Πολιτισμός

Οσα λέγονται στα του οίκου μας δεν πρέπει να βγαίνουν επ’ ουδενί προς τα έξω. 

Ενενήντα χρόνια(1926) μετά την πρώτηυποκριτική μεταφορά ,με την μορφή βωβού κινηματογράφου, το διαχρονικό φιλοσοφικό δοκίμιο του Γκαίτε ανεβαίνει με μια νέα εκδοχή στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.

Μπορεί οι εντυπώσεις και τα φώτα της δημοσιότητας να πήγαν σε μια αμφιλεγόμενη παράσταση με επικίνδυνες πολιτικές νύξεις (σ' εκείνην της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού, που ανέβηκε, κατέβηκε και ξανανέβηκε για μια βραδιά), αλλά σε κάποιες σκηνές της Αθήνας, κάποιοι καλλιτέχνες επενδύουν στις ανθρώπινες σχέσεις και στα διαρκή και διαχρονικά πάθη του έρωτα.

Αυτοσαρκαστική αναδρομή του Τενεσί Ουίλιαμς στα έργα της ακμής του.

Ο πολυσχιδής Γιάννης Καλαβριανός μας μιλάει για τις παραστάσεις του σε Ευρώπη, Ελλάδα και Κύπρο καθώς και για την ιατρική.

Η θεατρικοποιημένη μορφή του concept άλμπουμ «Η Μπαλάντα της Φυλακής» των Kollektiva.

Παράσταση η οποία βασίζεται και σε κείμενα του Σάββα Ξηρού από το βιβλίο του «H Mέρα Εκείνη – 1.560 ώρες στην Εντατική», φιλοξενείται στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου.

Παράσταση ακριβείας, αλλά με τις χημικές αντιδράσεις όχι πάντα παρούσες.

 Η παλιά νοοτροπία και οι κίνδυνοι  για το μέλλον της θεατρικής σκηνής.

H μορφή του Ραφαέλ Ροντρίγκεθ Ραπούν, που πέθανε το 1937 στα 25 του χρόνια, έμεινε στην Ιστορία όχι μόνον ως ενός νέου που χάθηκε στον Ισπανικό Εμφύλιο, αλλά και ως ενός από τους έρωτες του Λόρκα.

Θέατρο χωρίς λόγο; Αν αποδεχθούμε ότι οι τέχνες επικοινωνούν διαρκώς και είναι ένα πεδίο αναζήτησης, ναι. Θέατρο χωρίς λόγο και διαλόγους.