Ακριβώς δύο ημέρες μετά τη Λαμπρή, ξεκινάει στο θρυλικό Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης η παρουσίαση μιας παράστασης που πατάει σε ένα σπουδαίο κλασικό κείμενο της λογοτεχνίας, του «Αδελφούς Καραμάζοφ» του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, και βασίζεται σε ταλαντούχους ανθρώπους του σήμερα γι’ αυτό το σκηνικό ανέβασμα. Τη σκηνοθεσία υπογράφει η ανήσυχη Νατάσσα Τριανταφύλλη (που έχει θητεύσει για χρόνια δίπλα στον Γιάννη Χουβαρδά ως βοηθός του). Τη διασκευή του κειμένου -εγγύηση- υπογράφει ο Διονύσης Καψάλης, την πρωτότυπη μουσική της παράστασης η Μόνικα, τα κοστούμια η Ιωάννα Τσάμη.
Στην πρόβα που παρακολουθήσαμε το Σάββατο του Λαζάρου, η γεύση που πήραμε ήταν τρυφερή, υποβλητική, σύγχρονη, διαχρονική. Η έτσι κι αλλιώς αποσπασματική αίσθηση της πρόβας έδωσε, παρ’ όλα αυτά, ένα αίσθημα αισθησιασμού, ιδίως όταν έμπαιναν οι νότες της μουσικής της Μόνικας. Οι ηθοποιοί δεν φορούσαν κοστούμια. Μόνο το κάτασπρο βαμβάκι κάλυπτε τη σκηνή και στο βάθος της ένα ασπρόμαυρο τεράστιο κάδρο. Ενα σκηνικό λιτό (της Εύας Μανιδάκη), έτσι ώστε να δίνεται έμφαση στον λόγο και στους συγκλονιστικούς χαρακτήρες της οικογένειας Καραμάζοφ.
Σε αναζήτηση της αγάπης
Η Νατάσσα Τριανταφύλλη επιχειρεί να παρουσιάσει το μυθιστόρημα του Ντοστογιέφσκι μέσα από εικόνες φωτός και σκοταδιού. Και είναι φανερό -από τη μικρή γεύση που πήραμε- ότι καλεί τους θεατές να κοιτάζουν τον «καραμαζοφικό άνθρωπο» που κρύβεται μέσα στον καθένα. Τον άνθρωπο που έχει αντιφάσεις, φοβίες, πάθη, αγωνίες και, κυρίως, αγωνίζεται να βρει την αγάπη.
Μια ωραία παρέα από ταλαντούχους ηθοποιούς ερμηνεύουν τα πρόσωπα του μυθιστορήματος: Αντίνοος Αλμπάνης, Μπάμπης Γαλιατσάτος, Λάζαρος Γεωργακόπουλος, Μελέτης Ηλίας, Λένα Παπαληγούρα, Βασιλική Τρουφάκου, Αινείας Τσαμάτης.
Μέχρι τις 10 Ιουνίου, στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης αυτή η παρέα θα ταξιδεύει και θα μας ταξιδεύει σε τοπία και μνημεία που αναγκάζουν τους ήρωες του Ντοστογιέφσκι να έρθουν αντιμέτωποι με τα βαθύτερα άκρα της ανθρώπινης συνείδησης που μάχεται μεταξύ του κοσμικού και του μεταφυσικού. Και που διαρκώς αναζητάει την αγάπη. «Η θρησκεία που υπάρχει στον κόσμο φτάνει για να μισούν ο ένας τον άλλον, αλλά δεν φτάνει ν’ αγαπούν ο ένας τον άλλον», λέει ο Ντοστογιέφσκι στο κείμενό του. Μια φράση του κειμένου που ακούγεται αφόρητα επίκαιρη και φέρνει στον νου τα εγκλήματα που γίνονται σ’ όλον τον πλανήτη στο όνομα ενός θεού που για κάποιους θεωρείται ανώτερος.
Η Νατάσσα Τριανταφύλλη δεν αποκάλυψε πολλά από τα μυστικά της παράστασης που μας καλεί να δούμε από την Τρίτη του Πάσχα. Ηταν φανερό όμως ότι στοχεύει στην ανάδειξη του λόγου του Ντοστογιέφσκι, ότι αποκαλύπτει τα πρόσωπα αυτής της οικογένειας και όσους τους περιβάλλουν μ’ έναν τρόπο που να μοιάζουν συγκαιρινοί μας. Και οι αγωνίες τους, αγωνίες σημερινές ακούγονται. Και τα πάθη τους και οι ειρωνείες τους και οι φοβίες του.
Αφού οι ανθρώπινες αγωνίες μοιάζουν πάντα. Και ψάχνουν πάντα το ίδιο φάρμακο: την αγάπη.
