ΤΕΝΕΣΙ ΟΥΙΛΙΑΜΣ
Λεωφορείο ο πόθος
σκηνοθ.: Λεβάν Τσουλάτζε
θέατρο: Ανεσις
ΤΕΝΕΣΙ ΟΥΙΛΙΑΜΣ
Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι
σκηνοθ.: Δημήτρης Μαυρίκιος
θέατρο: Οδού Κεφαλληνίας
Δύο σημαδεμένα (από θέμα, θεατρικές και κινηματογραφικές διακρίσεις) έργα ενός σημαδεμένου (από ιδιοσυγκρασία, οικογένεια, ζωή) συγγραφέα δεν αφήνουν ασημάδευτη μια πόλη και ας παράγει 1.000 παραστάσεις τη σεζόν. Συγκρούσεις κόσμων, ψευδαισθήσεις, τυραννισμένοι, ανθρωποφαγικοί ερωτισμοί, πυκνώνουν τα βράδια γύρω μας.
Πλάι στην πατρική βαναυσότητα που υπέστη από νήπιο ο Ουίλιαμς (τον φώναζε «γυναικωτό») και στο σχολικό bullying (τον φώναζαν «αδελφή»), η λοβοτομή στην οποία οδήγησε η μητέρα τους τη σχιζοφρενή αδελφή του Ρόουζ (παθολογική αν όχι αιμομικτική του λατρεία) το 1943, τον βύθισε οριστικά στη ζούγκλα των νευρώσεων. Εκτοτε επιδράσεις των Ιψεν, Στρίντμπεργκ, Τσέχοφ, Ο’ Νιλ κ.ά. ενσωματώνονται στο έργο του με συμβολικές, καταθλιπτικές ιστορίες κυρίως ηττημένων ηρωίδων, που παραπέμπουν στον ίδιο, στη μητέρα του κι εμμονικά στην αδελφή του.
• Η ντελικάτη Μπλανς καταφθάνει (βλέπε, καταφεύγει) στο μίζερο δυαράκι της αδελφής της Στέλλας, νιόπαντρης με τον αρρενωπό εργάτη Στάνλεϊ, μετανάστη δεύτερης γενιάς. Στα μπαγκάζια της, λούσα ζωής παραμυθένιας (εν πολλοίς φανταστικής), χαρτιά πλειστηριασμού του αριστοκρατικού πατρικού και μαζί ομολογημένα δράματα και ανομολόγητοι, ηθικοί διασυρμοί.
Ο Γεωργιανός Λεβάν Τσουλάτζε, χωρίς ίχνος εντυπωσιοθηρίας, έστησε παράσταση ουσίας με άρτιες έως εξαιρετικές ερμηνείες, σε μετάφραση Ερρίκου Μπελιέ. Η Κατερίνα Λέχου (Μπλανς) ακροβατεί θαυμαστά ανάμεσα στη φρεναπάτη και τη συνείδηση της πραγματικότητας, την οποία πνίγει στο αλκοόλ και στη ζεστή μπανιέρα. Ευάλωτη αλλά και ανθεκτική στη διπλή ερμηνευτική της υπόσταση έχει σκηνές και μονολόγους, πλήρους αυτάρκειας και ωριμότητας. Ο Τάσος Ιορδανίδης (Στάνλεϊ) νικητής στη δύσκολη ισορροπία του μονοκόμματου μα όχι κακού αρσενικού, που ζητάει να σώσει την ταπεινή, οικογενειακή και κοινωνική του ευτυχία. Η Τζωρτζίνα Παλαιοθοδώρου, γειωμένη, ευαίσθητη, ερωτική Στέλλα, δίκαιη, έντιμη και γενναία, αντεπεξήλθε με σταθερό ταλέντο, εσωτερικότητα και τρεμάμενα γόνατα στις διαρκείς μάχες δωματίου ανάμεσα στις αγάπες της. Ο Δημήτρης Καπετανάκος, εξαιρετικός Μιτς, διείσδυσε άνετα στα δραματικά όρια του ρόλου. Αλέγρα, ολοζώντανη και κινησιολογικά ανεκτίμητη η Γιούνις της Μαριάνθης Φωτάκη. Καλά δουλεμένοι οι ρόλοι των Δημήτρη Διακοσάββα και Αντώνη Βαρθαλίτη σε μια παράσταση λίγο άπληστη σε διάρκεια, μουσικά ευνοημένη (Θάνος Μικρούτσικος), ενδυματολογικά – σκηνογραφικά μελετημένη και λειτουργική (Σταύρος Λίτινας).
• Η υπερτονισμένη, προσωπική σφραγίδα του Δημήτρη Μαυρίκιου σε μετάφραση, σκηνοθεσία, δραματουργία, συμβολιστική ερμηνεία, κινηματογραφικά εφέ, κινηματογραφημένες σκηνές του Σεμπάστιαν και των εραστών του αποτελεί την αρετή μα και το ψεγάδι της παράστασης (με πολυεπίπεδα σκηνικά Δημήτρη Πολυχρονιάδη, κοστούμια Ελένης Μανωλοπούλου, φωτισμούς Λευτέρη Παυλόπουλου και μουσική Στάθη Σκουρόπουλου). Θέμα γούστου και φαντασίας καθώς παρουσιάζει σε οθόνη τόσο ρεαλιστικά και με τέτοια αισθητική βεβαιότητα τον σκηνικά απόντα πρωταγωνιστή Σεμπάστιαν (Νίκος Κουρής) σε στιγμές του βίου του.
Αδιαμφισβήτητη η δύναμη των σκηνών του και η γερή ερμηνευτική γραμμή των ηθοποιών: Μιας αναμενόμενα ενδιαφέρουσας Βάιολετ από την Μπέττυ Αρβανίτη, που ωραιοπαθής και περιπαθής παγιδεύει ως σαρκοβόρο άνθος του εφιαλτικού κήπου του γιου της τον ίδιο, τη μητρική της διαστροφή και την ανιψιά της Κάθριν.
Οσο άσπλαχνος είναι ο ρόλος της Βάιολετ Βέναμπλ τόσο γενναιόδωρη είναι σκηνικά η ηθοποιός Αρβανίτη απέναντι στη συνταρακτική ερμηνεία της Λουκίας Μιχαλοπούλου. Η αρχικά διασαλευμένη από γεγονός και θέαμα Κάθριν, γυμνωμένο θήραμα πια στα χέρια της Βάιολετ και των φρουρών της (Αννα Πατητή), των ωφελιμιστικών βλέψεων μητέρας και αδελφού της (Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Γιάννης Φλουράκης) και της χειραγωγήσιμης επιστήμης στο πρόσωπο του ωραίου χειρουργού (Αλέξανδρος Βάρθης), αποζητά στο έδαφος, στις γωνίες της σκηνής, στις κρυψώνες του κορμιού της, στον σπαραγμό της φωνής της, τη μόνη καταφυγή αφού εμείς, αν και αποσβολωμένοι ως κοινό, παίρνουμε μέρος στο φοβερό κυνήγι όσων αντικρίζουν την αλήθεια.
