Μιλώντας με τον υπεύθυνο παραγωγής του μιούζικαλ “Cats”, Steve Diamond, στο δεύτερο όροφο του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης, ένιωθα ότι βρίσκομαι σε αεροδρόμιο. Μιάμιση ώρα πριν από την έναρξη της παράστασης, ανά πέντε λεπτά ακούγονταν από τα ηχεία οδηγίες στα Αγγλικά προς τους χορευτές και τους μουσικούς. Πότε πρέπει να πάνε στη σκηνή για προθέρμανση, πότε πρέπει να μακιγιαριστούν, σε πόσο χρόνο αρχίζουν… Γύρω μας, άλλες “γάτες” μετέφεραν με πολύχρωμα καλάθια τα ρούχα τους, κι άλλες ξυπόλυτες χόρευαν πάνω στη γκρίζα μοκέτα. Κλίμα ήρεμο και χαλαρό, δίχως άγχος, παρότι πρόκειται για μία από τις πιο απαιτητικές παραγωγές όλων των εποχών.
Όπως μου εξηγεί ο κύριος S. Diamond, “ο θεατής παρακολουθεί ένα ολοκληρωμένο μουσικοχορευτικό σόου χωρίς να καταλαβαίνει πόσα άτομα εργάζονται πίσω από τη σκήνη. Για παράδειγμα, από το 1981 που έκανε πρεμιέρα το μιούζικαλ, η ορχήστρα δεν είναι ορατή στο κοινό για να μην επηρεάζεται η συνολικότερη ατμόσφαιρα”. Πράγματι, ακριβώς στην “πλάτη” της σκηνής έχει διαμορφωθεί ένα κανονικό στούντιο, το οποίο συν τοις άλλοις περιλαμβάνει ένα ξεχωριστό δωμάτιο για τον ντράμερ. Ο μαέστρος Anthony Gabriele, κοιτώντας μέσα από την οθόνη που έχει μπροστά του την εξέλιξη του έργου, μπορεί να συγχρονίζει τους μουσικούς του με την ένταση των χορευτικών κινήσεων. Τον ρωτάω που βρίσκει το κίνητρο μετά από τόσες παραστάσεις και συνεχίζει να διευθύνει την ορχήστρα. “Δε γίνεται να μπεις στον αυτόματο πιλότο, δε σε αφήνουν οι απαιτήσεις του έργου. Κάθε φορά επιδιώκουμε να βελτιωνόμαστε, να παίζουμε καλύτερα, ώστε να απολαμβάνει ο κόσμος αυτό το μοναδικό θέαμα”, απαντάει και αρχίζει να μας ξεναγεί στα “άδυτα” της παραγωγής.
Πέραν από το στούντιο, πίσω από το πλατό απλώνεται κυριολεκτικά ένας παράλληλος κόσμος: δωμάτιο για τα φωνητικά, χώρος ξεκούρασης για τους χορευτές, ένα τεράστιο σύμπλεγμα από ενισχυτές, ηχεία και κονσόλες από όπου ρυθμίζεται ο ήχος, δυο καθρέφτες για τις αλλαγές στο μακιγιάζ και μια τεράστια ανοιχτή ξύλινη ντουλάπα, με δύο όψεις, από την οποία οι χορευτές παίρνουν με τη σειρά τα κοστούμια τους. Γενικότερα, ο καθένας έχει τρεις αλλαξιές –είναι μούσκεμα στον ιδρώτα μετά το τέλος του μιούζικαλ- για τον ατομικό του ρόλο, τις οποίες έχει μαζί του στο καμαρίνι. Στη θεόρατη ντουλάπα αποθηκεύονται τα ρούχα που θα χρειαστεί να αλλάξει κατά τη διάρκεια του έργου-κι αυτό ίσως είναι το πιο εντυπωσιακό “άγνωστο” στοιχείο. Να βλέπεις ανθρώπους μέσα σε λιγότερο από είκοσι δευτερόλεπτα, με κινήσεις ταχυδακτυλουργού, να αλλάζουν ρούχα και μάσκες. Φυσικά, το έχουν κάνει κάνει δεκάδες πρόβες. Άλλωστε, εκεί βασίζεται και η επιτυχία της παράστασης. Στον απόλυτος επαγγελματισμό όλων των συμμετεχόντων.
Info: 25 Φεβρουαρίου-15 Μαρτίου 2014 στο Badminton Theater.
