Πολιτισμός

Καθώς τρεις παραστάσεις του Αρη Μπινιάρη παίζονται αυτήν την περίοδο σε αθηναϊκά θέατρα («Ξύπνα Βασίλη» στο Εθνικό, «Υψωμα 731» στο Πορεία και η καινούργια δουλειά του, «Ο χορός της φωτιάς» στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά), το κοινό έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει το ανάπτυγμα της πορείας ενός αυτόφωτου δημιουργού με προσωπική, ιδιαιτέρου ενδιαφέροντος, σκηνική γλώσσα.

Η Αιμιλία Υψηλάντη μιλάει στην «Κ» για την Κοντέσσα Βαλέραινα, που ερμηνεύει φέτος στο θέατρο «Αργώ».

Το έργο «Εύα και Νόρα» του Μυρώδη Αδαμίδη, που παρουσιάζεται στο θέατρο «Αλκμήνη» σε σκηνοθεσία Γιάννη Διαμαντόπουλου, αποτελεί ένα μικρό διαμαντάκι της νεοελληνικής δραματουργίας. 

Μία πενταετία απουσίας της από τον χώρο του θεάματος και η ανακοίνωση της συμμετοχής της στην κωμωδία «Οποιος θέλει να χωρίσει… να σηκώσει το χέρι του!», την οποία έχει γράψει και σκηνοθετεί ο Γιώργος Καπουτζίδης, στο θέατρο «Ηβη», ήταν αρκετά για να πυροδοτήσουν το ενδιαφέρον τoυ κοινού. «Πού βρισκόταν η Κατιάνα Μπαλανίκα;» «Τι έκανε;» «Πώς είναι σήμερα;» «Γιατί επιστρέφει;» Με αυτή τη διαπίστωση ξεκινάω την κουβέντα μας κι εκείνη γελάει. 

Το εμβληματικό έργο του Θερβάντες ανέβηκε στο Εθνικό Θέατρο το 1972, με πρωταγωνιστές  τον Μάνο Κατράκη και τον Παντελή Ζερβό.

Αν ορίζει κάτι τα μεγάλα έργα είναι η διαρκής ικανότητά τους να μας εκπλήσσουν. Να ανοίγουν, κάθε φορά που τα διαβάζουμε ή τα βλέπουμε στη σκηνή, πόρτες που παρέμεναν διακριτικά στο ημίφως. Και τότε νέες σχέσεις και ζητήματα προβάλλουν, που δένουν με τα έως τότε κύρια, όταν δεν τα επαναπροσδιορίζουν.

Χτυπάει το ξυπνητήρι μου. Ο Φοίβος και η γάτα μας κοιμούνται ήσυχα δίπλα μου. Πριν αποκτήσω την Ιόλη δεν πίστευα ποτέ ότι θα επέστρεφα σε αυτές τις άγριες ώρες. Δεν είμαι καθόλου πρωινός τύπος, σηκώνομαι με τεράστια δυσκολία και προσπαθώ να πάρω μπροστά για να ετοιμάσω ένα 7χρονο παιδί για το σχολείο.

Στα 65 λεπτά που διαρκεί η παράσταση «Mute» υποβάλλεις τον εαυτό σου στα δύσκολα. Τι να πρωτοκάνεις, εκεί, ακίνητος στη θέση σου; Να παρακολουθείς τον αεικίνητο Γιώργο Χρυσοστόμου, να γελάς, να μειδιάς, να μελαγχολείς, να θαυμάζεις, να συμπάσχεις ή να σκέφτεσαι και τη δική σου ζωή σε ένα διαμέρισμα, σε μια γειτονιά, σε μια πόλη; Η ζωή μικρή σαν κουκκίδα, η ζωή σαν ουρανός μεγάλη.

Ξαφνική «καρατόμηση» του καλλιτεχνικού διευθυντή και του διοικητικού συμβουλίου του ΚΘΒΕ.

Μαζί με το θέατρο για ενηλίκους που έχει ανθήσει στην Ελλάδα, και μάλιστα στα χρόνια της κρίσης –με όλα τα θετικά και τα αρνητικά της υπερπροσφοράς παραστάσεων και ομάδων–, άρχισε να αλλάζει και το παιδικό θέατρο.

Η μαμά φωνάζει στα δυο της παιδιά. Aυτά επιδεικτικά γυρνούν την πλάτη. Η μαμά φωνάζει, αυτά συνεχίζουν να την αγνοούν. Η σκηνή πρέπει να έχει επαναληφθεί άπειρες φορές στην κοινή τους ζωή. Η μαμά αποσύρεται.