Οπως πρέπει να ένιωθαν οι πιτσιρικάδες της δεκαετίας του ’70 ακούγοντας για πρώτη φορά τους «ύμνους» των Led Zeppelin και των Rolling Stones, αυτή περίπου ήταν και η εντύπωση των περισσότερων μιλένιαλ για τους Muse. Χωρίς να γίνονται βλάσφημες συγκρίσεις, η αίσθηση που υπήρχε και στις δύο περιπτώσεις ήταν αυτή του απόλυτα σύγχρονου, του ήχου που ήταν ικανός να εκφράσει τα όνειρα, τις ανησυχίες, αλλά και την ψυχοσύνθεση μεγάλων τμημάτων του παγκόσμιου κοινού.
Στις αρχές της νέας χιλιετίας, η ροκ μουσική παράδερνε κάπου μεταξύ παλιού και νέου. Τα «απόνερα» της grunge επανάστασης της σκηνής του Σιάτλ από τη μια και της brit rock (Oasis, Stone Roses κ.ά.) από την άλλη έδιναν τη θέση τους και την πρωτοκαθεδρία στις ηλεκτρονικές και r’n’b επιρροές, ενώ το παραδοσιακό ροκ έμπαινε πια στην άκρη. Οι Muse και ο ιδιοφυής επικεφαλής τους, Ματ Μπέλαμι, εμφανίστηκαν επί της ουσίας το 1999 με το άλμπουμ «Showbiz», το οποίο αποτέλεσε πρελούδιο αυτού που θα ακολουθούσε. Μέχρι το 2008, η μπάντα κυκλοφόρησε τρεις ακόμη δίσκους, οι οποίοι την ανέβασαν στην κορυφή του μουσικού στερεώματος. Τα «Origin Of Symmetry», «Absolution» και «Black Holes and Revelations» συνδυάζουν τους ηλεκτρικούς καταρράκτες του Τζίμι Χέντριξ με την κληρονομιά της κλασικής μουσικής και όλα τα σύγχρονα ηλεκτρονικά «κόλπα», παράγοντας ένα ήχο επιβλητικό, βγαλμένο μέσα από τις σύγχρονες μητροπόλεις, τα κυκλώματα των ηλεκτρονικών υπολογιστών και των υπόλοιπων συσκευών που σταδιακά κατέκλυσαν κάθε σπίτι την τελευταία 15ετία. Οι στίχοι του Ματ Μπέλαμι χαρακτηρίστηκαν «βγαλμένοι από τα σκοτεινότερα οράματα του Κερτ Κομπέιν και του Φρανς Κάφκα», ενώ το σέξι και ταυτόχρονα επικό μουσικό τους περιτύλιγμα τους έκανε ακαταμάχητους.
Σε εμπορικά, ποπ μονοπάτια
Η γιγάντια δημοφιλία που απέκτησαν, όπως και η συνεργασία τους με τη Warner, έσπρωξε αναπόφευκτα τους Muse σε πιο εμπορικά, ποπ μονοπάτια. Οι αχανείς sold out (με πανάκριβα εισιτήρια) αρένες έγιναν τόποι των οπτικών υπερθεαμάτων, τα οποία έγιναν σήμα κατατεθέν του γκρουπ και άρχισαν σταδιακά να κλέβουν την παράσταση από την ίδια τη μουσική. Αυτή ίσως η συνειδητοποίηση είναι που ώθησε το γκρουπ να δημιουργήσει το «Drones», τον νέο δίσκο που κυκλοφόρησε στις αρχές του μήνα, με τον τρόπο που το έκανε. Μετά τα δύο τελευταία «οπερετικά» και έντονα πειραματικά άλμπουμ, οι Muse αποφάσισαν να γυρίσουν στις ροκ ρίζες τους συνθέτοντας ένα σύνολο κομματιών που ξεχειλίζουν από ηλεκτρικό δυναμισμό και αυτοπεποίθηση. Η μπάντα είναι φανερά στο απόγειο της δημιουργικής της ωριμότητας και το γνωρίζει. Το «Drones» δεν περιλαμβάνει κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο, ωστόσο από το ξεκίνημα ακόμη με το πιασάρικο (και ραδιοφωνικό) «Dead Inside» καταλαβαίνει κανείς πως κάτι σοβαρό συμβαίνει εδώ. Οι καλύτερες στιγμές του έρχονται με τα «Psycho», «Reapers» και «The Handler», τα οποία ανακαλούν τις μεγάλες επιτυχίες τους από το παρελθόν και απελευθερώνουν μια έκρηξη, που ήταν για καιρό κρυμμένη.
Στιχουργικά ο Ματ Μπέλαμι μας ξεναγεί εδώ στη σύγχρονη τεχνολογική δυστοπία του πολέμου και της φαινομενικής μόνο ελευθερίας. Εχοντας μιλήσει σε προηγούμενες δουλειές για θέματα όπως η ανελευθερία, ο έλεγχος και η καταπίεση –έντονα επηρεασμένος και από το έργο του Οργουελ–, ο Βρετανός καλλιτέχνης βάζει ξανά εδώ όλα αυτά τα ζητήματα, ιδωμένα μέσα από τα σύγχρονα μέσα παρακολούθησης όπως το Διαδίκτυο, οι κάμερες (παντού) αλλά και τα μη επανδρωμένα οχήματα, τα drones δηλαδή, που πολλές φορές ανάγουν την παρακολούθηση, ακόμα και τον θάνατο, σε παιχνίδι. Η αποξένωση και η μηχανοποίηση του ανθρώπου είναι επίσης εδώ· τι γίνεται άραγε όταν οι ίδιοι οι άνθρωποι αρχίζουν να προσομοιάζουν τελικά με τα drones; Η ζοφερή ατμόσφαιρα θα οδηγήσει στην ευανάγνωστη παραίνεση του «Revolt» και από εκεί στον κάποιο διδακτισμό των τελευταίων κομματιών. Παρόλο που αυτά δεν ήταν και τόσο απαραίτητα (είναι λίγο κωμικό να καλεί σε εξέγερση μια μπάντα εκατομμυρίων δολαρίων, με συμβόλαιο σε μία από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές του πλανήτη) η ουσία του δίσκου παραμένει αναλλοίωτη: το «Drones» είναι ένας δίσκος δημιουργικής αναγέννησης. Απλώς, καμιά φορά, πρέπει κανείς να γυρίσει στο παρελθόν του και να κάνει «απογραφή» για να το επιτύχει αυτό.
