Το μεγάλο θεατρικό γεγονός του καλοκαιριού είναι η «Μεγάλη Χίμαιρα» του Μ. Καραγάτση σε σκηνοθεσία του εγγονού Δημήτρη Τάρλοου για το Φεστιβάλ Αθηνών. Η Αλεξάνδρα Αϊδίνη επωμίζεται στους ώμους της τον δύσκολο ρόλο της κεντρικής ηρωίδας. Η φιγούρα της μου είναι γνωστή από χρόνια, μέσα από τους θεατρικούς της ρόλους. Αυτήν τη φορά, όμως, μου πήρε λίγα λεπτά να την αναγνωρίσω στο υπαίθριο καφέ που θα συναντιόμασταν. Στεκόμουν απέναντι και έβλεπα ένα ψηλόλιγνο κορίτσι με ξανθό καρέ μαλλί να διαβάζει τη Μήδεια του Ευριπίδη. Εσκυψα λίγο για να την παρατηρήσω. Μόλις με είδε, φώτισε το πρόσωπό της ένα χαμόγελο που με έπεισε ότι η Αλεξάνδρα Αϊδίνη μπορεί να μεταμορφώνεται εσωτερικά στην ταραγμένη, ψυχρή και απόκοσμη ομορφιά της Μαρίνας, αλλά δεν παύει να διατηρεί την τρυφερότητά της.
– Πώς σας έγινε η πρόταση;
– Η πρόταση ήρθε με ένα μήνυμα στον τηλεφωνητή. Υπάρχει, όμως, μια προϊστορία: Ηταν να γίνει παλιότερα μια τηλεοπτική σειρά που θα συμμετείχα, δεν έγινε τελικά. Πριν από αυτήν την παράσταση είχε ξανακάνει οντισιόν ο κ. Τάρλοου για το έργο. Πάλι τότε δεν είχε προχωρήσει. Τότε δεν πήγα στις οντισιόν, υποσυνείδητα φοβήθηκα. Σκέφτηκα ότι δεν κάνω για τον ρόλο, γιατί στις προδιαγραφές ζητούσαν να είναι ξανθιά η ηθοποιός. Και το μετάνιωσα πολύ. Τώρα που μου ξαναέγινε η πρόταση, σκέφτηκα το βιβλίο, πώς δηλαδή και στη ζωή μας παίζει ρόλο η μοίρα. Εάν είναι κάτι να σου συμβεί…
– Πρώτη αίσθηση στην επαφή με το βιβλίο…
– Το διάβασα ένα καλοκαίρι, στην Τήνο, ένα νησί που αγαπώ πολύ. Και όλη αυτή η εικόνα της Σύρου, της Ανδρου, της Τήνου ήταν μέσα στο βιβλίο. Διάβαζα το βιβλίο στην παραλία του Αγ. Πέτρου και διαδραματίζονταν σκηνές, συναισθήματα που τα έβλεπα μπροστά μου. Σαν να ήμουν μέσα στις περιγραφές του Καραγάτση. Το ρούφηξα. Η ανάγνωση μου πήρε δύο παραλίες και δύο ηλιοβασιλέματα. Ο Καραγάτσης κατορθώνει να φτιάξει έναν πολύ ανθρώπινο χαρακτήρα. Αυτό που με δυσκόλεψε προσωπικά έχει να κάνει με το παρελθόν της ηρωίδας. Η σχέση με τη μητέρα της που εκπορνεύεται με έβαλε σε δυσκολία γιατί δεν ήξερα εάν υπήρχε αγάπη από κάτω. Να είναι ένα παιδί από νωρίς εκτεθειμένο σε μια συνεχή σεξουαλική διέγερση και διαστροφή. Από την άλλη, υπάρχει το υπόβαθρο του καθολικισμού και οι συντηρητικές δομές μιας κοινωνίας που δύσκολα επιτρέπει τομές. Και είναι και αυτή η επανάληψη του δράματος που επιφέρει ο έρωτας, που φέρνει μεγάλο σκοτάδι, αλλά δίνει και την αίσθηση του φωτός. Οπότε μοιραία πάει προς τα εκεί η ηρωίδα. Μέχρι να φτάσει στην ολική κατάρρευση, στην καταστροφή.
