Ο κύριος Γκρι θυμάται πώς όλα ξεκίνησαν με ένα μισοσκότεινο δωμάτιο γεμάτο αναμμένα φωτάκια, κουκλάκια, μαξιλαράκια. Το σκηνικό φαντάζει γλυκό, νανουριστικό – όχι ακριβώς όμως, επιμένει ο κύριος Γκρι: η πληθωρική διακόσμηση, οι σκιές, τα άψυχα μάτια από τις κούκλες, η κάμερα έτσι όπως διατρέχει τον χώρο, τα πάντα έχουν μιαν αδιόρατη οσμή εφιάλτη. Μια κοπέλα, με ωραία, ίσια, μακριά μαύρα μαλλιά κοιμάται βυθισμένη ανάμεσα σε μαξιλάρες, σκεπάσματα και κούκλες, κάτω από πολύχρωμα φωτάκια. Ενα ζευγάρι γυναικεία χέρια τοποθετεί στο κεφάλι της ωραίας κοιμωμένης ένα επίσης ζευγάρι ακουστικά. Και το τραγούδι αρχίζει.
Είναι η μεγάλη επιτυχία ενός γυναικείου φωνητικού γκρουπ της Αμερικής της δεκαετίας του ’50, των Chordettes, το «Mr. Sandman». Πήγε στην κορυφή το 1955, όμως τις Chordettes θυμούνται περισσότερο σήμερα για μιαν άλλη μεγάλη επιτυχία τους, του 1958, το «Lolipop».
Αλλά το «Mr. Sandman», με τα αιθέρια γυναικεία φωνητικά και την α λα μπιγκ μπαντ ορχηστρική συνοδεία, επιμένει ο κύριος Γκρι, είναι πολύ καλύτερο. Και κάπως έτσι, με αυτές τις εναρκτήριες σεκάνς της «Γλυκιάς συμμορίας», που ο Νίκος Νικολαΐδης γύρισε το 1983, το ανακάλυψε ο κύριος Γκρι.
Τι δουλειά έχει όμως ένα αθώο έως εξοργιστικής αφέλειας, μελωδικότατο πλην όμως γλυκερό «φίφτις», στη «Γλυκιά συμμορία», σε μια βίλα στην Κηφισιά που την κατοικεί μια παρέα περιθωριακών που έχουν πάρε-δώσε με αντιεξουσιαστές, νεκρόφιλους και πορνογράφους στις αρχές των ελληνικών «έιτις»; Είναι, ίσως, το ότι, όπως πολλά άλλα αμερικανικά τραγουδάκια του ’50, έτσι και το «Mr. Sandman», μέσα στην αθωότητά του, έχει μια ύποπτη σεάνς διαστροφής και σκοτεινιάς. Ταιριάζει γάντι, με άλλα λόγια, με το cult σήμερα φιλμ του Νικολαΐδη.
Ο κύριος Γκρι ερωτεύτηκε το «Mr. Sandman». Θα ήθελε πολύ να το παίξουν ακόμη και στην κηδεία του. Το ερωτεύτηκε τόσο πολύ, που βάλθηκε να μάθει ποιος είναι ο «Κύριος Αμμοάνθρωπος»: μυθικό πλάσμα της δυτικής και βορειοευρωπαϊκής παράδοσης, το οποίο σκορπίζει άμμο στα μάτια των παιδιών για να νυστάξουν και να ονειρευτούν.
Ο Ε. Τ. Α. Χόφμαν, ο Γερμανός μετρ του φανταστικού, αφιέρωσε ένα διήγημα σε αυτό το μυστηριώδες ον («Der Sandmann»), παρουσιάζοντάς το όμως πολύ πιο απειλητικό, σατανικό. Πολλά πολλά χρόνια μετά, οι Metallica έπραξαν κάτι ανάλογο με το υποβλητικό «Enter Sandman», αλλά ο κύριος Γκρι θα ξανασυναντήσει το πλάσμα που φέρνει όνειρα (και εφιάλτες όμως) στην αριστουργηματική μπαλάντα που ο μέγας Ρόι Ορμπισον ηχογράφησε το 1963, το «In Dreams» (στο υπέροχο αυτό τραγούδι έδωσε ξανά ζωή το 1986 ο Ντέιβιντ Λιντς με το επίσης εφιαλτικό κατά τόπους «Μπλε βελούδο»).
Ουσιαστικά, στο «Mr. Sandman» του 1955, το όνειρο που ζητούν να τους φέρει οι τραγουδίστριες είναι έναν άνδρα ή μάλλον έναν έρωτα όλο πάθος. Ο οποίος όμως θα μπορούσε να αποδειχθεί εφιάλτης. Τότε, ο Sandman μετατρέπεται στον εφιαλτικό Βραχνά από τον ρομαντικό πίνακα του Φουσέλι. Ο κύριος Γκρι συλλαμβάνει τον εαυτό του να σαγηνεύεται και από τα δύο: το όνειρο και τον εφιάλτη, όπως όταν φαντάσματα νεκρών εραστών χορεύουν ένα χαριτωμένο φοξ-τροτ.
