«Το θέατρο γεννά οδύνες», είπε και με αυτό τον τρόπο ο Σάκης Κλήρης έδωσε λόγο στο δάκρυ του. Στο δάκρυ που μοιράζεται ως Σαλβατόρε ενώ αρθρώνει τα τελευταία λόγια της παράστασης «Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα» σε σενάριο του Γ. Κωνσταντίνου στο μικρό θέατρο της Πάτρας, «Γραμμές Τέχνης».
Στο προθάλαμο του θεάτρου ακούγεται μια βουή από τις ομιλίες των θεατών οι οποίοι ανυπομονούν να δουν μια παράσταση από "ερασιτέχνες". Γιατί πως αλλιώς μπορείς να πεις έναν κομμωτή και έναν μαθηματικό, νυν συνταξιούχο πάνω στο σανίδι; «Αποφεύγω αυτούς τους χαρακτηρισμούς», λέει στην «Κ» ο ηθοποιός και σκηνοθέτης της παράστασης, Μιχάλης Σμυρλής, υπονοώντας ότι τίποτα λιγότερο επαγγελματικό δεν τελείται στην σκηνή των «Γραμμών Τέχνης». Κατά τον κ. Σμυρλή, οι σπουδές "παίζουν και δεν παίζουν ρόλο".Η εκπαίδευση είναι αναμφισβήτητα σημαντική, ωστόσο "στην εποχή μας αποφεύγουμε να μιλάμε για το ταλέντο γιατί το εκπαιδευτικό μας σύστημα τείνει να θέλει ανθρώπους που να είναι αντίγραφα", λέει στην «Κ».
Οι πρωταγωνιστές της, Κώστας Ηλιόπουλος και Σάκης Κλήρης, συνεργάζονται εδώ 4-5 χρόνια, ενώ ασχολούνται ευρύτερα με το χώρο του θεάτρου μια δεκαετία περίπου. «Το ήθος μας ένωσε», τονίζει ο κ. Ηλιόπουλος και συμπληρώνει «το θέατρο δεν μου άρεσε, δεν έβλεπα ποτέ μου. Η φιλοσοφία μου είναι απλά να προσφέρω. Οταν μου έγινε πρόταση να συμμετέχω για πρώτη φορά γέλασα, δεν το αποζητούσα. Ομως, στις πρώτες πρόβες μου στο "Ο καλός στρατιώτης Σβέικ" ορίστηκα αμέσως ως “Σβέικ”. Μου άρεσε, το ρούφηξα, γυρίσαμε όλη την Ελλάδα και τώρα αγάπησα να παίζω". Από τότε τον άνθρωπο που του σύστησε το θέατρο τον προσφωνεί, "μοίρα μου". Από την άλλη, ο κ. Κλήρης σημειώνει πως μπορεί λόγω της δουλειάς του ως κομμωτής να μην ντρεπόταν να εκτεθεί όμως μέσα από το θέατρο βρήκε κάτι πιο σημαντικό, τον τρόπο να καταθέσει την ψυχή του. "Με ωριμάζει, με κάνει καλύτερο άνθρωπο, ευτυχισμένο", λέει ενώ δεν αρνείται πως η συγκεκριμένη παράσταση θα τον στιγματίσει λόγω των έντονων βιωματικών και συγκινησιακών χαρακτηριστικών της. "Μια κωμωδία πικρή και γλυκιά, αστεία και σοβαρή».
Η ιστορία του Μιχάλη Σμυρλή είναι κάπως διαφορετική. «Οι ευαισθησίες και ο ρομαντισμός της νεότητας» τον ώθησαν να ασχοληθεί από 20 του χρόνια επαγγελματικά με το θέατρο. Ωστόσο, τα δέκα χρόνια απουσίας του από αυτό είναι που τον δίδαξαν ότι σε αυτό τον χώρο πρέπει να δώσεις κάτι από τον εαυτό σου στους άλλους, “να φύγεις από τους κανόνες». Με γνώμονα αυτήν την οδηγία δραστηριοποιούνται πάνω στην σκηνή και οι δύο πρωταγωνιστές μαζί με την υπόλοιπη ομάδα της παράστασης. Η βιωματική προσέγγιση φαίνεται να αποτελεί το κλειδί της επιτυχίας μιας παράστασης που κατάφερε να μην θυμίσει σε τίποτα το χρώμα που είχαν δώσει ο Θύμιος Καρακατσάνης και Γιώργος Κωνσταντίνου στο πρώτο ανέβασμα του έργου. «Προσπάθησα από το κείμενο να βγάλω την ανθρωπιά του, να αποφύγουμε τα τσιτάτα», αναφέρει ο κ. Σμυρλής, με αποτέλεσμα οι ηθοποιοί να απομακρυνθούν εντελώς από το ύφος της επιθεώρησης.
Μέχρι πέρσι έπαιζαν κλασσικά έργα όπως το «Αλίμονο στους νέους» και «Υπάρχει και φιλότιμο» των Α. Σακελλάριου και Χ. Γιαννακόπουλο και «Δον Καμίλλο» του Σ. Πατατζή υπό την αιγίδα του Ελεύθερου Θεάτρου Πάτρας. Παρότι προηγούμενα εγχειρήματά τους εντός και εκτός θεάτρου, όπως για παράδειγμα η κινηματογραφική βουβή ταινία «3 μοίρες» σε σκηνοθεσία Τεύκρου Σακελαρόπουλου, έχουν βραβευτεί στο εξωτερικό όσο και στην Ελλάδα, φέτος «απελευθερώθηκαν», όπως σημειώνει ο κ. Κλήρης και η ομάδα δραστηριοποιείται «εκτός στέγης» με στόχο να κερδίσει το ευρύτερο κοινό αλλά και να παρατείνει την παράσταση σε σκηνές της πρωτεύουσας.
E. Τομαρά
Tαυτότητα παράστασης
Παίζουν: Κώστας Ηλιόπουλος, Σάκης Κλήρης, Μαργαρίτα Αναστασοπούλου, Κωσταντίνος Τομαράς, Ερση Χαλιανδρού, Τόνια Τσάκωνα, Ηλίας Μπράβος, Μιχάλης Μίχος.
Σενάριο: Γιώργος Κωνσταντίνου
Σκηνοθεσία: Μιχάλης Σμυρλής
Θέατρο: Γραμμές Τέχνης, Πάτρα.
Φωτογραφίες παράστασης: Mimi Lena
