε χρόνια του Plisskën Festival, που ξεκινούν σήμερα Παρασκευή, 5 Ιουνίου, και κρατούν ώς την επομένη, 6 Ιουνίου. Τα φεστιβάλ των πόλεων γίνονται ανά τα χρόνια κομμάτι τους• είναι ένα συμβάν που πηγαινοέρχεται τακτικά στην καθημερινότητα της πόλης και επιτείνει τον χαρακτήρα της ― άλλες φορές, βέβαια, απλώς φωτίζει τις αντιθέσεις της, ως αντίθεση κι αυτό.
Η σύγχρονη Αθήνα δίνει την εντύπωση ότι η μουσική είναι μέρος της αστικής καθημερινότητας, και μάλιστα με μεγάλη συμμετοχή των πολιτών. Ασφαλώς, όχι όπως, π.χ., στο Λονδίνο, όπου η πρόσφατη συναυλία του Paul McCartney αρκούσε για να γεμίσει ένα στάδιο σαν το O2. Οπως μετέφερε στην «Κ» η Μαίρη Ρετσίνα, ραδιοφωνική παραγωγός του Hit889 και παρουσιάστρια: «Το 72χρονο Σκαθάρι είναι γεμάτο ενέργεια, φανταστικό χιούμορ και νεανικό θάρρος. Γιόρτασε μαζί μας τα 50 χρόνια από την πρώτη του συναυλία στο Λονδίνο. Ολοι μέσα στο στάδιο ήταν υπερβολικά χαρούμενοι, κάτι που δημιουργούσε την προοπτική μιας ατελείωτης αγκαλιάς».
Το Plisskën θέλει να γίνει φεστιβάλ-ορόσημο και το διήμερο που διαρκεί είναι απόδειξη ότι η πρωτεύουσα εντάσσει τον μουσικό ήχο στο σώμα της.
Μπορεί, βέβαια, να μη διοργανώνεται στην καρδιά του κέντρου της Αθήνας ―όπως είναι η Τεχνόπολις, ένα κλασικό φεστιβαλικό σημείο―, ωστόσο, αν ρίξει κανείς μία προσεκτική ματιά στο αστικό τοπίο, αμέσως αντιλαμβάνεται ότι εδώ είναι όλη η Αθήνα: όλες οι αστικές και κοινωνικές αντιφάσεις, όπως χαρακτηριστικά διαγράφονται αν κανείς διασχίσει την Πειραιώς, συγκεντρώνονται στο Κτίριο 56 του «Ελληνικού Κόσμου», το οποίο απεικονίζει, σχεδόν με ακρίβεια, το παρόν της Αθήνας. Φέτος, το Plisskën κλείνει μία πενταετία συνεχούς παρουσίας. Είναι το φεστιβάλ που πολλοί λένε ότι συνεχίζει την «παράδοση» του Synch, ένα καθόλα urban festival.
Το Plisskën, εν μέσω πολιτισμικής και οικονομικής κρίσης (ξεκίνησε, εξάλλου, τον Δεκέμβριο του 2010), ζωντανεύει την πόλη. Φέρει την αξία του εθελοντισμού, τον σεβασμό στον άνθρωπο (η Διεθνής Αμνηστία θα είναι παρούσα) και στο φυσικό περιβάλλον (έχει βραβευτεί με το A Greener Festival Award 2014, ενώ στον χώρο θα υπάρχει και φωτοβολταϊκός σταθμός, καθώς και στο Green Corner θα φιλοξενείται η Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία), τις νέες τάσεις της μουσικής και αποτελεί σημείο συνάντησης ανάμεσα στα δύστροπα μπετά της πρωτεύουσας.Αν λάβουμε υπ’ όψιν και το Lab του φεστιβάλ, που είναι ένα εν εξελίξει ετήσιο εργαστήριο, όπου οι συμμετέχοντες έχουν την ευκαιρία να μάθουν όλα τα βήματα που οδηγούν στην πραγματοποίηση του φεστιβάλ από εμπειρογνώμονες στον τομέα, τότε αντιλαμβανόμαστε ότι πρόκειται για μια ολοκληρωμένη φεστιβαλική εμπειρία. Το διήμερο 5-6 Ιουνίου, τα τέσσερα stages (Αquarium, Main Stage, Republic και Tunnel) θα γεμίσουν με τους ήχους των Mogwai, Squarepusher, The Horrors, Perfume Genious, Thee Oh Sees, Andy Stott, WhoMadeWho, Austra και άλλων 56 καλλιτεχνών, από την Ελλάδα και το εξωτερικό, δημιουργώντας μία πόλη μέσα στην πόλη, από το μεσημέρι ώς νωρίς το ξημέρωμα, όπου η μουσική ―από τον χώρο της ευρύτερης ηλεκτρονικής σκηνής μέχρι hip hop, metal και beatbox ακούσματα― θα ενώσει τους κατοίκους και τους επισκέπτες της Αθήνας. Το Plisskën, όμως, έχει μπει για τα καλά και στον χάρτη των φεστιβάλ παγκοσμίως, φέρνοντας στον νου παρόμοιες διοργανώσεις του εξωτερικού.
Η Αγγελική Ζερβού, αρχιτέκτοντας και urban researcher, μιλά στην «Κ» για το Sonar της Βαρκελώνης: «Σε αντίθεση με την προτίμηση των Ελλήνων στο άλλο μεγάλο φεστιβάλ της πόλης, το Primavera, το Sonar είναι ασύγκριτα σπουδαία φεστιβαλική εμπειρία, όχι τόσο για τις καλλιτεχνικές συμμετοχές, αλλά διότι εκφράζει σχεδόν επακριβώς αυτό που είναι η πόλη: συνδυασμός του μεσογειακού κλίματος και της φήμης της Βαρκελώνης για ακρίβεια, συνέπεια αλλά και αυτοσχεδιασμό! Είναι ένα “συναισθηματικό σουβενίρ” από την πόλη, που προσπαθεί να δώσει της αίσθηση του χώρου, της πόλης και της άρτιας διοργάνωσης». Αλλο ένα παρόμοιο φεστιβάλ είναι το Melt!, που λαμβάνει χώρα 2-3 ώρες μακριά από το Βερολίνο, όπως λέει στην «Κ» ο Τάσος Χατζηευφραιμίδης που το επισκέφτηκε, «που διοργανώνεται σ’ ένα εντυπωσιακό υπαίθριο βιομηχανικό μουσείο, το οποίο διόλου τυχαία ονομάζεται Ferropolis (πόλη από σίδηρο) και το οποίο προσφέρει ένα σχεδόν μετα-αποκαλυπτικό και δυστοπικό σκηνικό. Το κοινό του είναι ως επί το πλείστον και μάλλον αναμενόμενα Γερμανοί hipsters, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν το επισκέπτονται Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι, για να παρακολουθήσουν τα “βαριά” ονόματα της παγκόσμιας μουσικής βιομηχανίας• ωστόσο, βάρος δίνεται και στους ανερχόμενους καλλιτέχνες».
Ενα κομμάτι της Αθήνας, για τις δύο ημέρες, θα συναντηθεί στο Plisskën και θα προσθέσει άλλη μία όαση στην καθημερινότητά της. Ίσως, βέβαια, και να μην είναι όαση, διότι, τελικά, η πρωτεύουσα αντιστέκεται στην έννοια της ερήμου ― η πόλη ζει και είναι ανοιχτή στο να βιωθεί. Ραντεβού εκεί.
