«Το χέρι του Ελύτη ακόμη το αισθάνομαι πάνω στον ώμο μου. Στο στούντιο, όταν τελείωσα το “Αξιον Εστί”, με αγκάλιασε. Το ’πα μια κι έξω. Ο Μίκης γύριζε τις παρτιτούρες και εγώ τις σελίδες με τον στίχο», θυμόταν ένα βράδυ του 2000 στο σπίτι της οδού Εβρου στο Χαλάνδρι ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, μαζί με τον συνονόματο γιο του, «μεγάλη αδυναμία», όπως καμάρωνε πάντα.
