Μία ενδιαφέρουσα Σουμπερτιάδα, δηλαδή βραδιά που περιελάμβανε κυρίως δημοφιλή έργα του Σούμπερτ, παρουσίασε η Καμεράτα υπό τον Γιώργο Πέτρου στις 24 Νοεμβρίου. Προφανέστατα, το εγχείρημα θα ήταν ακόμα επιτυχέστερο εάν είχε προγραμματιστεί στην αίθουσα «Μητρόπουλος» αντί σε αυτήν των «Φίλων της Μουσικής», της οποίας το μέγεθος καταβροχθίζει τον εύθραυστο ήχο των οργάνων εποχής. Εστω κι έτσι, η ακρόαση αγαπημένων συνθέσεων, ερμηνευμένων από τον ιδιαίτερο ήχο οργάνων της εποχής του συνθέτη, παιγμένων με την αισθητική που αυτά επιβάλλουν, υπήρξε από μόνη της ενδιαφέρουσα.
Οσοι περίμεναν αποχρώσεις δυναμικής όμοιες με αυτές που επιτρέπει ένα σύγχρονο Στάινγουεϊ στην περίφημη «Φαντασία για τέσσερα χέρια» σε φα ελάσσονα (D. 940) ασφαλώς θα απογοητεύτηκαν. Το αυθεντικό πιάνο Στόνταρτ του 1820, στο οποίο απέδωσαν το έργο ο Γιώργος Πέτρου και ο Θανάσης Αποστολόπουλος, παράγει πολύ πιο εύθραυστο και ευαίσθητο ήχο και έχει διαφορετικές δυνατότητες. Δίχως τις ευκολίες του σύγχρονου οργάνου, απαιτούνται διαφορετικές ποιότητες από τους πιανίστες, προκειμένου να αναδειχθούν η τρυφερότητα και η ευγένεια των μελωδιών, όπως επίσης η εναλλαγή φωτεινών και σκοτεινών διαθέσεων από το ένα μέρος στο επόμενο. Το αποτέλεσμα ανταμείβει, καθώς ανοίγει ένα παράθυρο στον κόσμο της αισθητικής του Μπιντερμάγερ, πολύ πιο πιστό και, τελικά, ενδιαφέρον, από το «blow-up» ενός σύγχρονου οργάνου.
Ανάλογα ισχύουν για την απόδοση της Πέμπτης Συμφωνίας. Ούτως ή άλλως γραμμένο για περιορισμένο αριθμό οργάνων, το έργο ακούστηκε με πολύ πιο ενδιαφέρουσα ισορροπία ηχοχρωμάτων απ’ ό,τι συνήθως, καθώς τα έγχορδα δεν έπνιγαν τον ήχο των ξύλινων και χάλκινων πνευστών. Η διεύθυνση του Πέτρου διασφάλισε ταυτόχρονα την αέρινη, «μοτσάρτια» διάθεση της μουσικής, όσο και τον έντονα δραματικό χαρακτήρα της.
Στο πρώτο μέρος, η βραδιά περιελάμβανε την «Εισαγωγή» σε σι ύφεση μείζονα (D.470), καθώς επίσης το «Συναυλιακό κομμάτι» για βιολί και ορχήστρα (D.345), στο οποίο μπορούσε κανείς να απολαύσει τη συναρπαστική δεξιοτεχνική άνεση, αλλά κυρίως τη μουσικότητα του βιολιστή Σέρτζιου Ναστάζα, τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται τη μουσική και σχηματίζει τις φράσεις. Στο δεύτερο μέρος της συναυλίας η υψίφωνος Χριστίνα Γιαννακοπούλου και ο βαρύτονος Τάσης Χριστογιαννόπουλος με την εκφραστική και μεστή φωνή του, ερμήνευσαν έξι από τα δημοφιλέστερα τραγούδια του συνθέτη.
