Πολιτισμός

Ο Μανώλης Χιώτης έφυγε από τη ζωή το 1970, ο Φρανκ Σινάτρα το 1998, ο Τζέιμς Μπράουν το 2006, ο Ντέιβιντ Μπόουι πριν από τρία χρόνια. Ομως, τα τραγούδια τους θα ζουν για πολλά χρόνια ακόμη. Και αυτές τις ημέρες στην Αθήνα μοιάζει σαν να ζουν και οι ίδιοι!

Δεν είναι πως δεν υπάρχουν άλλοι λόγοι για να μιλήσει κανείς για το Φεστιβάλ Δελφών «Το λάλον ύδωρ» (15/6 – 19/7), που φέτος οργανώνεται για δεύτερη φορά στον νομό Φωκίδας με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Δημήτρη Μαραμή. 

Αν είστε από εκείνους που, στο άκουσμα της λέξης «ρέγκε», σας έρχονται στο μυαλό μόνον εξωτικές παραλίες γεμάτες από νεαρούς με ράστα, θα πρέπει ίσως να πάτε στη συναυλία της Παρασκευής (10/5) στο Gagarin. 

Ο Σωκράτης Σινόπουλος, ο σημαντικότερος και διεθνώς αναγνωρισμένος δεξιοτέχνης της πολίτικης λύρας σήμερα, μιλάει στην «Κ».

Λίγοι γνωρίζουν πόσα έργα ενέπνευσε ο αγώνας των Ελλήνων για ανεξαρτησία σε μουσουργούς από κάθε γωνιά της Ευρώπης, ειδικά δε στη γειτονική Ιταλία. Ο θάνατος του Μάρκου Μπότσαρη, η άλωση του Μεσολογγίου, τα ηρωικά γεγονότα στο Σούλι, εκτός από ποιητές, λογοτέχνες και ζωγράφους, συγκίνησαν επίσης πλήθος συνθετών σε ολόκληρη την ήπειρο.

Ενας ακόμη κύκλος συναυλιών οργανώθηκε πρόσφατα στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος». Αφιερωμένος στον συνθέτη και δεξιοτέχνη πιανίστα Σεργκέι Ραχμάνινοφ, περιλάμβανε τρεις καθαρά πιανιστικές βραδιές και μία με έργα για τσέλο και πιάνο.

Το σπίτι μας ζωντανεύει τέτοιες ώρες. Οχι, δεν έχουμε φαντάσματα ούτε ενοχλητικούς γείτονες αλλά αρκετά κατοικίδια, όλα πρώην αδέσποτα. Συνήθως ξυπνάω από το περπάτημα της Γιολάντας (της μονόφθαλμης γάτας μας) επάνω μου, για να μου υπενθυμίσει ότι ήρθε η ώρα που επιθυμεί να τη χαϊδέψω, ή από το κυνηγητό της με τον Holly (ο αρσενικός μας γάτος) σε όλο το σπίτι.

Το βινύλιο όχι μόνον παραμένει στη μόδα και οι πωλήσεις του ανεβαίνουν διεθνώς, αλλά απέκτησε και χρώμα.

Η νέα δισκογραφική δουλειά του «αφεντικού» έχει τίτλο Western Stars, «επιρροές από τη μουσική ποπ της νότιας Καλιφόρνιας» και θα κυκλοφορήσει την 14η Ιουνίου. 

Το ροκ στα μουσεία! Και μάλιστα, σε μερικά από τα κορυφαία μουσεία του κόσμου. Μέχρι πριν από 30 χρόνια, κάτι τέτοιο θα φαινόταν αδιανόητο. Ομως οι εποχές αλλάζουν, τόσο για τους πρωταγωνιστές του δημοφιλέστερου μουσικού ρεύματος του 20ού αιώνα όσο και για τα ίδια τα μεγάλα, διεθνή μουσεία.

Υπάρχουν φωνές που είναι τόσο μεγάλες, βαθιές και ευρύχωρες, φωνές που αντανακλούν την προσήλωση σε ένα σκοπό, που η συνάντηση μαζί τους γεμίζει τον ακροατή με την πληρότητα ενός σπάνιου βιώματος. Ο Δημήτρης Πλατανιάς έχει μεγάλο, πιστό και αφοσιωμένο κοινό, που έσπευσε να σταθεί δίπλα του, ως ακροατήριο ευλαβικό, στο προσωπικό ρεσιτάλ του, που ήταν και προσωπικό στοίχημα. Μια αναμέτρηση με τον εαυτό.