Ο Σλάντεκ είναι ένα αμόρφωτο παιδί που ψάχνει για δουλειά, κοινωνική ένταξη και προσανατολισμό. Μόνο που ζει κάπου εκεί στον Μεσοπόλεμο στην Κεντρική Ευρώπη, οπότε έρχεται αντιμέτωπος, άθελά του, με τις οικονομικές και κοινωνικές θύελλες της εποχής και με όσα έταζαν κάποιοι που αρχικά ήταν πολύ αρεστοί στον κόσμο. Και παρασύρεται από αυτά τα ταξίματα…
«Σλάντεκ», αυτό είναι το έργο του Ούγγρου Εντεν φον Χόρβατ που παρουσιάζει από τις 6 Νοεμβρίου το θέατρο «Πόρτα» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά. Είναι η πρώτη από τις τρεις βραδινές παραστάσεις της φετινής χρονιάς για το «Πόρτα» και ο Δημήτρης Καραντζάς βρίσκεται σ’ έναν πολύ γνώριμό του χώρο.
Γνώριμος είναι ο χώρος και για τον βραβευμένο ηθοποιό Μιχάλη Οικονόμου που παίζει στην παράσταση, μαζί με τους Αντ. Αντωνόπουλο, Μαρία Κεχαγιόγλου, Γ. Κλίνη, Αρ. Μπαλή, Αργ. Πανταζάρα, Αιν. Τσαμάτη. Καταφέραμε να μιλήσουμε τηλεφωνικά με τον Μιχάλη Οικονόμου ανάμεσα σε δύο πρόβες, και μας μίλησε με βραχνή φωνή από κρυολόγημα. Τον είχα δει μόνο στη σκηνή, σε σπουδαίες ερμηνείες κάθε φορά. Δεν είχαμε ξαναμιλήσει. Στην άλλη άκρη της γραμμής άκουσα έναν άνθρωπο συναισθηματικό, που ξέρει όμως πολύ καλά τι θέλει και πού πάει, έναν άνθρωπο άμεσο στην επικοινωνία. Τι έχει να πει για το «Σλάντεκ»; «Δε ήξερα καθόλου το κείμενο», λέει. «Είναι ένα περίεργο έργο, πολύ κοντά σε σημερινά πράγματα. Βρισκόμαστε στον Μεσοπόλεμο, που η Γερμανία προσπαθεί να αποδείξει ότι έχει φιλειρηνικές τάσεις, αλλά κάτω από το τραπέζι ετοιμάζει τον Μαύρο Στρατό. Μέσα στη δίνη εκείνης της εποχής, που δεν ξέρει την αξία της ειρήνης, υπάρχει και ο Σλάντεκ, που μέσα στην αφέλειά του μπλέκει με αυτές τις ομάδες και έχει μια παράξενη ιστορία, γιατί ουσιαστικά η μεγάλη του ανάγκη είναι να ανήκει κάπου. Αυτό δεν είναι από μόνο του κακό, αλλά σε κάποιες συνθήκες μπορεί να βρεθεί κανείς σε σκοτεινά μέρη είτε από έλλειψη μόρφωσης είτε από αναζήτηση προσανατολισμού, και κάθε φορά σε δύσκολες οικονομικές καταστάσεις. Αυτό είναι το έργο και με αφορμή αυτό ψάχνουμε έναν νέο τρόπο αφήγησης μέσα από την παράσταση», λέει ο Μιχάλης Οικονόμου.
Ο ρόλος του στο «Σλάντεκ» είναι ο ρόλος του αφηγητή. «Ο συγγραφέας έχει βάλει τον ίδιο ηθοποιό να παίζει τέσσερα διαφορετικά πρόσωπα, που εκφράζουν την επίσημη πλευρά της Γερμανικής Δημοκρατίας. Και βεβαίως αποκαλύπτει πώς γίνονται οι συζητήσεις με τον Μαύρο Στρατό». Είναι η τέταρτη φορά που ο Μιχάλης Οικονόμου συνεργάζεται με τον Δημήτρη Καραντζά και θεωρεί ότι έχουν κατακτήσει μια κοινή γλώσσα, αφού «έχουμε ζήσει την εξέλιξη ο ένας του άλλου σ’ αυτό που θέλουμε να κάνουμε και να επικοινωνήσουμε με τον κόσμο που μας ενδιαφέρει. Πιστεύω ότι το σήμερα του θεάτρου δεν είναι μόνο τι θα πεις, αλλά και πώς θα το πεις, να βρεις τρόπο να περάσεις τη φλόγα του κειμένου κάτω στο κοινό, ν’ αρπάξει το κάτω και να φωτιστείς κι εσύ», λέει, και ξαφνικά του έχει περάσει ο βήχας και το βράχνιασμα και του έχει μείνει μόνο το πάθος. «Αυτό είναι που αλλάζει στις εποχές: είναι ο τρόπος που συνεννοούνται οι άνθρωποι κι όχι το τι λένε, γιατί τα θέματα που συζητούν είναι τα ίδια: έρωτας, θάνατος, πόλεμος, ευτυχία».
Του λέω ότι τα βήματά του και οι εμφανίσεις του μέχρι τώρα είναι διακριτές και ξεχωρίζουν. «Ελπίζω να φαίνεται ότι το αγαπώ αυτό που κάνω με μια αθώα διάθεση. Ο,τι έχω κάνει είναι πάντα αρκετά διαφορετικό και αρκετά ενδιαφέρον, και νιώθω ότι δεν πάω να το βρω εγώ, έρχονται και με βρίσκουν τα πράγματα που με ενδιαφέρουν. Αλλωστε, καμιά φορά αν κυνηγάς κάτι μανιασμένα, δεν έρχεται…».
Εχει κάνει τηλεόραση, έχει κάνει διαφήμιση, αλλά δεν κρύβει ότι νιώθει ξεχωριστά όταν τον χαιρετούν στον δρόμο επειδή τον έχουν δει σε κάποια παράσταση. «Ισως επειδή λείπει η καλή τηλεόραση, ο κόσμος θέλει να επιβεβαιώσει ότι έχει αυτή την πλευρά μέσα του, ότι δεν είναι όλα αριθμοί. Και ξέρετε, ενώ πολλά πράγματα στον τομέα της ψυχαγωγίας μπορείς να τα κάνεις από το σπίτι, το θέατρο είναι το μόνο που θέλει απόφαση για να πας να το δεις. Νομίζω ότι η αξία του θεάτρου είναι ότι ο θεατής αναγκάζεται να κάνει την έξοδο και να βγει από το σπίτι του», προσθέτει. Και ετοιμάζεται, μετά το «Σλάντεκ», για την επανάληψη του «Καθαροί πια» της Σάρας Κέιν, στο «Σημείο».
