Το κοινό μαζευόταν σ’ εκείνο το μικρό δρομάκι στου Ψυρρή, στην οδό Τουρναβίτου, που παρ’ όλα αυτά είναι διπλής κατεύθυνσης. Κάποιες παρέες προσπαθούσαν να θυμηθούν πότε ήταν η τελευταία φορά που είχαν δει σε ελληνικό θέατρο τον «Γλάρο» του Τσέχοφ. Οι αναμνήσεις μπλέκονταν, απάντηση σαφής δεν δόθηκε. Πάντως το βράδυ της περασμένης Πέμπτης περιμέναμε να δούμε τον τρόπο με τον οποίο προσέγγισε αυτό το κλασικό έργο του Αντον Τσέχοφ ο σκηνοθέτης Κώστας Φιλίππογλου και μάλιστα σ’ αυτόν τον ιδιόρρυθμο σκηνικά χώρο του «Θησείον», που έτσι κι αλλιώς όλα πρέπει να γίνονται στον κεντρικό διάδρομο!
Δεν είναι πολλά χρόνια που δουλεύει μόνιμα στην Ελλάδα ο Κώστας Φιλίππογλου, αλλά ήδη έχουμε αρχίσει να μαθαίνουμε τη «γλώσσα», όπως έχουμε αρχίσει να γνωρίζουμε ότι δεν αλλάζει εύκολα τους συνεργάτες του. Ετσι, κι αυτή τη φορά τα σκηνικά και τα κοστούμια υπογράφει ο Κένι Μακλέλαν και τη μουσική -υποβλητική, υπαινικτική, συμπληρωματική με όσα γίνονταν στη σκηνή- υπογράφουν οι Lost Bodies.
Σ’ ένα έργο δέκα χαρακτήρων είδαμε στη σκηνή μόνο έξι πρόσωπα. Και τέσσερα κοστούμια, που αιωρούνταν και «περπατούσαν» σαν ακέφαλα σώματα. Ηταν ο τρόπος του Κώστα Φιλίππογλου να διαχωρίσει όσα γίνονταν στις ψυχές των ηρώων του «Γλάρου» και του Τσέχοφ. Τα «ακέφαλα» σώματα ήταν οι υποταγμένοι άνθρωποι, οι χωρίς βούληση, χωρίς πείσμα και διάθεση. Οι υπόλοιποι (οι τρεις έμπειροι Ναταλία Τσαλίκη, Αλέξανδρος Λογοθέτης και Γιάννης Στεφόπουλος) και οι τρεις νεότεροι (Σοφία Γεωργοβασίλη, Ιριδα Μαρά, Γιάννης Καραούλης) ήταν οι ήρωες που μάχονταν με τα πάθη τους, με τα όνειρά τους, με τις επιθυμίες, με τις διαψεύσεις τους. Με πείσμα πάντα…
Ολοι μαζί αυτοί οι συντελεστές έδωσαν έναν «Γλάρο» που είχε ρυθμό, είχε χιούμορ, ανέδειξε τις αντιφάσεις των ανθρώπων, είχε ευρήματα γοητευτικά όσο και απλά, ήταν μια πλήρης παράσταση, σ’ ένα έργο που έχουμε δει πολλές φορές, έχει παιχτεί πολλές φορές και είναι στοίχημα του σκηνοθέτη, κάθε φορά, να του δώσει νέο ύφος.
Ο Κώστας Φιλίππογλου κατάφερε να δώσει έναν φρέσκο «Γλάρο», μη προδίδοντας ούτε το έργο του Τσέχοφ ούτε τις δικές του πεποιθήσεις. Ο Αλ. Λογοθέτης, ο Γ. Στεφόπουλος και η Ναταλία Τσαλίκη ξεχωρίσαν ιδιαίτερα, κι όχι μόνο γιατί είχαν δίπλα τους πολύ πιο νέους ηθοποιούς.
