Το απόγευμα του περασμένου Σαββάτου, στις 4 το απόγευμα ακριβώς, η Στεφανία Γουλιώτη έβγαινε στην κεντρική σκηνή της Στέγης. Θα επέστρεφε στο καμαρίνι της στις 4 το απόγευμα της Κυριακής, μετά από 24 ώρες στη σκηνή και συγκεκριμένα σε ένα διάφανο δωμάτιο με δυο καρέκλες, ένα τραπεζάκι, έναν δίσκο με ποτά και ένα παλιό ραδιοκασετόφωνο. Αυτό ήταν το σκηνικό του «The Second Woman» των Νατ Ράνταλ και Αννα Μπρέκον· ενός 24ωρου μαραθωνίου που έμοιαζε περισσότερο κοινωνιολογικό παρά θεατρικό πείραμα.
Με διαλείμματα 15 λεπτών ανά δύο ώρες, η Στεφανία Γουλιώτη ως Βιρτζίνια υποδέχτηκε 100 διαφορετικούς άνδρες, διαφόρων ηλικιών και ταυτοτήτων, ερασιτέχνες της σκηνής -με ελάχιστες εξαιρέσεις όπως θα διαβάσετε παρακάτω- με τους οποίους «χώριζε» μέσα σε 8 λεπτά, ακολουθώντας κάθε φορά μια συγκεκριμένη σεναριακή «χορογραφία» με μικρές, αυτοσχεδιαστικές, αποκλίσεις. «Θέλω να σου πω κάτι», «Δεν ήρθε το τέλος του κόσμου, αλλά δεν σου αξίζω», «Ηθελα πάντα να είμαι αρκετή», «…και σ’ αγαπώ».
Κάθε φορά, ο παρτενέρ της έφερνε μαζί του δύο κουτιά με κινέζικο φαγητό -μόνο νουντλς- και κάθε φορά η σκηνή του τέλους ξεκινούσε στον ρυθμό του «Tase of love», προκαλώντας την περιέργεια -και κυρίως τα γέλια- του κοινού, κυρίως για το «πώς» θα εξελιχθεί κάθε φορά η σκηνή και όχι για το «γιατί».
Προσωπικά μπήκα στην αίθουσα της Στέγης λίγο μετά τις 8 το βράδυ και, ενώ πίστευα ότι θα φύγω σχετικά γρήγορα, έμεινα για περισσότερες από δύο ώρες παρατηρώντας τις αντιδράσεις της ηθοποιού και των παρτενέρ της. Ποιος θα μπει μετά; Πώς θα συμπεριφερθεί; Τι θα κάνει; Θα αντέξει η Στεφανία Γουλιώτη; Εκείνη προσάρμοζε τις αντιδράσεις της στο ύφος και τον χαρακτήρα του καθενός, προσπαθώντας να βγάλει από τον καθένα κάτι αληθινό. Γιατί, αν κάτι βγαίνει σαν συμπέρασμα από αυτό, είναι ότι όλοι παίζουμε έναν ρόλο.
Πώς εξελίχθηκε όμως η παράσταση; Πέντε συντάκτες της «Κ» μοιράζονται το δικό τους βλέμμα για το «Second Woman» από το βράδυ του Σαββάτου μέχρι το φινάλε της Κυριακής.
Σάκης Ιωαννίδης
• Σάββατο 5 Οκτωβρίου, 22:30 – 01:30
Απόστολος Λακασάς
Διάβασα στο σημείωμα των δύο σκηνοθετριών, της Νατ Ράνταλ και της Αννα Μπρέκον, ότι «η πολιτική και συναισθηματική βαρύτητα του «The Second Woman» έγκειται στην ικανότητα της παράστασης να καταδεικνύει τους λεπτούς τρόπους με τους οποίους η εξουσία λειτουργεί στο επίπεδο της καθημερινής συναισθηματικής εμπειρίας και της τυπικής κοινωνικής αλληλεπίδρασης». Δεν τα διέγνωσα όλα τούτα -άλλωστε πήγα «αδιάβαστος», καθώς δίνω βάρος στο συναίσθημα που παράγει η τέχνη, χωρίς απαραίτητα να χρειάζεται ο θεατής σημειώσεις για να την κατανοήσει. Αλλά, αληθινά, δεν πειράζει.
