Πριν από ένα χρόνο ο νέος Ελληνας σκηνοθέτης Γιάννης Ράμος ανέβασε στην Κρατική Σκηνή της Σουηδίας την «Ψύχωση 4.48» της Σάρας Κέιν. Τότε έλεγε πως αν έστω ένας άνθρωπος βοηθηθεί με κάποιον τρόπο από την παράσταση, θα ήταν πανευτυχής. Το ίδιο λέει και τώρα για τη «Μαύρη Ζάχαρη», ένα έργο για τα ναρκωτικά, που παρουσιάζεται στον ατμοσφαιρικό χώρο του Βυρσοδεψείου σε συνεργασία με το ΚΕΘΕΑ.
Σε τρία διαφορετικά τοπία, τον παράδεισο των ναρκωτικών, την κόλαση και τη Γη, κινείται η παράσταση (διάρκειας μιας ώρας και δεκαπέντε λεπτών) που δημιούργησε ο Γιάννης Ράμος. Το κείμενο που αρχικά μελέτησε ήταν το θεατρικό έργο του Χρήστου Καρασαββίδη εμπνευσμένο από το βιβλίο του Λουκ Ντέιβις «Overdose». «Από την πρώτη ανάγνωση του κειμένου η λέξη που μου καρφώθηκε στο μυαλό ήταν η “παραμύθα”, αργκό για την ηρωίνη. Αρχισα να βλέπω τους ήρωες του έργου σαν «ήρωες» παραμυθιού, παραμύθας, ηρωίνης και το ταξίδι τους στον κόσμο των ναρκωτικών ως το ταξίδι της προσωπικής τους αποδόμησης», αναφέρει σε συνέντευξή του στην «Κ» ο Γιάννης Ράμος. Η πρωτοβουλία για τη «Μαύρη Ζάχαρη» ανήκει στην Κρίστελ Καπερώνη, νέα ηθοποιό που παίζει στην παράσταση μαζί με τους Πάνο Νάτση και Ηλία Γκογιάννο, η οποία πρότεινε στον Γιάννη Ράμο τη σκηνοθεσία του έργου. «Επέλεξα ολόψυχα να το αναλάβω», λέει εκείνος, «γιατί θεωρώ ότι το θέμα των ναρκωτικών δεν το έχουν αγγίξει επαρκώς η πολιτεία ούτε το θέατρο, ιδίως τα τελευταία χρόνια. Πράγμα παράδοξο αν αναλογιστεί κανείς την πολυπλοκότητα του ζητήματος. Σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα που μολύνει τον κοινωνικό ιστό, υποβοηθάει την εγκληματικότητα και το παρεμπόριο, τροφοδοτεί τον υπόκοσμο, υποβιβάζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Πολλά «υπό» για να μείνει κανείς ασυγκίνητος».
Ενα σκληρό παραμύθι
«Μερικές φορές λέμε πράγματα χωρίς να τα πιστεύουμε. Θεωρούμε πως κρατάμε όλο τον κόσμο στα χέρια μας επειδή για μια στιγμή είμαστε ευτυχισμένοι. Μιλάμε για το μέλλον λες και εξαρτάται από μας. Λέμε πως θα τα καταφέρουμε και πιστεύουμε σε μια βοήθεια που δεν έρχεται ποτέ. Θα κάνουμε. Θα είμαστε. Θα δούμε. Ολα αυτά δεν είναι παρά μονάχα σύμβολα της αδυναμίας μας να δεχθούμε την πραγματικότητα. Δεν είναι παρά μονάχα αόριστες ευχές», γράφει στη «Μαύρη Ζάχαρη», ο Χρήστος Καρασαββίδης. Ο Γιάννης Ράμος από την πλευρά του παίρνει το κείμενο και σκηνοθετεί ένα σκληρό παραμύθι για ένα κορίτσι κι ένα αγόρι «που άρχισαν να παίζουν με μια καρφίτσα και να βάζουν στο σώμα τους υγρή ζάχαρη για να νιώθουν πιο ζωντανοί».
«Το θέμα των ναρκωτικών είναι πάντα επίκαιρο, είτε βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της δημοσιότητας είτε όχι. Οι συνθήκες δε της κοινωνικής και οικονομικής εξαθλίωσης στις οποίες ζει ο Ελληνας σήμερα εντείνουν το ζήτημα ακόμη περισσότερο, καθώς μεγάλη μερίδα κυρίως νέων ανέργων αναπτύσσει σχέση εξάρτησης με ουσίες που προσφέρουν την ψευδαίσθηση της διαφυγής από την πραγματικότητα», τονίζει ο Γιάννης Ράμος. «Επιπλέον, βλέπω στο πρόσωπο των ναρκωτικών ακόμη και την κατάχρηση ψυχοφαρμάκων που στην ακραία της μορφή δεν είναι άλλο από νομιμοποιημένη χρήση ναρκωτικών».
Κάθε Πέμπτη (9.30 μ.μ.) και Παρασκευή (9 μ.μ.). Ορφέως 174, Βοτανικός, τηλ. 210-34.53.203. Μέρος των εσόδων προσφέρεται στο ΚΕΘΕΑ (σύντομα θα ανακοινωθούν οι ημερομηνίες συζητήσεων για τα ναρκωτικά που θα δοθούν έπειτα από συγκεκριμένες παραστάσεις).
