Μπαίνονταςστην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, σε «γράπωνε» ο επιδεικτικά βαρύς και πλούσιος διάκοσμος, με το μαύρο χρώμα να κυριαρχεί. Ενας χώρος με δερμάτινους καναπέδες και πολυθρόνες, με μεγάλα τραπέζια, με μια μοντέρνα κουζίνα στη μέση της σκηνής και με εσοχές που χωρίζονταν με γυαλί από τον υπόλοιπο χώρο. Γύρω γύρω οι «τοίχοι» αυτού του χώρου από μαύρο πολυτελές μάρμαρο. Ετσι φαντάστηκε και σχεδίασε το σύμπαν των «Καραμάζοφ», των σύγχρονων Καραμάζοφ, ο Ρώσος Κονσταντίν Μπογκομόλοφ· των δικών του Καραμάζοφ. Που ακουμπούν όμως, διαρκώς, ακροβατώντας, πάνω στο σύμπαν των ντοστογιεφσκικών «Αδελφών Καραμάζοφ», κρατώντας απολύτως τον καμβά της ιστορίας του Ρώσου κλασικού, αντλώντας έμπνευση από τη διαρκή και αδυσώπητη αναζήτηση του Ντοστογιέφσκι για τα μύχια του ψυχισμού των ανθρώπων, αλλά εντάσσοντας με διάφορους τρόπους τον δικό του σχολιασμό.
Αλλωστε, ο υπότιτλος της παράστασης του Θεάτρου Τέχνης της Μόσχας, που πρώτη φορά ταξιδεύει εκτός Ρωσίας, είναι «Μια ονειροφαντασία του σκηνοθέτη Κ. Μπογκομόλοφ» και μέσα στα πλατιά όρια αυτής της ονειροφαντασίας χώρεσε πολλά ο ευφυής Ρώσος σκηνοθέτης και εικονοποίησε άλλα τόσα είτε μέσα από τις δύο τεράστιες τηλεοράσεις plasma, που πετάγονταν κάθετα από τους μαύρους μαρμάρινους τοίχους, είτε επί σκηνής: σχολίασε το εμπόριο της πίστης και της προσδοκίας, χλεύασε τη χειραγώγηση των απλών ανθρώπων μέσω της θρησκείας, την ηδονή που νιώθουν όσοι αγαπούν τη βία, την ανθρώπινη κτηνωδία που εκδηλώνεται με τον βασανισμό των ζώων ή των μικρών παιδιών, την προσδοκία του πλούτου, τη γελοιότητα των φτηνών ρομάντζων, τον θάνατο (που στις οθόνες ήταν η διαδρομή αυτού που φεύγει περπατώντας μέσα σε έναν λευκό μεταλλικό διάδρομο και ολοένα απομακρύνεται), αλλά και τον θάνατο του ορθού λόγου και πολλά ακόμα, μέσα στις πέντε ώρες της παράστασης. Ολο αυτό το σύμπαν το απέδωσαν μ’ έναν ξεχωριστό υποκριτικό τρόπο οι ηθοποιοί του Θεάτρου Τέχνης της Μόσχας, έχοντας ενσωματώσει στον τρόπο που έπαιζαν την τεράστια και μακρά παράδοση του ιστορικού αυτού θεάτρου, που ίδρυσε ο Στανισλάφσκι.
Ηταν μια παράσταση που στην αρχή αιφνιδίαζε, μιας που στους περισσότερους ήταν άγνωστη η θεατρική γλώσσα του Μπογκομόλοφ. Αλλά στην πορεία δεν ήταν διόλου δύσκολο να παρασυρθείς από την εσωτερική ένταση των ηθοποιών, ήταν αδύνατον να μη σκεφτείς πολλά από τα τρωτά τού σήμερα έτσι όπως σχολιάζονταν στον λόγο του Ντοστογιέφσκι και του Μπογκομόλοφ.
Στην πρώτη παράσταση στη Στέγη την περασμένη Κυριακή (οι «Καραμάζοφ» συνεχίζονται μέχρι τις 6/1 και είναι sold-out), κάποιοι αποχώρησαν στα δύο διαλείμματα. Οι πολλοί, που έμειναν μέχρι το τέλος, χειροκρότησαν με πάθος και ενθουσιασμό (αρκετοί και όρθιοι) τη δύσκολη και ακριβή παρουσίαση ενός μνημειώδους έργου. Και όλοι κράτησαν τα λόγια του νεκρού πατέρα Καραμάζοφ, που εμφανίστηκε μόνος στη σκηνή: «Σ’ αγαπάω ζωή, ξανά και ξανά (…) και θέλω να γίνεις καλύτερη».