Το «The Second Woman» αποτελεί αυτοσχεδιαστικό θέατρο που εμπεριέχει την περφόρμανς, την υποκριτική, τον κινηματογράφο. Πρόκειται για μορφή θεατρικής πράξης που, καθώς δοκιμάζεται ενώπιον του θεατή, διευρύνει το πεδίο της θεατρικής μας οπτικής. Παρακολούθησα οκτώ δεκάλεπτα-συναντήσεις της Βιρτζίνια-Γουλιώτη με τον, διαφορετικό κάθε φορά, παρτενέρ της. Μεταξύ αυτών πέτυχα την εξαιρετική σκηνή της Στεφανίας Γουλιώτη με τον Γιώργο Χρυσοστόμου. Σε κάθε εραστή, η Βιρτζίνια επαναλάμβανε «θέλω να είμαι αρκετή στη σχέση». Και εκείνοι της απαντούσαν: «Είσαι! Είσαι βέβαια περίπλοκη, αλλά και υπέροχη, έξυπνη, πανέμορφη». «Και σ’ αγαπώ» συμπλήρωνε εκείνη, σαν να ήθελε να το ακούσει να της το λένε, έστω μια φορά…
Βαρβάρα Σαββίδη
Μετά από αναμονή περίπου 15’ για εισιτήριο στην είσοδο της Στέγης, μπαίνω στην αίθουσα με το ποτό μου και κάθομαι στις ακριανές θέσεις της πλατείας. Γρήγορα συνειδητοποιώ ότι η ορατότητα δεν είναι ιδανική και μετακινούμαι κεντρικά. Μέσα σε λίγα λεπτά, το ενδιαφέρον μου εστιάζει στις αλληλεπιδράσεις και τους αυτοσχεδιασμούς που προκύπτουν από τη συνάντηση της Στεφανίας Γουλιώτη με έναν νέο κάθε φορά, άγνωστο σε εκείνη άνδρα. Τι καινούργιο θα φέρει ο επόμενος; Πώς θα χειριστεί έναν χωρισμό, βάσει τον ελευθεριών που του επιτρέπει το σενάριο; Όλοι ζητούν συγγνώμη στην έναρξη της σκηνής τους, για διαφορετικό όμως λόγο ο καθένας. «Συγγνώμη που άργησα», «που σε χτύπησα», «που σε φίλησα», «που σου μίλησα άσχημα». Κάποια στιγμή, η ηθοποιός πιάνει μια γερή χούφτα νουντλς και τα χώνει στην πολύχρωμη κάλτσα ενός από τους παρτενέρ. Η αμηχανία κινήσεων των θεατρικά άπειρων ανδρών και οι απρόβλεπτοι διάλογοι προκαλούν συχνά το γέλιο. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, στη σκηνή ανεβαίνει ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, που κατευθείαν μαγνητίζει με τη θεατρική του εμπειρία, σε έναν αυτοσχεδιασμό ήπιων τόνων. Μετά από 25 περίπου σκηνές χωρισμού, αποχωρώ. Στη 1:30 τα ξημερώματα, η ουρά για το ταμείο φτάνει μέχρι τον παράδρομο της Συγγρού μπροστά από τη Στέγη. Με τρώει η περιέργεια γι’ αυτά που θα χάσω, υπάρχει μια εθιστική αίσθηση σε αυτό το θεατρικό–κοινωνιολογικό πείραμα. Την επομένη πήγα να δω τη συνέχεια.
• Ξημερώματα Κυριακής, 04:00 – 06:00
Ελένη Σαμπάνη
Η οθόνη της αντίστροφης μέτρησης έδειχνε 12 ώρες, 17 λεπτά, 26 δευτερόλεπτα, με νέον ροζ γράμματα. «Λες η Γουλιώτη να παίζει μόνη της;», σκέφτηκα, λίγο πριν ακουστεί ένα ακόμη χειροκρότημα. Τέλος του 8λεπτου. Μπήκαμε μέσα στην αίθουσα επτά άτομα και, από εκεί που περιμέναμε να καθίσουμε σε όποια θέση μας αρέσει, αφού η ώρα ήταν περίπου 4 π.μ., συνειδητοποιήσαμε πως οριακά χωρούσαμε. Η πρωταγωνίστρια και εμείς περιμέναμε έναν άνδρα που θα έκανε την εμφάνισή του στην σκηνή. Η πόρτα άνοιξε, ο άνδρας μπήκε μέσα και ο διάλογος ξεκίνησε. Αβολη στιγμή, καθώς η έλλειψη υποκριτικής ικανότητας ήταν φανερή. Με έναν εντυπωσιακό τρόπο, η Στεφανία Γουλιώτη έκανε τον συμπρωταγωνιστή της και εμάς να νιώσουμε άνετα και να παρακολουθήσουμε προσηλωμένοι. Το τέλος του πρώτου 8λεπτου με βρήκε με τον άνδρα να της λέει «Ποτέ δεν σε αγάπησα» και με εμένα να σκέφτομαι μήπως βαρεθώ στην πορεία. Όταν ξανά κοίταξα το ρολόι μου, είχαν περάσει δύο ώρες και δεκάδες ερωτικές ιστορίες, με ίδια λόγια, αλλά εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους. Εφυγα από την Στέγη ξημερώματα και έστειλα στους φίλους μου, που παρέμειναν. «Πείτε μου τι θα γίνει μετά!».
•Κυριακή 6 Οκτωβρίου, 10:00-14:00
Μάρω Βασιλειάδου
Εφτασα στην είσοδο της Στέγης στις 10 παρά τέταρτο, πίστευα ότι δεν θα βρω πολλούς. Οντως ήταν από τα λίγα slots στα οποία δεν υπήρχε ουρά θεατών έξω από τις πόρτες, αλλά ο κόσμος που έπινε καφέ και κουβέντιαζε στα σκαλάκια θύμιζε κυριακάτικη συνάθροιση στην πλατεία μικρής πόλης, όπου όλοι είναι γνωστοί, κουβεντιάζουν χαλαρά και αγκαλιάζονται.
