Πολιτισμός

«Ο γιος», το ευαίσθητο έργο του Φλοριάν Ζελέρ, που έχει στο επίκεντρό του την εφηβεία και αποτελεί το τρίτο μέρος μιας άτυπης τριλογίας, μαζί με τον «Πατέρα» και τη «Μητέρα» που έχουν προηγηθεί, ανεβαίνει στην κεντρική σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου.

Ιστορικές σκηνές της Αθήνας που είχαν σιγήσει επιστρέφουν ανανεωμένες. Σε μια πλουραλιστική θεατρική σεζόν, όπου όλα τα είδη αντέχουν, οι νέες σκηνές αυξάνονται και αρκετές παλιές εκσυγχρονίζονται.

Όλοι γνωρίζουμε τη μεγάλη απήχηση που είχαν τα τραγούδια του Λουκιανού στα παιδιά, όσο ζούσε. Τρεις γενιές τα αγάπησαν, τα τραγούδησαν και εξακολουθούν να τα τραγουδούν: η γενιά του Λουκιανού Κηλαηδόνη, τα παιδιά τους και σήμερα τα εγγόνια τους. Τώρα που εκείνος δεν είναι πια κοντά μας, οι μελωδίες του παραμένουν ολοζώντανες μέσα στις καρδιές μας.

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος δεν επέλεξε τυχαία να παρουσιάσει φέτος στο θέατρο Πόρτα το «Τop Girls» (1982), ένα από τα καλύτερα έργα της Κάριλ Τσέρτσιλ (γενν. 1938). Ανησυχεί, όπως και πολλοί άλλοι μετριοπαθείς, δημοκρατικοί πολίτες για τις υπερβολές και τις παρεκτροπές των οπαδών της πολιτικής ορθότητας, που στο όνομα των μειονοτήτων, των αδυνάμων, των «διαφορετικών», δικαιολογούν φαινόμενα μισαλλοδοξίας, έλλειψης ανεκτικότητας (έναντι των μη ανεκτικών…), ποινικοποίησης φυσικών ανθρώπινων αντιδράσεων.

Ενα εντυπωσιακό σύμπαν με όλων των ειδών τα παράξενα πλάσματα: νάνοι, τέρατα, δεινόσαυροι, εκτοπλάσματα· ίσως η Αφροδίτη του Μποτιτσέλι, ίσως ένα ίχνος από την τρέλα του Ντέιβιντ Λιντς. Ακόμη και ο Στίβεν Χόκινγκ περνάει από την κεντρική σκηνή της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση στην παράσταση «Elenit» του Ευριπίδη Λασκαρίδη, που τώρα ξεκινάει την πορεία της. 

Χτυπάει το ξυπνητήρι. Κανονικά, σηκώνομαι στις 7, αλλά τον τελευταίο καιρό τα ’χω παίξει οπότε τον γιο μας τον πηγαίνει στο σχολείο ο άντρας μου, αυτός ο ήρωας. Γενικά δεν έχω πρόβλημα με το πρωινό ξύπνημα, ειδικά αν η μέρα είναι ηλιόλουστη και αν έχω κοιμηθεί καλά το βράδυ. Τρώω πάντα πολύ καλό πρωινό: κουλούρι, βούτυρο, μέλι, τυρί, καφέ, χυμό, όλο το πακέτο.

Υπάρχουν δύο δυνάμεις που καθορίζουν τη δραματική σύγκρουση στη «Λούλου» (1899-1905) του Φρανκ Βέντεκιντ, σύγκρουση εσωτερικευμένη και αφανής η οποία προκύπτει εμμέσως από την εξέλιξη της ιστορίας. Η μία αφορά τη δύναμη του γενετήσιου ενστίκτου, της σεξουαλικότητας, η ελεύθερη έκφραση και η ικανοποίηση της οποίας καταπιέζεται και περιορίζεται σε νομότυπα κανάλια, αλλιώς καταδικάζεται ή περιθωριοποιείται από την κυρίαρχη ηθική –τουλάχιστον στην εποχή του Βέντεκιντ.

Η θρυλική «Ωραία μου κυρία» στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Γιάννος Περλέγκας, που επίσης πρωταγωνιστεί.

Υπάρχει λόγος που ο «Αγριος Σπόρος» συνεχίζει για πέμπτη χρονιά τις παραστάσεις του. Δεν είναι οι βρισιές –ελάχιστες σε σχέση με παρόμοιας αισθητικής έργα– ούτε η ένταση που δίνει αντοχή στο έργο του Γιάννη Τσίρου.

Οι «Χρωματιστές ιστορίες» παρουσιάζονται στο θέατρο «Σφενδόνη», σε σκηνοθεσία και δραματουργική σύνθεση του Κων. Γιαννακόπουλου.

Οταν ο Λευτέρης Βογιατζής ανέβασε το 1991, πρώτη φορά στη χώρα μας, έργο του Τόμας Μπέρνχαρντ –το «Ρίτερ, Ντένε, Φος» (1984)–, φρόντισε την παράσταση να συνοδεύει ένα βιβλίο/πρόγραμμα που ακόμη και σήμερα εντυπωσιάζει με την ποιότητα του περιεχομένου του (επιμέλεια Ειρήνης Λεβίδη).