Πολιτισμός

Με τραγούδια που έγραψε ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης για το θέατρο και ερμηνευτές τους Χρήστο Θηβαίο, Φοίβο Δεληβοριά, Κώστα Θωμαΐδη και Ρίτα Αντωνοπούλου.

Το τελευταίο επεισόδιο της σύγκρουσης μεταξύ ΕΔΕΜ και Αυτοδιαχείρισης στο ευαίσθητο θέμα των πνευματικών δικαιωμάτων γράφτηκε την περασμένη εβδομάδα, όταν «έσπασε» η συμφωνία για την έναρξη διαπραγματεύσεων με στόχο τη συνένωσή τους και τη δημιουργία ενός ενιαίου φορέα. Ο Φοίβος Δεληβοριάς και ο Νίκος Αντύπας παρουσιάζουν, μέσω της «Κ», τις θέσεις των δύο οργανισμών και τα βήματα για να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι.

Είναι δύσκολο να φανταστούμε την εντύπωση που προκάλεσαν οι Συμφωνίες του Μπετόβεν όταν πρωτακούστηκαν. Τα έργα είναι σήμερα οικεία και επιπλέον η εμπειρία μας έχει εμπλουτιστεί με πλήθος άλλων ακουσμάτων. Για πρώτη φορά στην ιστορία έχουμε τη δυνατότητα να ακούσουμε ολόκληρο το ρεπερτόριο ταυτόχρονα. Ετσι, όχι μόνο γνωρίζουμε θεωρητικά τη θέση των εννέα Συμφωνιών στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής μουσικής, αλλά μπορούμε να την εκτιμήσουμε εύκολα και άμεσα.

Μια φορά να έχεις περάσει όμορφα σε πανηγύρι (ή μάλλον δύο ή και περισσότερες, ώστε να έχεις νιώσει την επιστροφή σε μια γνώριμη χαρά) και ήδη το αντιλαμβάνεσαι: σημασία εδώ έχουν η επαφή, η μέθεξη, με τον συγχορευτή ή την κομπανία, με τον φίλο ή την κρυφή σου αγάπη, με τους συγγενείς και τους γνωστούς, με την κοινότητα.

Ο πιανίστας των The Next Step Γιάννης Παπαδόπουλος μιλάει στην «Κ» για τον νέο τους δίσκο.

«Ζώα που ζούσαν στα νερά, ζώα με μούσια και μαλλιά. Ζώα μοβόρικα, ζώα κλαψιάρικα. Ζώα καλόφωνα, ζώα κακόφωνα, άλλα υψίφωνα κι άλλα βαθύφωνα». Λέξη τη λέξη, νότα τη νότα, η οθόνη του υπολογιστή γεμίζει με σκίτσα μικρών ζώων, ενώ το πρόσωπο του βαρύτονου Τάση Χριστογιαννόπουλου μόλις που ξεχωρίζει ανάμεσά τους.

«Το καλοκαίρι», το καινούργιο τραγούδι της Μαρίζας Ρίζου, είναι χαρούμενο, αισιόδοξο, νοσταλγικό, όμως η ίδια πρόλαβε να διευκρινίσει ότι δεν το έγραψε για τα νησιά και τα γαλάζια νερά. 

Αθήνα, Μετς. Ξυπνάω. Βάζω ζεστό καφέ στο φλιτζάνι μου, η μυρωδιά του με ξεσηκώνει. Ανοίγω τα παράθυρα. Ανάβω τον θερμοσίφωνα. Μπαίνω στο Spotify και βάζω μουσική. Εχω συγκεκριμένη λίστα για τα πρωινά. Τσεκάρω τα σόσιαλ μίντια. Αλλη μια μέρα ξεκινάει.

Αναφερόμαστε σχεδόν πάντα σε Σονάτες για βιολί και πιάνο, θεωρώντας αυτονόητο ότι ο προβολέας πέφτει στον βιολιστή, ενώ ο πιανίστας συνοδεύει ή στην καλύτερη περίπτωση έρχεται σε διάλογο με το έγχορδο. Ωστόσο, μέχρι τα τέλη του 18ου αιώνα η συνύπαρξη και η ιεράρχηση των δύο οργάνων δεν ήταν ούτε αυτονόητη, ούτε μονοσήμαντη.

Ο Σάββας Καραντζιάς επιστρέφει στη Μόσχα για μία συναυλία, στις 15 Οκτωβρίου, στο Zaryadye Concert Hall.

Υπήρχαν χρονιές που εκείνη τη μέρα, περπατώντας σε μία μεγάλη πόλη της επικράτειας, η Ευρωπαϊκή Γιορτή της Μουσικής σε έβρισκε, δεν την έβρισκες: τόσες ήταν οι εκδηλώσεις, τόσο μακρινός ο φόβος της επαφής, ώστε ο θεσμός ανταποκρινόταν στην ιδέα «όλοι οι μουσικοί στους δρόμους», που είχε πει το 1982 ο τότε υπουργός Πολιτισμού της Γαλλίας Τζακ Λανγκ.