Στην ατμοσφαιρική σκηνή του Ιλίσια-Βολανάκης, ο αέρας πυκνώνει. Παρακολουθώ την «Αθανασία», το θεατρικό έργο που έγραψε και σκηνοθέτησε ο Χρήστος Δήμας. Προσέρχομαι με ελάχιστη γνώση για το τι θα εκτυλιχθεί στη σκηνή, αλλά λεπτό προς λεπτό αφήνομαι στην κλιμάκωση αυτού του –σχεδόν– μονολόγου που με μεγάλη ψυχική επένδυση ερμηνεύει η Αννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους. Είναι «σχεδόν» μονόλογος.
Η Ελενα Χαραλαμπούδη και ο Νίκος Βαρδάκας χτίζουν τον περίγυρο με ένα σκηνοθετικό εύρημα: μέσα από την παρενθετική σκιά, του βίντεο και της απουσίας-παρουσίας, ο θεατής μετέχει στο δράμα. Περισσότερο από μια σύγχρονη ιστορία με τα νήματα της ενηλικίωσης, της απώλειας και του διλήμματος για την αξία της ζωής, η «Αθανασία» είναι μια καταβύθιση στη φιλοσοφική βάση της υπόστασης, καθώς ο Χρήστος Δήμας «σοκάρει» τον θεατή, που ενώ παρακολουθεί μια γυναίκα της εποχής μας, εκτίθεται, θέλοντας και μη, στο μεδούλι των πραγμάτων. Πέρα από το θεμελιώδες της «Αθανασίας», η παράσταση είναι αριστοτεχνική, συγκινητική και χτισμένη με τη ματιά ενός κινηματογραφιστή (εξαιρετικό και το σκηνικό της Ελένης Μανωλοπούλου). Η ποιητική προέκταση ενός ωμού ρεαλισμού κάνει την «Αθανασία» ένα έργο που δεν το προσπερνάς.
«Ιλίσια-Βολανάκης», Παπαδιαμα-ντοπούλου 4, Δευτ., Τρ. 21.15