Το σκηνικό είναι ένα μεσοαστικό σπίτι, πιθανότατα στην Κεντρική Ευρώπη, μπορεί και αλλού. Ο άνδρας κάθεται πίσω από ένα γραφείο. Η γυναίκα απέναντί του. Η «συνομιλία» τους ξεκινάει με παύσεις και επαναλήψεις, κάνοντας κάτι παραπάνω από φανερή την τεράστια απόσταση που χωρίζει αυτούς τους δύο ανθρώπους που είναι ανδρόγυνο.
Ο ανήσυχος Κριστόφ Μαρτάλερ έστησε στη σκηνή της Στέγης Γραμμάτων, για τρεις βραδιές (από 13-15 Φεβρουαρίου), την ιστορία που αφηγείται το έργο του Ευγένιου Λαμπίς, που στα ελληνικά μεταφράστηκε «Κρέμα και μαρέγκα». Για την ακρίβεια, πήρε αφορμή από το έργο του Λαμπίς και αφηγήθηκε, μέσω εκείνης της ιστορίας, τις δικές του ανησυχίες για τις επιφανειακές σχέσεις των μικροαστικών κοινωνιών. Μίλησε για την αγωνία επίδειξης πλούτου –όταν δεν υπάρχει–, για την αστειότητα που έχει η επίδειξη γνώσεων –όταν δεν υπάρχουν–, για τα πολλά πρόσωπα που μπορεί να υπάρχουν γύρω από το περιβάλλον του καθενός.
Ο χρόνος ήταν άχρονος, με κάποια έπιπλα εποχής, χωρίς ιδιαίτερη αξία. Επιπλα που στοιβάζονται σ’ έναν χώρο και τον γεμίζουν, κυρίως για να γεμίσουν το κενό των ατόμων που ζουν σ’ αυτόν τον χώρο. Μέσα από ελάχιστους διαλόγους και με πολλές κινήσεις, που αποτέλεσαν δείγματα των εξαιρετικών υποκριτικών ικανοτήτων των οκτώ ηθοποιών του, κατάφερε να δείξει πόσα κρύβονται πίσω από το δημόσιο πρόσωπο οικογενειών και ατόμων, πόσο επίπλαστο είναι πολλές φορές αυτό το κέλυφος των ευτυχισμένων οικογενειών.
Ηταν μια τελείως διαφορετική παράσταση απ’ όσες έχουμε συνηθίσει. Υπαινικτική, αυθάδης μερικές φορές, αστεία κάποιες άλλες, πάντως παράσταση που σε καλούσε να σκεφτείς κινήσεις και συμπεριφορές περισσότερο και λιγότερο τα λόγια του κειμένου. Κι επειδή ο Κριστόφ Μαρτάλερ δεν μένει ποτέ σε ένα μόνο επίπεδο, το εύρημα να μιλούν οι δύο οικογένειες δύο διαφορετικές γλώσσες, παρέπεμπε ευθέως στη σύγχρονη ευρωπαϊκή (ή μήπως παγκόσμια;) Βαβέλ.
Στη διάρκεια της παράστασης ακούγονταν διάσπαρτα και διαρκώς πνιγμένα ή χαχανιστά γέλια. Εβγαζε γέλιο η παράσταση, ένα γέλιο που μερικές φορές παρέπεμπε στη γνώριμη αθωότητα του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Το στοιχείο του αργού ρυθμού, το σήμα κατατεθέν του Μαρτάλερ, κούρασε αρκετές στιγμές το κοινό. Κι αν όλα αυτά δημιούργησαν σε πολλούς θεατές αμηχανία, εντέλει υποκλίθηκαν όλοι στο πρωτότυπο και δουλεμένο θέαμα και στον υψηλό επαγγελματισμό των ηθοποιών.
