Η δεύτερη «Πρόσκληση σε χορό» που απηύθυναν οι πιανίστες Λευκή Καρποδίνη και Μάικλ Μπράουνλι Ουόκερ στο αθηναϊκό κοινό είχε θέμα της την Ισπανία και πραγματοποιήθηκε στις 17 Οκτωβρίου στον «Παρνασσό».
Οι δύο νέοι μουσικοί, οι οποίοι εμφανίζονται με επιτυχία ως πιανιστικό ντούο από το 2013, διαμόρφωσαν ένα πρόγραμμα ενδιαφέρον όσο και ετερόκλητο. Εργα των οποίων η γραφή φανερώνει σκέψη και γνώση, βρέθηκαν πλάι σε ελαφρά ή χρηστική μουσική. Η εναλλαγή αυτή δεν ήταν απαραίτητα αρνητική, εξέθετε όμως με οδυνηρό τρόπο συνθέσεις όπως οι νοσταλγικές «Αναμνήσεις» του Αμερικανού Ουίλιαμ Μπόλκομ, όταν αυτές ακούγονταν μετά την «Ισπανική ραψωδία» του Ραβέλ.
Το ευτύχημα είναι ότι Καρποδίνη και Ουόκερ απέδωσαν καλύτερα απ’ όλα κυρίως τα απαιτητικά έργα, τη σύνθεση του Ραβέλ, η οποία δόθηκε στην αρχική της εκδοχή για τέσσερα χέρια αλλά και τη μεταγραφή της ραψωδίας «Ισπανία» του Σαμπριέ. Οι δύο πιανίστες διέθεταν την απαραίτητη δεξιοτεχνία και ήσαν άριστα συντονισμένοι, έτσι ώστε το αποτέλεσμα να διακρίνεται από την επιθυμητή διαύγεια και λαμπρότητα. Ομως, ακόμα πιο σημαντικό, αναδείκνυαν το πνεύμα της μουσικής. Το φαινομενικά απλό πρώτο μέρος της «Ραψωδίας» του Ραβέλ ανέδιδε έναν διάφανο, λεπτό όσο και μυστηριώδη αισθησιασμό χάρη στις απειροελάχιστες αλλά καλά μελετημένες αυξομειώσεις της δυναμικής. Ανάλογη πλαστικότητα σε ό,τι αφορά τη δυναμική αλλά και τη ρυθμική ποικιλία χαρακτήρισε επίσης τα επόμενα μέρη του έργου, με αποτέλεσμα μια απολαυστική ερμηνεία. Ομοια επιτυχημένη υπήρξε η απόδοση της «Ισπανίας» του Σαμπριέ.
Πιο δύσκολη ήταν η αρχή της βραδιάς, καθώς τον πρώτο από τους «Τρεις ανδαλουσιανούς χορούς» του Ινφάντε έπληξε, πιθανόν, η νευρικότητα των δύο μουσικών. Μα και στη «Σουίτα τζαζ» του Μάικ Κόρμακ, η οποία ακολούθησε, διαφαινόταν περιττή βιασύνη, ένα άγχος το οποίο δεν επέτρεπε στη μουσική να απελευθερώσει τον ερωτισμό της, κρίσιμο στοιχείο ειδικά σε λατινοαμερικανικούς χορούς και σε είδη όπως τα μπλουζ. Κρίσιμο στοιχείο, επίσης, σε έργα που στηρίζονται κυρίως στην ερμηνεία, καθώς η γραφή τους δεν προσφέρει πολύ περισσότερα ερεθίσματα.
Κρατάει κανείς τη θετική εντύπωση ενός νέου πιανιστικού ντούο, είδους που μετά τις συναρπαστικές εμφανίσεις των Παπαγεωργίου-Πέτρου τη δεκαετία του 1990 μοιάζει να έχει εξαφανιστεί από την αθηναϊκή μουσική ζωή.