Στο φουαγέ το ρολόι μετρούσε τις ώρες που η Γουλιώτη βρισκόταν στη σκηνή, άυπνη, χωρίζοντας περίπου 70 άντρες ως τότε, και, αν εξαιρέσουμε τον δικό της θεατρικό αγώνα να τους υπομείνει, οι θεατές μέσα στην αίθουσα κι έξω από αυτήν ήταν πιο ευδιάθετοι από κάθε άλλη παράσταση που έχω παρακολουθήσει στη ζωή μου. Το συγκεκριμένο υβριδικό θέαμα-κοινωνιολογικό πείραμα κατάφερε να απελευθερώσει απολύτως το ελληνικό κοινό –οι αντιδράσεις των θεατών σε κάθε πόλη όπου το έργο ταξιδεύει, απασχολούν πολύ τις δημιουργούς.
Οι θεατές πηγαινοέρχονταν, ανά 5 λεπτά ή ανά 5 ώρες, και χρειάστηκε να μετακινηθώ αρκετές φορές καθώς κάποιοι έφευγαν από δίπλα μου και κάποιοι ήθελαν να καθίσουν στις άδειες θέσεις. Επίσης δύο φορές άλλαξα θέση επειδή ο καινούργιος μπροστινός ή η μπροστινή ήταν πολύ ψηλός/ή ή είχαν φουσκωτά μαλλιά και δεν έβλεπα. Αυτό το τυχαίο με έκανε να εκτιμήσω ιδιαίτερα τη δυνατότητα να παρακολουθείς από διαφορετική γωνία όσα συνέβαιναν είτε μέσα στο γυάλινο «κουτί», είτε στην οθόνη που πρόβαλε τη σκηνή, αλλάζοντας λίγο την προοπτική.
Την ίδια στιγμή οι ερασιτέχνες ηθοποιοί έξω από την αίθουσα μοιράζονταν την εμπειρία τους με διάφορους που τους ενίσχυαν για την απόφασή τους, ενώ μέσα στην αίθουσα ξεσπούσαν συχνά τρανταχτά γέλια που ακουγόντουσαν από τα ηχεία στο φουαγέ. To πείραμα έδειξε, νομίζω, ότι υπάρχει τεράστια ανάγκη για κωμωδία, ακόμη κι όταν δεν είναι κωμικά όσα διαδραματίζονται εμπρός μας.
• Φινάλε, 14:00 – 16:00
Μαρία Κατσουνάκη
Πρέπει να ήταν παράφορη η ανακούφιση που ένιωσε η Στεφανία Γουλιώτη όταν, στις 4 παρά δέκα το απόγευμα της Κυριακής, αντίκρυσε τον 100ό και τελευταίο συνομιλητή/«εραστή» της: τον Νίκο Καραθάνο. Ελάχιστοι οι επαγγελματίες ηθοποιοί και οι επώνυμοι που συμπλήρωσαν το δικό τους 8λεπτο, στη σκηνή της Στέγης. Οχι, ίσως, πάνω από 10. Στις 4 μ.μ., το κοινό της Στέγης ήταν όρθιο και αποθέωνε την πρωταγωνίστρια. Είναι η στιγμή που κάθε ηθοποιός περιμένει και απολαμβάνει· εκτός αν βρίσκεται 24ώρες συνεχόμενες πάνω στη σκηνή. Τότε, όσο σθεναρή, επινοητική, πειθαρχημένη, ασκημένη, με όρια διαρκώς μετακινούμενα και αν είναι, όπως ακριβώς επιβεβαίωσε ότι είναι η Στεφανία Γουλιώτη, το μόνο που επιθυμεί είναι να «διαλυθεί» χωρίς να την παρακολουθούν δεκάδες βλέμματα. Να σταματήσει να τρώει νουντλς από το μικρό πακέτο με ξυλαράκια, να πίνει ακατάπαυστα ουίσκι (τσάι δηλαδή), να λικνίζεται στο ρυθμό του «Taste of love». Εχει εκπληρώσει την επιθυμία της να είναι «αρκετή» και έχει αποδείξει ότι «αξίζει». Στον υπερθετικό βαθμό. Οπως και η περφόρμανς-παράσταση, που δοκίμασε τις αντοχές της θεατρικής πράξης, πρότεινε την εθιστική επανάληψη ως άσκηση εμβάθυνσης, πρόσφερε ένα πλούσιο μείγμα από (100) ανθρωπότυπους, για παρατήρηση συμπεριφορών και αντιδράσεων.
«Είσαι απίστευτα περίπλοκη», είναι μία από τις φράσεις που άκουσε 100 φορές η Στεφανία Γουλιώτη. Ναι, πράγματι, «περίπλοκη». Οσο το θέατρο, όσο η ζωή.