– Δυσκολίες στον ρόλο; Κάτι που είναι αντίθετο σε σχέση με τα δικά σας εκφραστικά μέσα;
– Η ηρωίδα είναι θελκτική, τρομερά γοητευτική, οι άνδρες την ερωτεύονται. Αυτό δεν είναι κάτι που μπορώ εύκολα να προβάλω. Ευτυχώς, δεν εστιάζει εκεί και ο σκηνοθέτης μας. Από την άλλη, πρέπει να υπάρχει στον χώρο είτε ψυχρά, είτε γλυκά, είτε σκοτεινά. Πρέπει η παρουσία της να αφήνει έναν απόηχο, εκεί δυσκολεύομαι σε σχέση με το πώς υπάρχω εγώ στον χώρο. Ή και αντίθετα να συγκρατηθώ ως προς την έκφρασή μου, γιατί η Μαρίνα έχει και το παγωμένο του Βορρά. Εγώ έχω μεγάλο όπλο το χαμόγελο και αυτό πρέπει να συγκρατηθεί. Είναι μεγάλη πρόκληση και καταλαβαίνω ότι έπρεπε να βρεθώ κάποια στιγμή απέναντι σε αυτό. Διότι το θέατρο είναι ένας χώρος που βγάζεις δικά σου κομμάτια που δεν βγαίνουν στη ζωή.
– Eρχεται αυτός ο ρόλος σε σωστό timing για εσάς;
– Αυτός ο ρόλος έρχεται σε πολύ μπερδεμένη και αναθεωρητική στιγμή όσον αφορά τον έρωτα. Μπορεί να με μπερδεύει ακόμα περισσότερο, αλλά πιστεύω ότι εάν κάτι δεν έρχεται σε σωστή στιγμή, κοιτάς να την κάνεις σωστή τη στιγμή. Μελετώ αυτό το δίπτυχο συγκράτησης και ακρότητας. Αυτά υπάρχουν ως άκρα σε όλους τους ανθρώπους. Αλλά το στοίχημα είναι να κάνουμε τα άκρα να μιλάνε μεταξύ τους, όχι να θάψουμε το ένα. Τότε φοβάσαι λιγότερο.
– Ο έρωτας σε τι αποσκοπεί; Είτε σε εσάς είτε στη Μαρίνα;
– Με βοηθάει να σκέφτομαι για τη Μαρίνα ότι ο έρωτας στρέφεται προς την πλευρά του πατέρα της. Αυτή η φιγούρα υπάρχει και δεν υπάρχει στη ζωή της, και αυτό την κάνει να παραμένει παιδί. Η ζωή της σταματά τη στιγμή που της υπόσχεται ο πατέρας της ότι θα την πάρει στο πλοίο για το επόμενο ταξίδι. Αυτό το πλοίο παίρνει ύστερα από χρόνια για να βρεθεί με τον Γιάννη. Εκεί αρχίζει και ο διχασμός ανάμεσα στη φαντασίωση και τη σαρκική επιθυμία. Για μένα είναι πιο δύσκολο να τοποθετηθώ, γιατί έχω την τάση να κρίνω τις ανάγκες που μου βγάζει ο έρωτας. Βάζω πάνω μου έναν μεγεθυντικό φακό και τότε οδηγούμαι σε άκρα. Ενώ νομίζω ότι έχουν όλα τακτοποιηθεί, οδηγούμαι στη φυγή. Μόνη μου το προκαλώ. Προσπαθώ να συμφιλιωθώ με την ιδέα ότι έτσι είναι η φύση του έρωτα. Οτι τελειώνει.
Η «Μεγάλη Χίμαιρα» παρουσιάζεται στο πλαίσιο του Ελληνικού Φεστιβάλ από τις 14 έως τις 17/7 στην Πειραιώς 260. Θα επαναληφθεί όλη την επόμενη θεατρική σεζόν 2014-2015 στο Θέατρο Πορεία.
Παίζουν Νίκος Ψαράς, Ομηρος Πουλάκης, Σοφία Σεϊρλή κ.ά.
