Τι είναι πειραματισμός στο σημερινό θέατρο; «Ο Φιλίπ είχε μιαν ιδέα, μας έδωσε έναν τίτλο, και αρχίσαμε όλοι μαζί να δουλεύουμε πάνω σε αυτό. Ετσι, βήμα βήμα, οργανώθηκε η παράσταση», ανέφερε στο κοινό η Ιζαμπέλ Ανγκοτί το Σάββατο το βράδυ, στη συζήτηση που έγινε μετά την παράσταση «Η μελαγχολία των δράκων» στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.
Η Ιζαμπέλ Ανγκοτί, η μόνη ηθοποιός της παράστασης, υποδύεται μια γιαγιά που με γνώσεις μηχανικού προσφέρεται να επισκευάσει το ξεχαρβαλωμένο Citroën των έξι μεσήλικων hard-rockers, που «μένει» λόγω μηχανικής βλάβης στο μέσον ενός απόκοσμου χιονισμένου τοπίου. Εκείνοι, για να την ευχαριστήσουν, στήνουν ένα «ψυχαγωγικό πάρκο» με ό,τι διαθέτουν στο hard rock ρεπερτόριό τους, «για να υμνήσουν το πιο αλλόκοτο επίτευγμα της ανθρώπινης φυλής: τη φιλία», όπως λέει ο Φιλίπ Κεν, ο πρωτοπόρος Γάλλος σκηνοθέτης και εικαστικός.
Η ογδοντάλεπτη παράσταση, στην οποία οι ηθοποιοί με απόλυτη φυσικότητα παρουσιάζουν στο κοινό και στην Ιζαμπέλ τις καλοδουλεμένες τεχνικά ιδέες τους για τα επτά θεάματα που περιλαμβάνονται στο «ψυχαγωγικό πάρκο», έχει ένα ύψιστο προτέρημα: καθένας διακρίνει πως οι καλλιτέχνες έβαλαν το μυαλό τους να σκεφτεί και να πειραματιστεί τον τρόπο με τον οποίο θα μεταλαμπαδεύσουν τις ιδέες τους σε όλους, από τον πιο ανυποψίαστο έως τον πιο φανατικό θεατρόφιλο θεατή. Και πώς παράγεται θέατρο με μέσα απλά. Μία από τις πιο εντυπωσιακές και ενδεικτικές σκηνές είναι το τρίτο από τα επτά θεάματα του «πάρκου», όταν η τεράστια πλατεία και τα θεωρεία της Στέγης γέμισαν φυσαλίδες, με τους θεατές να κάνουν σαν παιδιά…
Την ίδια στιγμή στην Ελλάδα, οι Ελληνες «πειραματικοί» (στο Εθνικό Θέατρο, στο Θέατρο Τέχνης, στη Στέγη και αλλού) χάνουν την Ισορροπία, καρατομούν την Πίστη και την Αγάπη, εκτελούν τον Αρντεν και ως Αδαείς τάχα πειραματίζονται, αγνοώντας πως πρώτα από όλα πρέπει να Δαμάσουν, όχι τα Κύματα, αλλά το δικό τους μεγάλο ego!
