Διαβάζοντας για το νέο εγχείρημα του θεάτρου Vaudeville, στο West End του Λονδίνου, αρχικά σχηματίζω την εντύπωση ότι αφορά ακόμα μία παράσταση σχεδιασμένη για θεατές που φορούν πάνες και δεν μπορούν να αρθρώσουν πάνω από δύο ακατάληπτες λέξεις.
Μία από αυτές τις τόσο σκληρά δουλεμένες παραστάσεις, όπου ηθοποιοί με απέραντο κέφι και ανεξάντλητη υπομονή πασχίζουν να τραβήξουν την προσοχή του φασαριόζικου κοινού τους για όσο διαρκεί ένα παιδικό χαμόγελο ή ένα αβέβαιο βήμα προς τη σκηνή. Δεν έχω τίποτα εναντίον των συγκεκριμένων θιάσων, που προσεγγίζουν με τόση φαντασία και τρυφερότητα τη βρεφική ηλικία, όταν όμως η σχέση σου με το θέατρο για πολλούς μήνες ή χρόνια περιορίζεται σε αυτοσχεδιασμούς και παντομίμες με ήρωες που γουργουρίζουν σαν πουλιά, τότε καταλήγεις να αναρωτιέσαι ποιος έχει περισσότερη ανάγκη από λίγη ποιοτική ψυχαγωγία – ένα μωρό λίγων μηνών ή οι γονείς του, που έχουν ξεχάσει τι σημαίνει να βγαίνεις από το σπίτι αφού νυχτώσει;
Μόνο που, όπως αποδεικνύεται τελικά, η πρωτοβουλία του Vaudeville Theatre απευθύνεται ακριβώς σε αυτήν την ταλαιπωρημένη μερίδα θεατών. Η επιτυχημένη παραγωγή «Emilia», ένα φεμινιστικό δράμα εμπνευσμένο από την αινιγματική προσωπικότητα της μούσας του Σαίξπηρ, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά σε απογευματινή παράσταση για γονείς με τα μωρά τους.
Σύμφωνα με τον Guardian, περίπου 15 παιδικά καροτσάκια στριμώχτηκαν στο λονδρέζικο θέατρο και οι γυναίκες, που αποτελούσαν τη συντριπτική πλειονότητα του κοινού, εκμεταλλεύθηκαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν ένα πραγματικό έργο έστω και αποσπασματικά (έχοντας λάβει την επίσημη άδεια των συντελεστών να πηγαινοέρχονται ελεύθερα στην αίθουσα).
Γιατί αυτό έχουν ανάγκη οι νέοι γονείς περισσότερο από τις διάφορες παραλλαγές του «γιόγκα για μαμάδες με βρέφη»: ένα παράθυρο στην κανονικότητα, η οποία συνεχίζει να «παίζεται» στη σκηνή κάποιου παράλληλου σύμπαντος.
