«Εμένα μ’ αρέσει η ομίχλη, σε κρύβει από τον κόσμο, από εσένα. Νιώθεις πως όλα είναι αλλιώς, κανείς δεν μπορεί να σε βρει, να σε αγγίξει πια» λέει η Μαίρη Τάισον (Μπέτυ Αρβανίτη) στην Κάθλιν, την οικονόμο του σπιτιού (Ελίνα Ρίζου). Μοιάζει η φράση αυτή – η μετάφραση είναι του Νίκου Γκάτσου – να υποκρύπτει τα νοήματα του αυτοβιογραφικού αριστουργήματος του Ευγένιου Ο’ Νηλ «Ταξίδι μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα», που παρουσιάζεται από τις 3 Νοεμβρίου στο θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας μετά την θριαμβική διαδρομή την προηγούμενη θεατρική χρονιά.
Η σκηνή του θεάτρου είναι γεμάτη πάνελ που υποβάλουν στον θεατή την αίσθηση των αντανακλάσεων. «Σκιαγραφούν» ένα τοπίο ομίχλης που ξεφλουδίζεται και τα πράγματα βγαίνουν στην επιφάνεια. Την ίδια στιγμή, η ψευδαίσθηση της σκάλας προς τα θεμέλια του σπιτιού, τα σκαλοπάτια της οποίας χρησιμοποιούνται και ως καρέκλες, δημιουργεί την εντύπωση ότι τα μέλη της οικογένειας ζουν κάτω από την επιφάνεια της γης, ίσως σε ένα τάφο (σκηνικά της Ελένης Μανωλοπούλου, φωτισμοί του Αλέκος Αναστασίου).
Στο έργο, που διαδραματίζεται μια καλοκαιρινή ημέρα και παρουσιάζει μια τετραμελή αμερικανική οικογένεια να μετεωρίζεται ανάμεσα σε αισθήματα αγάπης και μίσους, ο μεγάλος Αμερικανός δραματουργός, σε πλήρη ωριμότητα, αναμοχλεύει όσα σχεδόν τραυματικά έζησε ως παιδί και όσα σημάδευσαν τη νεότητά του.
«Το τραύμα, τα οικογενειακά τραπέζια, οι εξαρτήσεις και οι εθισμοί αρχίζουν σιγά-σιγά να “ξεθολώνουν”, τα πρόσωπα προσεγγίζουν οδυνηρά την αλήθεια και τα φαντάσματα ζωντανεύουν προκειμένου να κλείσουν την πληγή και να συμφιλιωθούν με τις ανεπάρκειές τους» σημειώνει ο σκηνοθέτης της παράστασης Δημήτρης Καραντζάς. «Ο Ο’ Νηλ γράφει ένα κείμενο με “δάκρυα και αίμα”, προκειμένου να μπορέσει να αντιμετωπίσει τους νεκρούς του, να συγχωρέσει τα μέλη της οικογένειάς του, που χρόνια μετά φαίνεται να αντανακλώνται παντού» παρατηρεί ο ίδιος.
«Η ρίζα των προβλημάτων είναι στην οικογένεια. Η οικογένειά μας είναι η πρώτη πρόβα ζωής» τονίζει στην «Κ» η Μπέτυ Αρβανίτη. Η Μαίρη Τάισον έχει χάσει ένα παιδί, έχει καταλήξει μορφινομανής, νιώθει μοναξιά στο γάμο της, τύψεις και αγωνία για το μέλλον των γιων της. «Οι άνθρωποι είτε συγχωρούν είτε σε μία προσπάθεια να ξαλαφρώσουν ρίχνουν τα βάρη στον άλλο. Στο βάθος όμως υπάρχει αγάπη. Η αγάπη της συγχώρεσης» προσθέτει η πρωταγωνίστρια. «Λίγες ενοχές είναι καλό να έχεις στη ζωή. Σε βοηθούν να φτάσεις στην συγχώρεση» συμπληρώνει στην «Κ» ο Αλέξανδρος Μυλωνάς, ο πατέρας της οικογένειας Τζέιμς Τάιρον.
«Είναι σαν να ορθώνει ένα ανάχωμα ομίχλης και να χάνεται πίσω του. Και το κάνει επίτηδες, αυτό είναι το πιο τρομερό. Για να μην μπορούμε να τη φτάσουμε, να μας ξεφορτωθεί, να ξεχάσει ότι είμαστε ζωντανοί. Είναι σαν, παρόλο που μας αγαπάει, να μας μισεί» λέει στο έργο ο μικρότερος γιος της οικογένειας Έντμοντ (Aναστάσης Λαουλάκος) για την μητέρα του. Στο ρόλο του Εντμοντ – δίπλα στον Τζέιμι (Αινείας Τσαμάτης) – ο Ο’ Νηλ έχει βάλει αυτοβιογραφικά του στοιχεία. «Η αλήθεια είναι πως ο Εντμοντ, ο μικρός γιός της οικογένειας προσπαθεί να ξεφύγει από το τραύμα, και έτσι ξεκινά το ξεφλούδισμά του για να φτάσει στη συγχώρεση των γονιών του» παρατηρεί ο κ. Μυλωνάς.
Πότε αληθινά συγχωρούμε; «Οταν βιώσουμε την ανεπάρκειά μας δεν μπορούμε να έχουμε πλέον μέσα μας θυμό. Ο καθένας μέσα από τα τραύματά του προσπαθεί να μεγαλώσει» λέει στην «Κ» ο Δημήτρης Καραντζάς, ενώ ο Αλέξανδρος Μυλωνάς θυμίζει στίχους από το ρόλο του που αναφέρονται στην Μαίρη: «Δεν ξέρω αν την αγάπησα. Την συγχώρεσα. Αναγνώρισα τις αρετές της».
Προπώληση εισιτηρίων: viva.gr και στο ταμείο του θεάτρου (Κεφαλληνίας 18, Κυψέλη, τηλ. 210.8838727. Ημέρες – ώρες παραστάσεων: Tετάρτη & Κυριακή στις 19.30, Πέμπτη, Παρασκευή & Σάββατο στις 20.30
Φωτογραφίες: Γκέλυ Καλαμπάκα
