Ηταν η πρώτη χρονιά της νέας διαδρομής ενός παλιού και ιστορικού θεάτρου. Το θέατρο «Πόρτα» παρέδωσε η δημιουργός του, Ξένια Καλογεροπούλου, στα χέρια ενός ταλαντούχου σκηνοθέτη και σκεπτόμενου ανθρώπου, του Θωμά Μοσχόπουλου. Και τώρα, που όλες οι φετινές παραγωγές έχουν ολοκληρωθεί, κάναμε μια μικρή πρώτη αποτίμηση αυτής της πρώτης χρονιάς, που έδωσε στον Θωμά Μοσχόπουλο πολύ άγχος και πολλή ικανοποίηση. Μοιράστηκε μαζί μας όχι μόνο τα συναισθήματα αυτού του εγχειρήματος, αλλά και γενικότερες σκέψεις του για τον τρόπο που βλέπει το θέατρο.
Εξαρχής, λοιπόν, δηλώνει «ανακουφισμένος, επειδή βλέπει τη σύμπλευση με όλους τους συνεργάτες. Και είναι εντυπωσιακό το πόσο όλοι ξεπερνούν τα όρια της προσφοράς. Είναι τρομερά συγκινητικό και πολύ ζεστό». Και μας λέει ότι όλοι οι ηθοποιοί δεν παίζουν απλώς. Στήνουν και ξεστήνουν τα σκηνικά, γίνονται ταξιθέτες, «έχει έναν ρομαντισμό αυτό. Και είναι πολύ ωραίο να βλέπεις τόσο διαφορετικό κόσμο να έρχεται στο θέατρο. Τελικά αυτό που φανταζόμουν, ότι το θέατρο πρέπει να λειτουργεί σαν δημόσιος χώρος, το καταφέραμε. Είναι ωραίο να βλέπεις ανθρώπους που χαίρονται τη χαρά σου, αυτό σου δίνει ζωή και λίγο το είχαμε χάσει… Κανένας μας δεν θα γίνει πλούσιος, κάνουμε την περισσότερη δουλειά με τα λιγότερα χρήματα, αλλά είναι η πρώτη φορά, έπειτα από πολύ καιρό, που το πράγμα δεν πάει προς την απελπισία».
Πέρα από τα συναισθήματα, με το ταμείο τι γίνεται; «Οικονομικά, βγάζουμε τα έξοδά μας, πληρώνονται όλοι οι άνθρωποι κανονικότατα. Ενα μεγάλο ποσοστό από τα χρέη μας έχει ξεχρεωθεί. Λειτουργούμε όπως λειτουργεί ένας κουμπαράς. Ο,τι πάει καλύτερα τροφοδοτεί κάτι άλλο. Γίνεται αιματηρή οικονομία και οι άνθρωποι ξεπερνούν τα όριά τους». Και σ’ αυτό το σημείο αναφέρεται ξεχωριστά στην Ξένια Καλογεροπούλου: «Μοιράστηκε μαζί μας το δημιούργημά της, κι όταν λέω “το μοιράστηκε” είναι σαν να το έχει δωρήσει. Είναι ο μόνος άνθρωπος που δεν βγάζει δεκάρα, παρά μόνο από τα παραμύθια που λέει μία φορά την εβδομάδα. Αυτό δεν το κάνει κανείς εύκολα, όμως το ιδεολογικό της κομμάτι είναι πολύ γερό», λέει ο Θωμάς Μοσχόπουλος.
Αθυρόστομος Mojo
Το τρίτο έργο για ενηλίκους, που κλείνει τη χρονιά και τον κύκλο «Κακά αγόρια σε έργα με περίεργα ονόματα», είναι ο Mojo του Τζεζ Μπάτεργουερθ (τα άλλα δύο ήταν ο «Σλάντεκ» και ο «Λίλιομ» που συνεχίζει να παίζεται). Μια απολαυστική μαύρη κωμωδία, με σαφείς υπαινιγμούς για θέματα εξουσίας, προδοσίας, υποταγής, ελέγχου, και όλα συμβαίνουν σε μικρές ή μεγαλύτερες κοινωνίες. Η rock n’ roll μουσική υποδέχεται τους θεατές από το φουαγιέ και τους συνοδεύει σ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης. Απολαυστικά λυτρωτική παράσταση σε ρυθμούς καταιγιστικούς!
