08.30-11.30
Το πρωί ξυπνάω κατά τις 8.30 και το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να ταΐζω τον γάτο μου τον Μάξη. Μετά διαβάζω άρθρα ή και βιβλία ανάλογα την περίοδο της ζωής μου και μπαίνω και στο Iντερνετ. Αυτή την περίοδο διαβάζω βιβλία δραματοθεραπείας το πρωί που τα συνδυάζω με τις ασκήσεις στη σκηνοθεσία. Eπειτα, ετοιμάζομαι και πάω για γιόγκα που είναι κοντά στο σπίτι μου στα Εξάρχεια.
11.30-14.30
Διαβάζω τις ειδήσεις για τη Μόσχα και για την Αθήνα και μαγειρεύω. Συνήθως κάτι απλό, ελαφρύ. Και όχι σπάνια, παραδέχομαι ότι παραγγέλνω. Δεν μπορώ να πω ότι είμαι οπαδός του μαγειρέματος. Oταν μαγειρεύω δεν μαγειρεύω και άσχημα, αλλά δεν πετάω τη σκούφια μου για το μαγείρεμα. Γενικά οι γεύσεις μου αρέσουν πολύ, λατρεύω τις σπιτικές γεύσεις, αυτές που είναι μαγειρεμένες από γιαγιάδες, αυτά τα πιάτα τα απλά είναι τόσο εύγευστα, έχουν τόσο αγάπη, αν βρεθούν στον δρόμο μου, μου χαρίζουν στιγμές ευτυχίας.
14.30-17.30
Συνήθως έχω μαθήματα υποκριτικής στον χώρο μου, το ΝΤόΜ Acting Coaching. Εκεί περνάω και τον περισσότερο χρόνο της ημέρας μου. Κάνω μαθήματα, γράφω άρθρα, ετοιμάζω τις επόμενες παραστάσεις που θα γίνουν στον χώρο, σκέφτομαι τι χρειάζεται, μιλάω με ανθρώπους που με βοηθάνε και ονειρεύομαι. Θέλω πολύ το θέατρο να γίνει επιστήμη στην Ελλάδα. Να υπάρχουν άρθρα, βιβλία, έρευνες υποκριτικής. Ετσι θα ξεκινήσει κάτι άλλο στον χώρο του θεάτρου. Η έρευνα φέρνει αλλαγές ριζικές, δεν σ’ αφήνει να βαλτώσεις, σπάει τα τετριμμένα. Παλεύω πολύ γι’ αυτό. Eχω μία βιβλιοθήκη στο ΝΤόΜ που είναι ανοιχτή σε όλους. Εκεί έχω μεταφράσει αρκετά άρθρα από τη Ρωσία, κάποια τα έχει γράψει η δασκάλα μου στο διδακτορικό, η Νατάλια Αλεξέεβνα Ζβέρεβα, κάποια τα έχω γράψει εγώ. Ενίοτε έρχονται μαθητές τα μεσημέρια και διαβάζουν στη βιβλιοθήκη, και εγώ μπορεί να γράφω κάτι εκείνες τις στιγμές ή απλά πίνω τσάι και σκέφτομαι. Αυτά τα μεσημέρια είναι πολύ ωραία.
«Θέλω πολύ το θέατρο να γίνει επιστήμη στην Ελλάδα. Να υπάρχουν άρθρα, βιβλία, έρευνες υποκριτικής. Η έρευνα φέρνει αλλαγές ριζικές, δεν σ’ αφήνει να βαλτώσεις».
17.30-19.30
Οταν δεν έχουμε παραστάσεις, πηγαίνω για τρέξιμο στον Λυκαβηττό ή για περπάτημα ανάλογα την ημέρα και την όρεξη. Μετά κατεβαίνω στα Εξάρχεια και πάω βόλτα με φίλους. Μου αρέσει πολύ να ξεκινάω από τα Εξάρχεια με αγαπημένους φίλους και να γυρνάμε όλη την Αθήνα με τα πόδια. Για παράδειγμα, τις μαύρες μέρες της καραντίνας ξεκινούσαμε από τα Εξάρχεια και φτάναμε μέχρι την Ακρόπολη, το Κουκάκι, χανόμασταν στα στενά της πόλης και συζητούσαμε με τις ώρες ή μέναμε στη σιωπή. Θεραπευτικές αυτές οι ώρες. Το απλό περπάτημα με φίλους είναι κάτι που μου έχει μάθει η ζωή μου στη Μόσχα. Θυμάμαι όταν είχα πρωτομετακομίσει στη Μόσχα, το 2011, μου πρότειναν οι φίλοι μου εκεί να περπατάμε. Και τότε σκεφτόμουν: Ετσι χωρίς σκοπό; Χωρίς ας πούμε, να πάμε για καφέ; Για φαγητό; Οι Ρώσοι το έχουν αυτό στην κουλτούρα τους, να περπατάνε με τις ώρες στην πόλη και αυτό να είναι η έξοδός τους. Στην Ελλάδα μου έκανε εντύπωση που αυτό το παρατηρούσα την περίοδο της καραντίνας. Ο κόσμος έβγαινε και πήγαινε βόλτες. Ετσι απλά.
19.30-21.30
Οταν έχουμε παράσταση στο ΝΤόΜ, πηγαίνω από τον χώρο, τον ετοιμάζω, ανάβω κεράκια, φτιάχνω τις θέσεις για να υποδεχτούμε τον κόσμο, φτιάχνω τσάι αρωματικό που σερβίρουμε. Ερχονται οι ηθοποιοί, κάνουν ζέσταμα, συζητάμε για τους στόχους της παράστασης. Και μετά ανοίγουμε την πόρτα μας και υποδεχόμαστε τον κόσμο που έρχεται στο «Θέατρο Σπίτι» μας.
21.30-23.30
Οταν έχουμε παράσταση, είμαστε στο ΝΤόΜ και κάνουμε κλείσιμο, συζητάμε την παράσταση, την αλληλεπίδραση με το κοινό, παρατηρούμε πώς είμαστε εμείς μετά την παράσταση. Κλείνουμε τον χώρο και βγαίνουμε στην πόλη. Αυτή την περίοδο στο «Θέατρο Σπίτι» στο ΝΤόΜ έχουμε την παράσταση «Ηλιακή γραμμή» του Ιβάν Βιριπάγιεφ, που αφορά τις σχέσεις. Ο χώρος έχει μετατραπεί στο σπίτι των χαρακτήρων. Οι θεατές-προσκεκλημένοι μπαίνουν στον χώρο, κάθονται στους καναπέδες των ηρώων του έργου και παρακολουθούν την παράσταση. Η συνθήκη αυτή μας επηρεάζει όλους. Βρισκόμαστε όλοι μαζί άγνωστοι-γνωστοί και παρακολουθούμε ένα ζευγάρι να συζητάει, να τσακώνεται στο σπίτι του. Οταν τελειώνει λοιπόν το βράδυ και ξαναβγαίνουμε στην πόλη, παρατηρούμε κάθε φορά πως κάτι έχει αλλάξει μέσα μας. Βγαίνουμε ανάμεσα στους περιπατητές της νύχτας και άθελά μας παρατηρούμε πώς όλοι μαζί συνυπάρχουμε σε μία πόλη, πώς αλληλεπιδρούμε, και πώς απλά «προσπαθούμε να επιβιώσουμε», όπως λέει και ο συγγραφέας του έργου.
