Πολιτισμός

Οι παραστάσεις της πρώτης σκηνής της χώρας για τον θεσμό «Ολη η Ελλάδα ένας Πολιτισμός».

Μιλάει στην «Κ» ο σκηνοθέτης της παράστασης Γ. Ρήγας, καθώς το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος «πετάει» μέχρι την Επίδαυρο.

Στην Επίδαυρο η μέρα ξεκινάει αργότερα από το συνηθισμένο. Τελειώνοντας το προηγούμενο βράδυ την παράσταση σε αυτό το υπέροχο θέατρο, είναι τόσο αυξημένη η ποσότητα αδρεναλίνης στον οργανισμό που χρειάζεσαι αρκετές ώρες «αποσυμπίεσης» κι έτσι όλοι οι ηθοποιοί κοιμόμαστε μέχρι πολύ αργά.

Ενα έργο για την ανθρώπινη απελπισία σε μια εμπόλεμη κατάσταση και κυρίως για τη μεγάλη απόφαση να ελπίσεις με όποιο κόστος, να σηκωθείς και να τολμήσεις να συμφιλιωθείς, η αριστοφανική «Λυσιστράτη» στην ανάγνωση του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου, κάνει πρεμιέρα στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου.

Μία νέα παραγωγή: «Δον Κιχώτης» του Λούτνβιχ Μίνκους από το Μπαλέτο της ΕΛΣ. Μία διεθνής συμπαραγωγή σε συνεργασία με την Οπερα του Γκέτεμποργκ και τη Βασιλική Οπερα της Δανίας: «Δον Τζοβάννι» σε σκηνοθεσία του καλλιτεχνικού διευθυντή της Βασιλικής Οπερας της Δανίας Τζον Φούλτζεϊμς και με Ελληνες μονωδούς. 

Από τις 15 Ιουλίου το θέατρο απέκτησε και πάλι ζωή!

Ο φόβος ενός «κρύου» θεάτρου, λόγω των μέτρων για την πανδημία, τα οποία μείωσαν σημαντικά τον επιτρεπτό αριθμό θεατών, ήταν ο πρώτος που χάθηκε το βράδυ της Παρασκευής στην πρεμιέρα των «Περσών» στην Επίδαυρο.

Οι ερωτήσεις που πιο συχνά ακούγονταν στο Ηρώδειο στο μακρύ διάστημα της αναμονής, ώσπου να ξεκινήσει η παράσταση ήταν: «Μπορώ να μετακινηθώ για να χαιρετήσω δύο φίλους στην κάτω κερκίδα», «μπορώ να πάω στην τουαλέτα», «μπορώ τώρα να βγάλω τη μάσκα μου»;

Χτυπάει το ξυπνητήρι. Το κλείνω και κλέβω λίγο ύπνο ακόμη. Καφές (δυστυχώς υποκατάστατο), καθόλου πρωινό, ούτε γυμναστική. Αυτά είναι για τους κανονικούς ανθρώπους. Λίγες κουβέντες με τον Γεράσιμο. Αλλωστε αυτός δεν μιλάει πολύ. Πάντα εγώ μιλάω. Με κοιτάζει τόση ώρα βλοσυρά γιατί τον έβαλα να κόψει τον καφέ, για τις αϋπνίες.

Για την πρώτη του σκηνοθεσία στην Επίδαυρο ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος μας προετοίμασε πριν από ενάμιση μήνα με ένα τολμηρό μήνυμα στο βιντεάκι του Φεστιβάλ Αθηνών. Κάνει μια παράσταση για ένα θέατρο το οποίο, όπως λέει, «γνωρίζω πολύ λίγο, όπως είναι η Επίδαυρος, και ένα έργο που γνωρίζω πολύ λίγο, και έναν γενικότερο θεατρικό χώρο που γνωρίζω πολύ λίγο, όπως το αρχαίο δράμα, και μία γλώσσα που γνωρίζω ακόμη λιγότερο –ίσως καθόλου–, μόνο από μετάφραση μπορώ να την καταλάβω.